Ο μπάρμπας από το διπλανό τραπέζι

Καλημέρα! Για σήμερα είχα 3 θέματα για τα οποία ήθελα να γράψω. Τις γυναίκες και τη μέρα της γυναίκας, τη φτώχεια έτσι όπως προβλήθηκε από ένα κινηματογραφικό έργο που είδα και μία θεατρική παράσταση, και την Μελίνα Μερκούρη. Εκεί λοιπόν που μάλωνα με τον εαυτό μου για το τι να γράψω, μου ήρθε στο νου μία εικόνα της περασμένης εβδομάδας που μου έκανε την χειρότερη των εντυπώσεων και συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι ένα θέμα που κάλλιστα μπορεί να καλύψει και τα τρία παραπάνω.

Πήγαμε λοιπόν την περασμένη εβδομάδα, μεσημεράκι, για καφέ και επαγγελματική κουβεντούλα, με συναδέλφους, σε ένα από τα γνωστά καφέ-μπαρ-ρέστοραντ, του Νέου Ψυχικού. Όσο περίμενα να έρθουν οι άλλοι, άκουγα την κουβέντα που είχε στηθεί στο διπλανό τραπέζι. Δεν μπορούσα να μην την ακούσω άλλωστε, φροντίζανε να είναι τόσο βροντώδης στην ένταση της φωνής τους, και τόσο προκλητικοί στις απόψεις τους που ήθελες δεν ήθελες και τους άκουγες και την προσοχή σου τραβάγανε. Ήταν λοιπόν μία παρέα από έναν άνδρα και 6 γυναίκες, γύρω στα 65-70 όλοι, καλοντυμένοι και καλοβαλμένοι, που γευμάτιζαν. Ο μπάρμπας, καθήμενος στην κορυφή του τραπεζιού, φώναζε με ύφος και αέρα εισαγγελέα, τις απόψεις του για διάφορα ζητήματα.

Θέμα πρώτο λοιπόν Γυναίκες. Ήταν σαφές ότι ο τύπος ήταν ο ηγεμόνας, ο πασάς με το χαρέμι του, οι θείτσες γύρω του, τον θαύμαζαν τον κοίταζαν στα μάτια, το αιώνιο αρσενικό, και ας έλεγε ότι μπούρδα κατέβαζε το διάτρητο από το αλτσχάιμερ μυαλό του. Παρ΄ όλη την ηλικία τους οι κυρίες χαριεντιζόντουσαν και γουργούριζαν σαν γατούλες, κάτι σαν την Βουγιουκλάκη, πράγμα που σαφέστατα ευχαριστούσε τον κύριο αυτό, τον επιβεβαίωνε και τον ικανοποιούσε. Οι ρόλοι σε αυτό το σαχλό μονόπρακτο, που ξεπήδησε από την εποχή της μάνας μου είναι σαφέστατοι. Η πρώτη σκέψη που έκανα είναι ότι χαίρομαι που πλέον δεν πρέπει να παίξω αυτόν τον ρόλο. Μετά όμως κατάλαβα ότι υπάρχουν δεκάδες άλλοι ρόλοι που ως γυναίκα, ακόμα πρέπει να παίζω και το χειρότερο είναι ότι οι συνομήλικοι μου άνδρες δεν το καταλαβαίνουν αυτό, απλά τα πράγματα έχουν γίνει πιο περίπλοκα.

Θέμα δεύτερο η Φτώχεια. Τι έλεγε ο κύριος αυτός; Τα είχε βάλει με τον Τσίπρα! Φώναζε ότι έπρεπε να τον συλλάβει ο εισαγγελέας, και να σαπίσει στη φυλακή ο «τσογλαναράς» γιατί είχε βγάλει μία φωτογραφία-διαφήμιση με ένα 8-χρονο κοριτσάκι (!!), και αυτό είναι παράνομο, και τα παιδιά, και άλλα τέτοια παραληρηματικά και ακατάληπτα! «που μιλάει για τους φτωχούς, ποιους φτωχούς, τους τεμπέληδες εννοεί! Αυτούς που δεν θέλουν να δουλέψουν και πρέπει να τους πληρώνω εγώ!!», είπε πολλά, για τους μετανάστες που μας φέρνουν τις ασθένειές τους, για τους κουκουλοφόρους που είναι πρεζόνια και αυτός τους υπερασπίζετε, έβαλε και λίγο προσωπικό δράμα, σε στυλ Ξανθόπουλου, για την δικιά του παιδική φτώχεια που όμως με πολύ δουλειά έφτασε εδώ που έφτασε, …., και καπάκι έπιασε την Κούνεβα! Με τον ίδιο στόμφο και χωρίς ανάσα σχεδόν, άρχισε να τα χώνει στην γυναίκα που τόσα έχει πάθει, και να λεει ότι καλά τις κάνανε, και ότι σίγουρα έχει λερωμένη τη φωλιά της και κάτι βρόμικο έκανε και αυτή, και ότι τώρα θα γίνει πάμπλουτη γιατί οι ηλίθιοι έχουν ανοίξει λογαριασμό και της βάζουν λεφτά! Και ξανά μανά ο Τσίπρας και η Κούνεβα, και οι φτωχοί που είναι τεμπέληδες και οι μετανάστες, και … έλεος πια!!! Έχοντας και αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου, πήγα το Σάββατο και είδα το Slumdog Millionaire, που παρουσίαζε μία Ινδία, τη μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο, να κολυμπάει στη φτώχεια, στην βρώμα και στην κοινωνική ανισότητα. Αν και η ταινία απέχει παρασάγγες από το να χαρακτηριστεί αριστούργημα, ή και ακόμα η καλύτερη ταινία της χρονιάς, είναι ένα πολύ όμορφο αισιόδοξο εργάκι, που πρέπει να το δεις μόνο ως οδοιπορικό στην σύγχρονη Ινδία. Γιατί από μηνύματα άστα να πάνε, η αγάπη και η υπομονή και η επιμονή, και η καρτερικότητα στη βία και το κακό, μας οδηγούν στο ευτυχισμένο χαπι εντ, πολύ χριστιανικό και πολύ χολιγουντιανό! Αναρωτιέμαι με τι μάτι θα έβλεπε αυτός ο κύριος την ταινία αυτή! Μάλλον πάλι τον Τσίπρα θα έβριζε, άντε ίσως και την Κούνεβα, και θα έλεγε με στόμφο ότι όλοι οι φτωχοί Ινδοί είναι τεμπέληδες!!

Την Κυριακή πήγαμε και είδαμε το Εγώ ελπίζω να την Βολέψω, μία όμορφη παράσταση, που πάλι γυρόφερνε την Φτώχια της Νότιας Ιταλίας αυτή τη φορά στις αρχές τις δεκαετίας του ΄80. Ευρωπαϊκή φτώχια τώρα, όχι του λεγόμενου τρίτου κόσμου, αλλά του δικού μας κόσμου, τις Ιταλίας του G-8, της Ferrari, και του Αρμάνι. Μία φτώχια σαν αυτή που μάλλον υπάρχει και στην Ελλάδα σήμερα, και που κάνει τους πιτσιρικάδες να γράφουν ξεκαρδιστικές εκθέσεις, που ακούμε εμείς και γελάμε. Έλα όμως ότι εδώ δεν υπάρχει χαπι εντ, εδώ δεν είναι χόλυγουντ, δεν έχουμε όσκαρ. Εδώ έχουμε μόνο μία πικρά στο στόμα, μιας και αυτές οι ιστορίες είναι τόσο δίπλα μας, ..., όσο και ο κύριος στην καφετέρια!. Ωραία πράγματα ....

Θέμα τρίτο, η Μελίνα. Είναι που αυτές τις μέρες κλείνουν 15 χρόνια από τον θάνατό της, είναι που η γιορτή της γυναίκας φέρνει στο προσκήνιο τη προσωπικότητα της, τα πήρα διαβάζοντας και ακούγοντας για αυτή! Όχι για την ίδια τη Μελίνα, που έτσι και αλλιώς για εμένα αξίζει τη μέγιστη τιμή και σεβασμό, αλλά για την υποκρισία μας. Όσο ήταν Υπουργός πολιτισμού, της σέρνατε τα μύρια όσα. Οσο ζούσε και πολιτευόταν ήταν τεκνατζού, βεβαίως άσχημη, καιροσκόπος της πολιτικής, που ζητούσε προβολή και επιβεβαίωση, που ούτε καλή ηθοποιός δεν ήταν, που που που!!! Όταν έβαλε υποψηφιότητα για τον Δήμο της Αθήνας, αυτή η εγγόνα πρώην δήμαρχου της Αθήνας (του Σπύρου Μερκούρη), και πραγματικό παιδί της πόλης με αποδεδειγμένη αγάπη για κάθε της σοκάκι, έχασε. Οι Αθηναίοι δεν την θεώρησαν ικανή να διοικήσει την πόλη. Οι ίδιοι Αθηναίοι, που ψηφίσανε τον Αβραμόπουλο, τον Κακλαμάνη, και διάφορους άλλους, δεν ψηφίσανε τη Μελίνα. Βέβαια για να είμαστε και σωστοί η Μελίνα έχασε τότε από έναν άλλο μεγάλο τον Αντώνη Τρίτση, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.

Τώρα όλοι, μα όλοι μιλάνε για την μεγάλη Οραματίστρια!! Για την μεγάλη Ελληνίδα, για τη μεγάλη Ηθοποιό, και γενικά για το πόσο μεγάλη ήταν. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, πρέπει πρώτα να σε πατήσουν σαν σκουλήκι και μετά να σε κάνουν «μεγάλο». Βέβαια μετά από τόσα χρόνια μετριότητας και επικράτησης των επιφανειακών φελλών, αρχίζει κάποιος και αντιλαμβάνεται ότι ο θεσμός της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης που εμπνεύστηκε η Μελίνα δεν είναι «γιατί βαράνε τους τετζερέδες παιδάκι μου», και το αίτημα για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, δεν είναι άλλο από ένα καπρίτσιο μίας κακομαθημένης που νομίζει ότι επειδή έπαιξε στο μπροντγουέι, έχει όλο τον κόσμο στα πόδια της. Έπρεπε να μπει ένας Ζαχόπουλος στο Υπουργείο Πολιτισμού, για να καταλάβουμε, ότι ανεξάρτητα σε πιο κόμμα ήταν η Μελίνα, ήταν μεγάλη.

Πως λετε ο δικός μου ο θείος, αυτός από το διπλανό τραπέζι ντε, να αντιμετωπίζει τη Μελίνα. Είμαι σίγουρη ότι ανήκει σε αυτούς που τότε τη λέγανε τεκνατζού και τώρα θεά! Αυτός είναι ο Ελληναράς, που μερικές φορές δεσπόζει σε αυτή τη χώρα. Είναι πολλές οι φορές που αυτοί οι τύποι με κάνουν να αντιλαμβάνομαι ένα από τα μειονεκτήματα της Δημοκρατίας, όπως λεει και ο Βαγγέλης. Βλέπετε όταν ακούω αυτούς τους τύπους πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να ψηφίζουν, θα έπρεπε να τους το έχουν στερήσει αυτό το δικαίωμα. Αλλά αυτό δεν γίνετε σε μία δημοκρατία βλέπετε! Αναγκαστικά ψηφίζουν και αναγκαστικά «ζουν ανάμεσά μας», όπως λεει ο πανμέγιστος Λιακό!!!!

Τέλος οι ιστορίες, μαγειρέματα τώρα! Θέλω να σας ενημερώσω ότι πλέον το κατάστημα κατέχει και παγωτομηχανή, δώρο της Φιφής στη γιορτή μου! Χτες έφτιαξα το πρώτο μου παγωτό, με άρωμα μαστίχας και ήταν πάρα πολύ ωραίο. Έχω προς το παρόν τις εξής παραγγελίες: Στρατσιατέλα για τον Βαγκ, Σοκολάτα Γάλακτος για τον Γιάννη και Βανίλια με αμύγδαλα από τη Φιφή. Πείτε μου και τις δικές σας, να τις βάλω στο πρόγραμμα, γιατί θέλω να τελειώνω με τα τετριμμένα και να φτιάξω το δικό μου όνειρο, παγωτό ανθότυρο με μέλι και καρύδια. Δεν ξέρω πως θα το κάνω αλλά το σκέφτομαι. Θα σας πω όταν έρθει η ώρα! Προς το παρόν μία ωραία τάρτα για να την φτιάξετε και να την παίρνετε στο γραφείο κομμάτι, κομμάτι !

Τάρτα Σπανάκι

1 φύλλο κουρού (ένα πακέτο κουρού έχει 2 φύλλα, ξεπαγώστε μόνο το ένα και όχι όλο το πακέτο)
250 γραμμάρια σπανάκι καθαρισμένο και ψιλοκομμένο (παίρνω το συσκευασμένο φρέσκο καθαρισμένο σπανάκι από το σουπερ μαρκετ για μεγαλύτερη ευκολία)
4 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
4-5 κουταλίες της σούπας άνηθο ψιλοκομμένο
250 γραμμάρια ανθότυρο ή για πιο πικάντικη γεύση μανούρι ή φέτα
5-6 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα τριμμένη
2 αυγά
15 ελιές χωρίς κουκούτσι ψιλοκομμένες (προαιρετικά)
λίγο βούτυρο, αλάτι και πιπέρι

Βουτυρώνετε μία φόρμα για τάρτα (και ένα ταψί με αποσπώμενο πάτο κάνει) και απλώνετε το φύλλο, να καλύψει όλη την επιφάνεια και τα πλαϊνά της ταρτιέρας. Κόβετε όσο φύλλο περισσεύει από τα πλαϊνά τοιχώματα. Σε ένα μεγάλο τηγάνι σοτάρετε τα κρεμμυδάκια με λίγο λαδάκι μέχρι να μαραθούν και προσθέτετε το ψιλοκομμένο σπανάκι. Το σοτάρετε και αυτό μέχρι να μαραθεί και να βγάλει τα ζουμιά του. Βάζετε σε ένα μεγάλο μπολ το σπανάκι και τα κρεμμυδάκια και το αφήνετε να κρυώσει. Προσθέτετε λίγο αλάτι, μπόλικο πιπέρι, το ανθότυρο τριμμένο, τα αυγά χτυπημένα, τον άνηθο και τις ελιές αν τις βάλετε τελικά. Τα ανακατεύετε όλα να γίνουν ένα ομοιογενές μίγμα που απλώνετε πάνω από το φύλο στην ταρτιέρα. Κανονικά πρέπει το φύλο να είναι απλά ένα δάχτυλο πάνω από τα υλικά της γέμισης, φροντίστε να κόψετε περιμετρικά το φύλλο που περισσεύει. Πασπαλίζετε από πάνω με την παρμεζάνα και ψήνετε για 30 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα, ή μέχρι να δέσουν τα υλικά και χρυσίσει η επιφάνειά της τάρτας.

Αφήστε την λίγο να κρυώσει πριν την κόψετε!