Ντρέπομαι

Το μόνο συναίσθημα που έχω είναι αυτό της ντροπής. Όχι δεν είμαι θυμωμένη, δεν είμαι λυπημένη, δεν είμαι τσαντισμένη, αυτά αισθανόμουν τον Δεκέμβριο του 2008, σήμερα ντρέπομαι.

Ντρέπομαι που ζω σε αυτή τη χώρα, ντρέπομαι που η κοινωνία μας έχει συνηθίσει τη βία. Ντρέπομαι που είμαστε ανίκανοι να βγάλουμε τη βία από τη ζωή μας, ντρέπομαι που η λεκτική βία μπαίνει κάθε μέρα στο σπίτι μου μέσα από τη τηλεόραση, ντρέπομαι που κανένας, κανένας, κανένας, δεν βγαίνει να φωνάξει δυνατά ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΒΙΑ!!!!

Δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικοί και οι ιδεολογίες, δεν με ενδιαφέρουν τα δίκια και τα άδικα, δεν με ενδιαφέρουν οι απόψεις του κάθε ένα και ο σεβασμός τους, ΟΛΑ έχουν ισοπεδωθεί, τίποτα δεν έχει νόημα πλέον. Έχουμε καταρρεύσει ηθικά. Είμαστε μία κοινωνία που ανέχεται, δικαιολογεί και μερικές φορές επικροτεί τη βία τόσο σε συλλογικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Είναι απεργοσπάστες κάψτε τους! Είναι επιχειρηματίες σκοτώστε τους, είναι πολιτικοί δολοφονείστε τους. Βία στη βία. Η αστυνομία είναι δυνάμεις καταστολής, και η δολοφονία είναι απαλλοτρίωση ζωής.

Νομίζω ότι ζω έναν εφιάλτη, ακούω αποσπασματικά ασυνάρτητες κουβέντες η πορεία, τα μπλοκ, η περιφρούρηση, η μιγκ, οι κουκουλοφόροι, η προβοκάτσια, οι μολότοφ, η συναίνεση, τα μέτρα, .... τίποτα από αυτά δεν μου λεει κάτι, δεν τα καταλαβαίνω. Δεν θέλω ούτε να ακούσω ούτε να καταλάβω.

Θέλω να φύγω, να φύγω μακριά πολύ μακριά, να πάω κάπου που η βία δεν γίνετε αποδεκτή από τους πολίτες, να πάω σε ένα μέρος που τη στυγνή δολοφονία δεν την δικαιολογούν με σαθρά ιδεολογικά ευφυολογήματα, περί επανάστασης και παράπλευρων απωλειών. Να πάω κάπου που η ανθρώπινη ζωή είναι σεβαστή.

Να φύγω, γιατί ντρέπομαι που ζω εδώ.