Το Θύμα

Να σας πω τον πόνο μου και ίσως με καταλάβετε. Διαβιώ μία μάλλον φυσιολογική ζωή, χωρίς πολλές πολυτέλειες και υποχρεώσεις. Παιδιά, σκυλιά δεν έχω, μία δουλίτσα κάνω εκεί, για να ζήσω, στον ιδιωτικό τομέα βέβαια. Ποτέ μου δεν προσπάθησα να πάω στο δημόσιο, και όσες φορές μου πέρασε από το μυαλό το απέρριψα. Ακολουθώντας το παράδειγμα των γονιών μου, που δούλευαν και οι δύο από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ σε όλη τους τη ζωή, αυτό έμαθα, αυτό έκανα. Δουλειά, δουλεία και πάλι δουλειά. Δεν μου πέρασε όμως από το μυαλό ότι η ζωή είναι κάτι άλλο από αυτό. Και βέβαια δεν παραπονιέμαι!

Φίλους έχω πολλούς και το σπίτι μου είναι πάντα γεμάτο. Τραπέζια και μαζώξεις είναι στην εβδομαδιαία διάταξη, κυρίως γιατί έτσι έμαθα πάλι από το σπίτι μου, αλλά και γιατί μου αρέσει, υποχρεώσεις δεν έχω, άρα μπαίνει και δεύτερος παράγοντας του παζλ, όταν δεν δουλεύω ετοιμάζω τραπέζι ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Προσέξτε τώρα πως πέρασαν οι τελευταίες 5 μέρες. Είχα τραπέζι το Σάββατο σε συμφοιτητές μου, περίπου 15 – 18 άτομα με τα παιδιά τους. Το περασμένο Σάββατο αποφάσισα τι θα μαγειρέψω. Την Τετάρτη το απόγευμα καθάρισα το σπίτι, και πήγα για ψώνια, τελείωσα κατά τις 11 το βράδυ. Τη Πέμπτη το απόγευμα έκανα τη προετοιμασία για το μαγείρεμα, ξέρετε να τρίψω τα τυριά, να φτιάξω τη βάση της τάρτας, τέτοια πράγματα. Τη Παρασκευή την κοπάνισα από το γραφείο μία ώρα νωρίτερα, πήγα σουπερ μαρκετ για τα τελευταία ψώνια και στρώθηκα στο μαγείρεμα, μέχρι τις 12:30 το βράδυ. Το Σάββατο από τις 7:30 έφτιαχνα πράγματα, μέχρι που ήρθαν οι καλεσμένοι. Περάσαμε καταπληκτικά αλλά το σχολάσαμε στις 4:30. Κυριακή από τις 8:00 καθάριζα τον χαμό, γιατί το μεσημέρι έπρεπε να βγω με τους κουμπάρους μου και το απόγευμα έφευγα για Βρυξέλλες.

Έφτασα στο ξενοδοχείο στις 1 τα μεσάνυχτα και την άλλη μέρα, Δευτέρα, έπρεπε να ξυπνήσω στις 7:00. Σε πανηλίθιο μίτινγκ όλη τη μέρα μέχρι τις 5:30, στις 6:30 συνάντηση με κάποιον συνεργάτη και μετά επαγγελματικό δείπνο μέχρι τις 11:00. Εκεί είχα αρχίσει να τα παίζω, δεν είμαι και πιτσιρίκα άλλωστε! Την Τρίτη το μενού είχε μία από τα ίδια ώσπου να φτάσω με την ψυχή στο στόμα στο αεροδρόμιο και τελικά στο σπίτι μου στις 1:30 τα μαύρα μεσάνυχτα. Το πρωί σήμερα το ξυπνητήρι χτύπησε στις 7:00 και είμαι κανονικά στο γραφείο. Έχω επίσκεψη συνεργατών από τη Ρουμανία και πρέπει να τους βγάλω βόλτα το βράδυ.

Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι, αν βάλω μία αγγελία να προσλάβω κάποιους από αυτούς τους stagier που φωνάζουν για το δικαίωμά τους στην τεμπελιά και στην μονιμότητα του δημοσίου, και τους προτείνω 800 ευρώ μισθό και ένσημα κανονικά, θα έρθουν να μου δουλέψουν; Λογικά με τόσο καλύτερη αμοιβή θα έπρεπε να τρέξουν. Εξάλλου η ανεργία λένε είναι το πρόβλημά τους, δεν βρίσκουν δουλειές, και για αυτό απαιτούν να τους προσλάβει το δημόσιο και να τους πληρώνω εγώ που τρέχω νυχθημερόν όπως περιέγραψα πιο πάνω, για να βγάλω κάποια χρήματα να θεωρηθώ «έχοντας και κατέχοντας» και δεν ξέρω και εγώ τι άλλες μαλακιές λένε, να πληρώνω φόρους και έξτρα φόρους, ώστε να μπορεί να πληρώσει το κράτος τους 850 000 υπαλλήλους που διάβασα ότι έχει, και οι οποίοι με βρίζουν όσες φορές η μαύρη μου η μοίρα με ανάγκασε να επικοινωνήσω μαζί τους.

Είπαμε, εγώ "ο μέσος Ιδιωτικός Υπάλληλος", είμαι «ζώων κανονικό», κατά το τραγούδι της Μαίρης Παναγιωταρά, αλλά όχι και τόσο, ρε παιδάκι μου. Εντάξει κάνω τουμπεκί, που έχουν όλοι αυτοί υπογράψει μία σύμβαση μαθητείας, ώστε να εκπαιδευτούν λεει (σε τι άραγε στην δημόσια γραφειοκρατία;) ενώ δεν θα έπρεπε, μιας και για εμένα που ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά τα κοινοτικά προγράμματα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν stage στο δημόσιο (ας λεει ότι θέλει αυτός ο πρώην Διοικητής του ΟΑΕΔ, δεν είμαστε όλοι σε αυτή τη χώρα άσχετοι, ώστε να νομίζει ότι μπορεί να μας δουλεύει). Κάνω πως δεν ακούω όταν λένε ότι δουλεύουν 4 με 5 χρόνια με τέτοιες συμβάσεις μαθητείας. Σφυρίζω αδιάφορα όταν λένε ότι δεν «μαθήτευαν» αλλά κάνανε κανονικά τη δουλειά του διπλανού τους μόνιμου υπάλληλου. Αλλά όχι και να τους υπερασπιστώ τώρα που ζητάνε διορισμό!! Τι είναι αγαπητέ μου το δημόσιο;; που πρέπει να σε προσλάβει;; το μαγαζί του μπαμπά σου;;; και ποιος νομίζεις ότι δέχεται να σε πληρώνει να κάθεσαι;; ή να δουλεύεις ελάχιστα;;

Βέβαια το φταίξιμο για την κατάσταση είναι των πολιτικών, αλλά αυτούς τους ρίχνεις ένα μαύρο στη κάλπη, και 5 φάσκελα και τελείωσες δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Αυτά όμως τα «παιδάκια» που βγαίνουν και απαιτούν με τεράστιο θράσος και ζητάνε και τη συμπαράστασή μου, για το «δίκιο» τους, θα τα βρίζω μέχρι να βγω στη σύνταξη, αν βγω δηλαδή ποτέ!! Βαρέθηκα επιτέλους, με όλες αυτές της βδέλλες που μου έχουν κολλήσει στην πλάτη μου, εμένα του μόνιμου θύματος, του ιδιωτικού υπάλληλου!

Τα μπέρδεψα λίγο τα θέματα σήμερα, από αλλού ξεκίνησα – την τεράστια κούρασή μου – και αλλού κατέληξα στις βδέλλες. Τι να κάνουμε όμως έτσι για να δείτε τη σύγχυση που έχω! Τέλος πάντων, αυτά είχα να πω για τα σταζ και μη με πάρετε τηλέφωνο οι φίλοι μου, οι δημόσιοι υπάλληλοι, για να υπερασπιστείτε τον κλάδο σας ή οι φίλοι μου οι αριστεροί να μου πετάξετε καμία παρλαπίπα για τα έρημα τα παιδιά τα άνεργα και κάτι τέτοια γιατί α! ... θα τα ακούσετε! Αν σηκώνει ο κώλος σας ελάτε στον ιδιωτικό τομέα να δείτε τι εστί βερίκοκο! (όχι εσένα προσωπικά που διαβάζεις τώρα, αυτά που απαιτούν!!)

Φαγάκια τώρα. Κάτι από το Σαββατιάτικο μενού, που μου είπαν ότι άρεσε πολύ. Είναι πολύ απλό και γρήγορο το θέμα είναι να βρείτε τις πένες αυτές.

Πένες ολικής άλεσης με άρωμα μαστίχα και προσούτο

1 πακέτο πένες ολικής άλεσης με άρωμα μαστίχα (από το μαστίχα σοπ)

1 ποτήρι κρέμα γάλακτος

6 φέτες προσούτο χοντροκομμένες (περίπου 200 γραμμάρια)

½ φλιτζάνι τριμμένη κεφαλογραβιέρα Ιδρύματος Τοσίτσα (μοναδικό τυρί σας λεω) ή παρμεζάνα

Βράζετε της πένες όπως σας αρέσουν σύμφωνα και με τις οδηγίες. Κόβετε το προσούτο με το χέρι σε μικρά ανομοιογενή κομμάτια. Σουρώνετε τις πένες και τις ανακατεύετε με το προσούτο. Στην κατσαρόλα που τις βράσατε βάζετε τη κρέμα γάλακτος να πάρει 2 βράσεις. Προσθέτετε τις πένες με το προσούτο στην κρέμα και ανακατεύετε να πάει παντού η κρέμα. Προσθέτετε και το τυρί και ανακατεύετε πάλι. Σερβίρετε αμέσως ζεστό, με μπόλικο φρεσκοτριμμένο πιπέρι από πάνω. Αν όμως το ετοιμάσετε για τραπέζι από νωρίς, φροντίστε να βράσετε ένα λεπτό λιγότερο τις πένες, ώστε με την αναμονή να μην μαλακώσουν πολύ, και κρατήστε το ζεστό στο φούρνο, ή ψήστε λίγο στο γκριλ ώστε να ζεσταθεί.

Υ.Γ. στο σαιτ της Ναυτεμπορικής υπάρχει ένας υπέροχος διάλογος για το θέμα με πάνω από 500 πόστ, όπου φαίνετε ξεκάθαρα ο κοινωνικός διχασμός μεταξύ των έξαλλων εργαζόμενων σαν εμένα και των θρασύτατων σταζιέρ. Λένε πολλά και διάφορα αυτά τα παιδιά, που αξίζει να διαβάσετε μερικά για να καταλάβετε γιατί αυτή η χώρα είναι για φούντο. Αν νέοι άνθρωποι έχουν τέτοια νοοτροπία και παιδεία είμαστε για κλάματα. Το πιο αστείο όμως είναι το «όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια» που έγραψε ένα παιδί ονόματι Φρίξος! Μπορώ να φανταστώ την ηλικία του από το όνομά του. Αυτά «μοντέρνα» ονόματα τα έδωσε στα παιδιά της μια πολύ συγκεκριμένη γενιά, που έχει πολύ δεδομένα χαρακτηριστικά. Καλή μου Μαρία, Σοφία, Γιωργία, ..., δεν έκανες και πολύ καλή δουλειά θα έλεγα. Δεν αρκεί να ονομάσεις το παιδί «Φρίξο» και όχι Χαράλαμπο που έλεγαν τον μπαμπά σου, πρέπει να του περάσεις και διάθεση για δουλειά και προσφορά!