Αρχικά συναυλία στην Ελλάδα, και δεν εννοώ τα καλοκαιρινά φεστιβάλ βέβαια, σημαίνει ένα και μοναδικό πράγμα, ταλαιπωρία! Όσο μεγαλύτερη είναι δε η συναυλία τόσο απομακρύνετε από το έχει εμένα για τάργκετ γκρούπ, άρα και αυτό που εγώ θεωρώ ταλαιπωρία, δεν ενδιαφέρει τους οργανωτές. Βέβαια για κάποιους το να είσαι 4 ώρες όρθιος είναι ωραίο πράγμα, κάνει καλό στην φλεβίτιδα και γενικά κανένα πρόβλημα. Εγώ 4-ωρο ορθοστασίας το θεωρώ μεγάλο πράγμα, για να ξηγηθούμε, έτσι.
Μόλις την Παρασκευή κατάλαβα, ότι δεν υπάρχουν τέτοιες συναυλίες καθιστές, όλες λεει που γίνονται σε «συναυλιακούς χώρους» είναι ορθίων. Τι να κάνω το έρμο να μην πάω, τόσα λεφτά δώσαμε, Pet Shop Boys είναι αυτοί, It’s a Sin είναι αυτό, πως να το αγνοήσω. Επίσης το γεγονός ότι έγινε σε εκθεσιακό χώρο έπρεπε να με ψυλλιάσει ότι μιλάμε για ένα μακρόστενο «κουτί» ανυπέρβλητης τσιμεντένιας αισθητικής, (το γεγονός ότι εξωτερικά είναι φούξια με κάτι σχεδιάκια δεν το κάνει ομορφότερο, έτσι) όπου συνήθως γίνονται εκθέσεις, και όχι συναυλίες στις οποίες ο ήχος τουλάχιστον πρέπει να είναι σωστός, η εσωτερική θερμοκρασία να είναι ανεκτή, και να υπάρχει μία σχετική ορατότητα. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ίσχυε, ο ήχος ήταν αισχρός, η μακρόστενη αίθουσα δεν βοηθούσε να δεις την σκηνή (πολύ δε περισσότερο αυτά που συνέβαιναν στη σκηνή) και βέβαια ο έρημος ο κλιματισμός, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε ένα φορτίο 12 000 ατόμων όπου οι περισσότεροι κάπνιζαν κιόλας. Έτσι αισθανόσουνα ότι ήσουν σε ένα φούρνο μικροκυμάτων, όπου κάπου στο βάθος έκαιγε μία λάμπα, κύματα ζεστού αέρα σε χτύπαγαν από παντού, και ένα ζζζζζζζ σου τρύπαγε τα αυτιά.
Τώρα όλο το παραπάνω ακούγεται υπερβολικό και ίσως να είναι για κάποιους άλλους, αλλά πρέπει να σας πω ότι το ξεπέρασα εύκολα, μιας και τα τραγούδια τους είναι τόσο ωραία και τόσο «γνωστά» (πράγμα πάρα πολύ σημαντικό για εμένα που είμαι εντελώς άσχετη με τις «μουσικές σκηνές») που ευχάριστα καθόμουν σε αυτό το περιβάλλον για 2 ωρίτσες.
Εκτός του χώρου όμως, το ιβεντ είχε και άλλα θεματάκια προς σχολιασμό. Πρώτον μπορεί τα παιδιά να γράφουν πολύ καλή μουσική, δεν είναι όμως πλέον παιδιά, χώρια που ποτέ δεν ήταν και πολύ «σκηνικοί τύποι» μάλλον για ξυλάγγουρα τους κόβεις. Ο ένας δεν κουνήθηκε, πίσω από τα κιμπορντς, δεν κούνησε μιλάμε το χέρι του, αφού νόμιζα ότι το είχε πάθει το εγκεφαλικό!. Ο άλλος, πως είναι η Μπιγιονσέ;, ακριβώς το ανάποδο! Επίσης πως να το κ
άνουμε το γεγονός ότι οι τύποι είναι λίγο μικρότεροι από τη μάνα μου, είναι κάπως, που λεει και η Φιφή!! Δεύτερον μου είπανε ότι στη σκηνή παιζότανε ένα θεματάκι, κάτι με κύβους μου είπανε, που έπεφταν και ανέβαιναν, κάτι με χορευτές και τέτοια, μου είπανε επίσης ότι ήταν πολύ ωραίο. Μου είπανε, εγώ δεν το είδα. Γιατί δεν το είδα;, απλά: που πας με το 1,55, μανδάμ;; όχι πες μου που πας;;; Γύρω μου ήταν ένα φρούριο από 2-μετρους, και εγώ στην καλύτερη έβλεπα τον κώλο του ενός και τον αφαλό του άλλου, τέτοια πράγματα.Τώρα θα μου πείτε γιατί να μην είμαι χαρούμενη, στην ηλικία μου, να είμαι περιτριγυρισμένη από 2-μετρους, θα έπρεπε, λογικά αλλά .....
... Μιλάμε για το κλουβί με τις τρελές. Τη χαρά των γκέι. Το Οϊστερ Μπαρ από τη μεγάλη των μπάτσων σχολή. Το απόλυτο γκέι πάρτι. Μιλάμε για τρελές αδελφές, που πάθαιναν ένα παραλήρημα με κάθε τραγούδι που λέγανε, και ιδιαίτερα με το Ιτς ε Σιν, τι να σας λεω, όλες οι αμαρτίες στην πίστα!!! Πως τραγουδάνε οι ξανθές χαζογκόμενες τα καψουροτράγουδα;;, έτσι ένα πράγμα. Φοβεροί τύποι οι περισσότεροι, με καταπληκτικά ντυσίματα, πανέμορφοι, καλογυμνασμένοι, τι να σας λεω!! Κάποιοι ήταν τόσο «στυλιζαρισμένοι» που μοιάζανε με γρουπις των Βιλλαντζ Πιπλ!! Και να τα δερμάτινα, και να τα καπέλα.
Μην με παρεξηγήσετε όχι απλά δεν έχω τίποτα με τους γκέι, και ιδιαίτερα με αυτούς που το παραδέχονται, αντίθετα τους χαίρομαι και μπράβο στα παιδιά, και του χρόνου σπίτι σας που λένε. Εξάλλου όσοι με ξέρουν, καταλαβαίνουν ότι είναι αδύνατο να με πείραξε εμένα η πολυπληθείς μάζωξή τους σε συναυλία. Αλλά τα έχασα! Ήξερα ότι τα παιδιά είναι γκέι, ήξερα ότι εκφράζουν κάπως και την γκέι κοινότητα, αλλά τέτοιο χαμό, δεν τον περίμενα!!! Τα έχασα σας λεω!! Και βέβαια λύθηκα στο γέλιο, όχι γιατί ήταν γελοίο θέαμα, αλλά γιατί όλοι γέλαγαν, όλοι ήταν χαρούμενοι, και απελευθερωμένοι, και χόρευαν και αγκαλιάζονταν και φιλιόντουσαν και αυτό αγαπητοί μου ... είναι ευτυχία. Μέσα στην ευτυχία λοιπόν και εγώ με το 1,55 μου, να χορεύω και να τραγουδάω χωρίς να βλέπω τίποτε άλλο εκτός από τα ζευγαράκια δίπλα μου, με τα οποία όμως πέρασα πολύ καλά, χορέψαμε μαζί. Μέχρι που ένας πίσω μου, με έπιασε από τον ώμο σε ένα τραγούδι και αρχίσαμε να χοροπηδάμε αγκαλιά λες και γνωριζόμαστε χρόνια. Καταλάβατε, άνετα το κάνεις αυτό με τους γκέι, δεν τους παρεξηγείς, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς, εκτός και αν μέσα στο χαμό πιάσουν τον κώλο του καλού σου! Σε αυτή τη περίπτωση έχεις πρόβλημα, αλλά κάτι τέτοιο δεν μας συνέβηκε και όλα καλά.
Όλα καλά λοιπόν τελείωσε και η συναυλία νωρίς νωρίς, κατά τις 11:30 ήμασταν και πτώματα από την ορθοστασία, πάμε να φύγουμε και κάναμε 1 ώρα να βγούμε από το πάρκινγκ!!! Γιατί πολύ ωραία, να υπάρχουν πάρκινγκ, να πηγαίνεις άνετα με το αυτοκίνητο σου, από την αττική οδό χωρίς κίνηση, να παρκάρεις άνετα, με 23475849 αστυνόμους και οργανωτές να σου δείχνουν το δρόμο, όλα καλά!, έρχεται η ώρα να φύγουν όμως και τα 4,000 αυτοκίνητα, την ίδια ώρα, η αστυνομία έχει εξαφανιστεί, το ίδιο και οι οργανωτές, και γίνετε ο απόλυτος μύλος, όπου κανένας δεν δίνει προτεραιότητα σε κανένα, και όλοι θέλουν να φύγουν πρώτοι.
Έτσι είναι τα πράγματα, για να πάς σε μία συναυλία που ξεκινάει στις 9:40 (νταν ξεκίνησαν έτσι;, άγγλοι βλέπετε!), φεύγεις από το σπίτι σου, στις 7, είσαι στον χώρο στις 7:40, κάθεσαι όρθιος μέχρι τις 9:40, ακούς μουσικούλα 9:40-11:30 και είσαι σπίτι σου στις 1:00!!! Έχασες έξι ώρες για να ακούσεις 20 τραγούδια!
Αλλά ήταν πολύ ωραία!! Μπορεί να γκρινιάζω, ένα παθαίνω ένα ντουβρουτζά με την πολυκοσμία λόγω αγοραφοβίας που έχω, να κατακουράστικα, αλλά μου άρεσε!!
Του χρόνου που θα πάμε και στους Γιου Του (U2 είναι αυτό!) θα σας πω τα ίδια και μάλλον χειρότερα, γιατί εκεί θα έχεις 80 000 άτομα, αλλά τι να κάνουμε, να μην πάμε;;; δεν γίνετε, είναι πολύ ωραίες εμπειρίες αυτά, και δεν θέλω να τις χάσω με τίποτα στον κόσμο!
Ένα ελαφρύ και εύκολο γλυκό, θα σας γράψω σήμερα, που μπορείτε να το σερβίρετε με γιαούρτι και είναι πεντανόστημο. Ότι πρέπει για τα βράδια μπροστά στην ΤιΒι.
Φρούτα στο χαρτί
200 γραμμάρια ανανά (κονσέρβα σε φυσικό χυμό) σε κομμάτια
2 αχλάδια σε φέτες
2 μήλα σε φέτες
2 μπανάνες σε φέτες
2 πορτοκάλια σε φέτες
2 ακτινίδια σε φέτες
200 γραμμάρια σταφίδες
χυμό από 1 πορτοκάλι
2 κουταλιές της σούπας αμύγδαλα σπασμένα λίγο στο γουδί
4 κουταλιές κονιάκ
1 ξύλο κανέλας
1 λουβί βανίλιας (ή αν δεν έχετε βάλτε 2 κάψουλες βανιλίνη)
Κόπτε όλα τα φρούτα σε μικρές φέτες, ή κύβους, και ανακατέψτε τα όλα σε ένα μπολ. Κόψτε ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί και βάλτε στο κέντρο τα φρούτα και τον χυμό. Δέστε καλά το χαρτί από πάνω να γίνει σαν πουγκί αλλά να κρατάει και τα υγρά μέσα. Ακουμπήστε το πουγκί σε ένα ταψί και ψήστε το σε δυνατό φούρνο, στους 200 βαθμούς αέρα, για περίπου 20 λεπτά. Σερβίρονται ζεστά ή σκέτα, ή με παγωτό βανίλια, ή με γιαούρτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου