Βαλίτσες και άλλα

Έχω πολύ δουλειά αυτές τις μέρες, αλλά και πολλές υποχρεώσεις ταυτόχρονα και πραγματικά ο χρόνος μου είναι ελάχιστος.

Μου στείλανε όμως ένα ωραίο μέιλ με το παρακάτω κείμενο και σκέφτηκα ότι είναι πραγματικά ωραίο και πρέπει να το ανεβάσω να το διαβάσετε και εσείς.

Δεν συμφωνώ με όλα όσα λεει, βέβαια, είναι όμως πολύ ενδιαφέρων κειμενάκι που ταιριάζει και με την κατάσταση που ζούμε λίγο ως πολύ αυτές τις μέρες.

Η γενιά των αποτυχημένων γονέων!

Στα εκατοντάδες ποστς για την γενιά των 700ευρώ γίνονται αναφορές σε δεκάδες αιτίες που φταινε για την σημερινή τους κατάσταση.

"Φταίνε οι κυβερνήσεις", "η παγκοσμιοποίηση", "η ακρίβεια" .... τα παντα φταίνε εκτός από τους νέους με τους μισθούς των 700 ευρώ. Και θα συμφωνήσω στο τελευταίο. Δεν φταίει μία νέα γενιά που μόλις ενηλικιώθηκε. Αυτή η γενιά εκπαιδεύτηκε από κάποιους ανθρώπους και κυρίως από τους γονείς τους.

Εκπαιδεύτηκε να ξοδεύει χωρίς να συγκρίνει τιμές... γιατί έτσι κάνανε και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να μένει με τους γονείς της ... γιατί έτσι επιθυμούν οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να πετάει το τσιγάρο από το ανοιχτο παράθυρο στο αμάξι... γιατί έτσι κάνανε και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να αναζητάει για μια θέση στο Δημόσιο... γιατί έτσι τους γαλουχήσαν οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να παίρνει δάνεια για να αγοράσουν αυτοκίνητο (και όχι για να ανοίξουν επιχείρηση) ... γιατί έτσι κάνουν και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να μην αλλάζει εύκολα δουλειές και να βολεύεται σε μια θεσούλα των 700 ευρώ ... γιατί έτσι την συμβουλεύουν οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να ψηφίζει τρία κόμματα ... γιατί τα ίδια ψηφίζουν και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να μην δέχεται την αξιολόγηση και τον ανταγωνισμό ... γιατί το ίδιο δεν δεχονται και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να δέχεται την επετηρίδα σε κάθε της μορφή... γιατί έτσι την δεχτήκαν και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να εκπαιδεύεται σε βρώμικα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια με γεμάτους από συνθήματα και αφίσες τοίχους ... γιατί έτσι της τα παραδώσανε και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να κάνει κοπάνες από την δουλειά ... γιατί έτσι κάνανε και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να διαδηλώνει με συνθήματα και ντουντούκες ...γιατί έτσι κάνανε οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να συζητάει μόνο για τα δικαιωματά της και όχι τις υποχρεώσεις της... γιατί έτσι κάνανε οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να γκρινιάζει και όχι να προτείνει ... γιατί έτσι γκρινιάζαν και δεν προτείναν οι γονείς της.

Θα μπορούσα να το σχολιάσω και να αρχίσω και εγώ να γράφω για αυτή τη γενιά, για την περασμένη γενιά – αυτή του πολυτεχνείου που είναι και επίκαιρη – για την προπερασμένη γενιά – αυτή του εμφυλίου, και πάει λέγοντας.

Επίσης θα μπορούσα να γράψω για το πολυτεχνείο, γιατί δεν πήγα στην πορεία – και για αυτό μου τα χώνει ο Στέλιος, για το κοριτσάκι που ρώτησε αν η μέρα του πολυτεχνείου είναι αργία και στη δουλειά (βέβαια ... μαζευόμαστε ολοι το μεσημέρι και λεμε ποιήματα!), έτσι βλέπετε είχε συνηθίσει από το σχολείο, για το κέντρο της Αθήνας που προχτές είχε γεμίσει με «Μυστικούς μπάτσους» που ντυμένοι με πολιτικά χάζευαν και βολόδερναν περιμένοντας την πορεία (μου είπαν ότι ήταν τόσο προφανές ότι αυτοί είναι μπάτσοι που μόνο να γελάσεις ήθελες, ... θλίψη!).

Θα μπορούσα ακόμα να γράψω για τους εκατοντάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, με το «χαμηλό – δήθεν – εισόδημα» που μόνο για αυτούς μιλάμε, που μόνο με αυτούς ασχολούμαστε.

Θα μπορούσα να γράψω για τους εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους συναδέλφους μου, που με μισθό 1500 ευρώ, με 20 χρόνια δουλειάς, εργάζονται ανταγωνιστικά κάθε μέρα, εργάζονται εντατικά, με πίεση, με άγχος, με ευθύνη.

Θα μπορούσα να αναρωτηθώ γιατί κανένας δεν νοιάζεται για αυτούς, για εμάς, που δεν κοιμόμαστε καλά τα βράδια γιατί απλά έχουμε άγχος, άγχος, για τη δουλειά μας, για την εταιρία στην οποία εργαζόμαστε, για το μισθό μας των 1500 ευρώ, για τον διπλανό συνάδελφο που ίσως και να απολυθεί τον επόμενο μήνα.

Αυτά όμως είναι πράγματα που για να τα καταλάβει κάποιος πρέπει να κουβαλάει βαλίτσα ανάλογη με τη δικιά μου. Δεν κατηγορώ κανένα, τη βαλίτσα μας μόνοι μας την γεμίζουμε, και εγώ την έχω γεμίσει με συγκεκριμένες εμπειρίες που δεν μου επιτρέπουν να αισθανθώ τον πόνο του δημόσιου υπαλλήλου των 2000 ευρώ (μικτά) μισθού και των δεν-ξέρω-και-εγώ πόσο επιδομάτων, που για το 2010 δεν θα πάρει αύξηση. Πως να το κάνουμε δεν μπορώ να τον καταλάβω αυτόν τον πόνο!!! Όπως και αυτός δεν κατάλαβε τον πόνο τον δικό μου και των συναδέλφων μου που ο μισθός μας έχει παγώσει από το 2007.

Όπως δεν μπορεί να καταλάβει τον δικό μου πόνο που γύρισα χτες σπίτι στις 7:30, και από την ένταση της ημέρας και το στρες, με πόναγε όλο μου το κορμί.

Δεν λεω ότι έχω δίκιο σε όλα τα παραπάνω, αντίθετα μάλλον έχω άδικο, κάνω λάθος τεράστιο λάθος. Δεν με νοιάζει, όμως. Ζούμε σε μία διαβρωμένη, απαξιωμένη, μη-ανταγωνιστική κοινωνία και το μόνο που ξέρουμε είναι να κρίνουμε και να κατηγορούμε. Δεν έχω ακούσει κανέναν να μιλάει για το κοινωνικό καλό, κανένα να νοιάζεται για την κοινωνία παραπάνω από την τσέπη του. Και καλά η κοινωνία είναι κάτι μεγάλο και ασαφές, οι διπλανοί μας, οι φίλοι μας, πόσο δοτικοί είμαστε με τους γύρω μας. Εδώ με λένε ηλίθια που έχω ανοιχτό σπίτι και καλώ συνέχεια κόσμο!!!

Δεν θέλω λοιπόν να μιλάω για τίποτα, βαρέθηκα. Για αυτό σήμερα, θα σας γράψω μία δύσκολη συνταγή, που όμως φτιάχνει ένα νοστιμότατο φαγάκι. Πως να το κάνουμε «τα αγαθά κόποις κτώνται» ....

(Μιας και το πιάσαμε το αρχαίο, αυτό πρέπει να σας το πω. Χτες έπεσα πάνω σε αυτή την εκπομπή που μαζεύονται διάφοροι και κάποιος μαγειρεύει .... την ξέρετε. Ενας λοιπον ειχε ονομασει το φαγητό που ετοιμαζε "Παν γεύσης αριστον"! Πέραν που κανενας δεν καταλαβε τιποτα, μία κυριούλα μεσήληξ είπε, ... μα αυτό ειναι αρχαίο ρητό!!. Μάλιστα μαντάμ και το "παν μετρον άριστον" είναι κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες!)

Λαζάνια με κατίκι και πέστο

1 πακέτο λαζάνια (τα φύλα, όχι τα πλακουτσωτά μακαρόνια!)
2 κουταλιές της σούπας τρίμα φρυγανιάς
1 κιλό κατίκι
1 βαζάκι σάλτσα πέστο (αν έχετε δικιά σας ακόμα καλύτερα, θα χρειαστείτε περίπου 4 γεμάτες κουταλιές της σούπας)
2 αυγά
αλάτι, πιπέρι
για την σάλτσα ντομάτας
6 κουταλιές σούπας λάδι
2 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
2 σκελίδες σκόρδο τριμμένο
2 κουτιά ψιλοκομμένη ντομάτα (περίπου 800 γραμμάρια)
2 κουταλάκια ζάχαρη, αλάτι και πιπέρι

Ετοιμάζουμε πρώτα τη σάλτσα ντομάτας. Σοτάρουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο στο λάδι και σβήνουμε με την ντομάτα. Ρίχνουμε το αλάτι, το πιπέρι και τη ζάχαρη, και μαγειρεύουμε σε χαμηλή φωτιά για 20 λεπτά μέχρι να δέσει η σάλτσα.

Ετοιμάζουμε τη γέμιση. Ανακατεύουμε το κατίκι με το πέστο και τα αυγά. Αλατίζουμε ελάχιστα μιας και συνήθως τα πέστο είναι αλμυρά και ρίχνουμε μπόλικο πιπέρι.
Ζεματάμε σε βραστό νερό για 2 λεπτά το κάθε φύλο από τα λαζάνια, ώστε να μαλακώσουν λιγάκι και να φύγει το πολύ άμυλο. Αυτό το φαγάκι δεν έχει πολλά υγρά για να μαγειρευτούν τα λαζάνια και για αυτό το λόγο τα μαλακώνουμε λίγο πρώτα, στραγγίστε τα πολύ καλά όμως. Βουτυρώστε ένα μεγάλο πυρέξ, και πασπαλίστε με τη φρυγανιά. Στρώστε την επιφάνια με τα λαζάνια, απλώστε λίγη από τη σάλτσα ντομάτας, 3-4 κουταλιές της σούπας δηλαδή, και από πάνω απλώστε το ¼ από το μίγμα των τυριών. Συνεχίζετε με στρώσεις από λαζάνια, σάλτσα ντομάτας και μίγμα τυριών, μέχρι να τελειώσετε με τα λαζάνια. Πάνω από την τελευταία στρώση λαζανιών βάζετε την υπόλοιπη σάλτσα ντομάτας. Φροντίστε να μετρήσετε τα λαζάνια σας και να ισομοιράσετε τη σάλτσα και το μίγμα τυριών στις στρώσεις που θα κάνετε ανάλογα με το μέγεθος του ταψιού σας. Ψήστε το στους 200 βαθμούς αέρα για 35-40 λεπτά. Όταν το βγάλετε από το φούρνο αφήστε 15 λεπτά να κρυώσει και να δέσει πριν το κόψετε, όπως κάνετε και με το παστίτσιο. Είναι εξίσου νόστιμο και κρύο!