Τελικα τι θέλουμε;

Το θέμα της αγροτικής πολιτικής δεν το γνωρίζω. Κάθε φορά που βγαίνουν τα τρακτέρ στο δρόμο, ρωτάω τον Γιάννη που είναι Γεωργοοικονομολόγος, τι τρέχει και μου λεει.

Ξέρω όμως βασικά πράγματα, όπως ότι είναι Ευρωπαϊκή πολιτική να επιδοτούνται οι αγρότες, ότι αυτή η πολιτική μας τελειώνει το 2013, ότι οι επιδοτήσεις αυτές, είναι ζεστό ζεστό χρήμα που μας έρχεται από την ΕΕ, και όχι από τον δικό μας προϋπολογισμό, ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι που υπολογίζετε η επιδότηση, είτε βάση πραγματικής παραγωγής, είτε βάση του μέσου όρου των τελευταίων 3 ετών. Ξέρω, ότι τα Ευρωπαϊκά προϊόντα (όχι μόνο τα ελληνικά βεβαίως) δεν είναι ανταγωνίσιμα πλέον, δηλαδή ότι η σχέση ποιότητας κόστους δεν είναι τόσο καλή όσο των προϊόντων από άλλες περιοχές του κόσμου. Ξέρω ότι για πολλά χρόνια οι αγρότες έχουν μάθει να κλέβουν και να κάνουν «λοβιτούρες» για να αυξήσουν την επιχορήγηση που παίρνουν, ξέρω ότι οι παραγωγοί είναι εντελώς απροστάτευτοι απέναντι στους μεσάζοντες, και μάλιστα πιο πολύ από τους καταναλωτές, με αποτέλεσμα οι τιμές που παίρνουν να είναι κυριολεκτικά ψίχουλα. Ξέρω ότι υπάρχουν αγρότες που έχουν τις καλλιέργειες κύριο επάγγελμα και από αυτό ζουν και αγρότες που από το Ντα Κάπο, συντονίζουν τις αιτήσεις για επιχορηγήσεις που υποβάλουν.

Κυρίως όμως ξέρω ότι στη συζήτηση για το αγροτικό λέγονται υπερβολές, όπως ότι όλοι οι αγρότες κυκλοφορούν με μπε-εμ-βε και τα τρωνε στα μπουζούκια, ή ότι όλοι οι αγρότες πεινάνε γιατί παίρνουν 10 και ξοδεύουν 50.

Το Σάββατο λοιπόν με δύο «γεωργούς» στην παρέα μας, προσπαθήσαμε για λίγο να δούμε τι στο καλό συμβαίνει και κάθε τρις και λίγο κλείνουν τα Τέμπη. Αν και από διαφορετικές κομματικές γωνιές όλοι μας, σε ένα πράγμα συμφωνήσαμε όλοι, η αγροτική πολιτική χρειάζεται μακροχρόνιο σχεδιασμό, ενώ στην Ελλάδα, όλοι οι πολιτικοί βλέπουν το πρόβλημα με ορίζοντα το επόμενο έτος, άντε μέχρι τις επόμενες εκλογές. Η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια οι αγρότες ήταν «μπετόν», είχαν δηλαδή μαζική ψήφο, και με το σοβαρό ποσοστό τους, μπορούσαν να αλλάζουν κυβερνήσεις. Αυτοί για χρόνια ψήφιζαν «Ανδρέα» και αυτοί έβγαλαν τον «Κωστάκη». Τώρα ή βλήματα είναι ή είναι δυστυχώς αιχμάλωτοι της όποιας κυβέρνησης, λόγω των επιχορηγήσεων, είναι δηλαδή μία μερίδα του πληθυσμού που θα πάει με αυτόν που τους τάζει τα πιο πολλά. Με αυτήν την έννοια καλά να τα πάθουν ότι παθαίνουν τόσα χρόνια από το Πασοκ και τη ΝΔ.

Η ουσία όμως του προβλήματος είναι, τελικά τι θέλουμε ως κοινωνία. Θέλουμε αγρότες επιχειρηματίες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με εταιρίες και βιβλία, κα, όπου με τη σειρά τους θα απασχολούν προσωπικό άλλους αγρότες, κλπ, κλπ, ή θέλουμε μικρούς παραγωγούς, αυτόνομους που ναι μεν θα καλλιεργούν τη γη, αλλά θα είναι πάντα έρμαια του καιρού, των στρεβλώσεων του ανταγωνισμού και των μεσαζόντων και άρα εξαρτημένοι από τις επιχορηγήσεις.

Δεν ξέρω να σας πω, αλλά δεν έχω καμία μα καμία εμπιστοσύνη στην «αγορά», καμία μα καμία εμπιστοσύνη στον «ανταγωνισμό» και καμία μα καμία εμπιστοσύνη στην ικανότητα αυτού του κράτους να κάνει τους παραδοσιακούς καλλιεργητές, επιχειρηματίες μικρομεσαίους, που στο φινάλε και αυτοί θα είναι προβληματικοί, όπως όλοι οι μικρομεσαίοι σε όλη την Ευρώπη.

Αυτό που θέλω είναι να καλλιεργείτε η γη, να μην ερημώσει, να παράγουμε κάτι σαν χώρα! Μου είναι αδιανόητη η σκέψη ότι θα σταματήσουμε να παράγουμε ακόμα και τα λίγα που παράγαμε τα τελευταία χρόνια. Τότε δηλαδή τι;;; θα ζούμε με εισαγόμενα;;; Μου είναι αδιανόητο ότι δεν θα καλλιεργείται η γη. Οι περιβαντολόγοι φωνάζουν ότι η παντελής έλλειψη καλλιεργειών θα προκαλέσει ερημοποίηση, θα αλλάξει η χλωρίδα και η πανίδα, θα δούμε να αλλάζει και το κλίμα σε τοπικό επίπεδο. Βέβαια και η αλόγιστη καλλιέργεια της γης προκαλεί τα ίδια και χειρότερα, αλλά κάπου στο μέσο δεν μπορούμε να σταθούμε;

Ακούω πολλούς να λένε, και ίσως και εγώ να το έλεγα πριν χρόνια, γιατί να επιδοτηθούν οι αγρότες από τους φόρους μου;; παλιά η ΕΕ που αποφάσισε την πολιτική των επιχορηγήσεων έλεγε, ότι με αυτό τον τρόπο αποφεύγουμε την ερήμωση της υπαίθρου και την συγκέντρωση του πληθυσμού στα αστικά κέντρα. Τώρα που η πολιτική αυτή απέτυχε, γιατί κακά τα ψέματα απέτυχε η εφαρμογή της πολιτικής των επιχορηγήσεων, τι κάνουμε; κόβουμε τις επιχορηγήσεις και άφησε τους όλους να έρθουν στα αστικά κέντρα να πεινάσουν. Αυτό θέλουμε;

Δυστυχώς, δεν ζούμε μόνοι μας, μας αρέσει δεν μας αρέσει πρέπει να στηρίξουμε ορισμένες ομάδες, γιατί και αυτές με τη σειρά τους αποτελούν κομμάτι ενός πύργου Τζένκα, που αν το αφαιρέσεις, και μάλιστα άτσαλα, θα καταρρεύσει όλος ο πύργος και εμείς μαζί!

Σήμερα θα σας γράψω μία χωριάτικη συνταγή για να δέσει με το θέμα των ημερών.

Πρασόπιτα

½ κιλό χοντρό φύλλο για πίτες, (εγώ παίρνω είτε το φύλο Μιχαηλίδη, ή το φύλο ψαχνών Ευβοίας)
½ φλιτζάνι λάδι και ½ φλιτζάνι φρέσκο βούτυρο λιωμένο
2 κρόκους αυγών
3 πράσα καθαρισμένα, πλυμένα και ψιλοκομμένα
600 γραμμάρια φέτα ή ανθότυρο με μανούρι
½ φλιτζάνι γλυκό τραχανά (προαιρετικά)
½ ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
3 αυγά
πιπέρι

Τρίβετε τα πράσα με λίγο αλάτι και τα αφήνουμε σε ένα σουρωτήρι να βγάλουν τα υγρά τους. Τα στύβετε με το χέρι μας καλά να φύγουν όσο το δυνατών περισσότερο τα υγρά τους. Χτυπάτε τα αυγά τα αναμιγνύουμε με τα τυριά, τον άνηθο, τον τραχανά και το πιπέρι ετοιμάζοντας τη γέμιση. Ίσως να θέλει και λίγο αλάτι ανάλογα με τι τυρί βάλατε. Προσοχή όμως γιατί έχετε βάλει αλάτι και στα πράσα, μην το λυσσάξετε το φαγάκι. Απλώστε λίγο λαδο-βούτυρο σε ένα μέτριο ταψί. Απλώστε πάνω τα δύο φύλλα αλείφοντας τα ενδιάμεσα με λάδο-βούτυρο. Κρατήστε άλλα δύο φύλλα για από πάνω και χωρίστε τη γέμιση ανάλογα με τα υπόλοιπα φύλλα που έχετε. Μετά βάλτε γέμιση – φύλλο – γέμιση, αλείφοντας κάθε φορά το φύλλο με λαδο-βούτυρο και μέχρι να τελειώσει όλη η γέμιση. Στο τέλος βάζετε τα δύο τελευταία φύλλα, και κλείνετε την πίτα γυρίζοντας από κάτω τα περισσεύματα του φύλλου. Με μυτερό μαχαίρι χαράξτε την σε τετράγωνα κομμάτια. Αλείφετε με λαδο-βούτυρο καλά το πάνω πάνω φύλλο, και στο τέλος το αλείφετε με τους κρόκους που έχετε χτυπήσει με ελάχιστο νεράκι. Την ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 45 λεπτά. Αφήστε την λίγο να κρυώσει και μετά την κόβετε.