Αναλφάβητοι;

Πρόσφατα, άκουγα τον κο Νανόπουλο σε μία ραδιοφωνική εκπομπή. Τον ρωτάει ο δημοσιογράφος ποιοι θα είναι οι αναλφάβητοι του μέλλοντος.

Αυτοί που θα χάσουν την ικανότητα να μαθαίνουν μεγαλώνοντας.

Μου έχει μείνει αυτή η απάντηση. Μήνες τώρα την σκέφτομαι και την στριφογυρίζω στο κεφάλι μου. Σαφώς αυτοί που δεν μπορούν να επικοινωνούν μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας, είναι αναλφάβητοι. Σαφώς αυτοί που δεν μπορούν να εντοπίσουν τη γνώση και την πληροφορία, που πλέον είναι πολύ μεγαλύτερη από το παρελθόν και διατίθεται με ανορθόδοξους τρόπους, είναι αναλφάβητοι.

Τον προβληματισμό αυτό, επέτεινε η διαπίστωση – τόσο δικιά μου όσο και άλλων - ότι πολλά νέα παιδία με πληθώρα πτυχίων και γνώσεων, αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν αυτά που έμαθαν στη δουλειά αλλά και στη καθημερινότητά τους.

Καπάκι, κάνω και μία συζήτηση με τη Ζέφη στη Νάχο, για τη γλώσσα, τον πλούτο της, την ανορθογραφία, το μονοτονικό τη διδασκαλία της γλώσσας στα σχολεία σήμερα, και τα γνωστά που λένε πολλά χρόνια οι φιλόλογοι, και γενικά οι λάτρεις της γλώσσας, οι ασχολούμενοι επαγγελματικά ή μη με το αντικείμενο. Βέβαια διαφωνούσαμε σε πάρα πολλά πράγματα αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

Μετά ήρθε και εκείνο το «παρακολούθημα του ανδρός της» που μου έκανε εντύπωση. Μου άρεσε η έκφραση αυτή, αν και δεν την είχα ξανακούσει, αν και πιστεύω ότι το όποιο ζητούμενο, εκφράσθηκε με αυτή τη φράση, τόσο εξεζητημένα, για εντυπωσιασμό. Πάντως μου άρεσε, και μου θύμισε, τον τίτλο ενός βιβλίου που είχα διαβάσει μικρή που και αυτός μου άρεσε πάρα πολύ, «Οι αναλφάβητοι του έρωτα».

Είναι σαφές ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχουν πλέον αναλφάβητοι. Τουλάχιστον με την κλασσική έννοια, με την έννοια του γενικού και απόλυτου αναλφαβητισμού. Διαβάζω ορισμό ... «δηλώνει την παντελή άγνοια γνώσης και γραφής τουλάχιστον μίας γλώσσας».

Βεβαίως αυτός ο ορισμός δεν με καλύπτει. Όταν λεω κάποιον αγράμματο – και γίδι – δεν εννοώ αυτό. Ταυτόχρονα, όταν βλέπω ότι ο πατέρας μου, δεν μπορεί να κάνει κατάθεση στα ΑΤΜς των τραπεζών και ζορίζετε, ο αναλφαβητισμός μου έρχεται στο μυαλό.

Μπήκα λοιπόν στο Γούγλη και το έψαξα λίγο. Μήπως τελικά είμαι αναλφάβητη και εγώ;

Βρήκα τον ορισμό του Λειτουργικού Αναλφαβητισμού, ..., «η έλλειψη, μεγάλη ή μικρή της ικανότητας να χρησιμοποιεί το άτομο τις γνώσεις που του παρέχει η κοινωνική ζωή και να τις μεταχειρίζεται, να αξιοποιεί δηλαδή τις γνώσεις που αποκτάει μέσω της γραπτής και της προφορικής αποτύπωσης του λόγου και μέσω αυτού των πληροφοριών που κατέχει».

Έμαθα επίσης ότι, νέες προχωρημένες γραφές έχουν επινοηθεί σε αντιδιαστολή ή/και συμπλήρωση της αλφαβητικής γραφής, αλλά και πάρα πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος.

Η άποψή μου ήταν πάντα ότι η ευθύνη τόσο του σχολείου, όσο και του σπιτιού για τον «αλφαβητισμό» ενός νέου ανθρώπου είναι η ίδια. Συνήθως μουρμουράμε κλισέ, ότι τα σχολεία δίνουν στείρες γνώσεις, ότι το εκπαιδευτικό σύστημα προάγει την παπαγαλία, και άλλα τέτοια σαχλά, αλλά σπάνια κάποιος μιλάει για την ικανότητα των γονιών να παιδεύσουν τα παιδιά τους στο σύγχρονο κόσμο. Οι γονείς που με τον ρυθμό που αλλάζει η κοινωνία είναι οι ίδιοι πλέον αναλφάβητοι, πως λοιπόν με την σειρά τους θα μπορέσουν να μάθουν στα παιδιά τους να «αξιοποιούν τις γνώσεις τους για το καλό της κοινωνίας;».

Οι περισσότεροι δε από εμάς, η γενιά μου είναι γονείς πλέον, κουβαλάμε αναπηρίες, είμαστε «αναλφάβητοι» σε πολλούς τομείς, τεχνολογικά, κοινωνικά, ερωτικά, περιβαλλοντικά, ..., πως να το κάνουμε, έτσι είναι. Και αμφιβάλω αν μας έμαθε ποτέ κανένας να αξιοποιούμε τις γνώσεις να τις μεταχειριζόμαστε ... νομίζω λοιπόν ότι σε αυτή την κατεύθυνση, η δικιά μου γενιά, γίνετε χειρότερος γονέας.

Ακούω φίλους και γνωστούς να ψάχνουν τα ιδιωτικά σχολεία, να αναρωτιούνται πιο είναι καλύτερο, άλλοι να λένε, εγώ στο δημόσιο πήγα και δεν έπαθα τίποτα, έτσι και τα παιδιά μου. Καταλαβαίνω απόλυτα την αγωνία αυτή. Δεν θα κάνει όμως το σχολείο, η επιμέλεια των παιδιών, οι καλοί δάσκαλοι και οι μεγάλοι βαθμοί, την επιτυχία στη μόρφωση. Και σαφώς αυτό είναι το ζητούμενο να πετύχει η μόρφωση. Αντίθετα μάλιστα, η στείρα γνώση των μεγαλοσχολείων (αλλά και των δημόσιων) χωρίς την επένδυση από τον κοινωνικό περίγυρο σε ικανότητες αφομοίωσης και αξιοποίησης, δημιουργεί ένα χάος και μία γιγαντιαία σύγχυση στα παιδιά.

Αυτή τη σύγχυση βλέπω συνέχεια γύρω μου.

Σας φλόμωσα με αρλούμπες και αμπελοφιλοσοφίες; Γονείς μην αγχώνεστε ότι μπορείτε θα κάνετε, αφήστε εμάς τους άτεκνους, που είμαστε έξω από τον χορό βέβαια, να σας κρίνουμε στεγνά και μην μας δίνετε σημασία!

Για να γλυκάνετε τα μωράκια σας, τα μοσχαναθρεμμένα, θα σας δώσω σήμερα μία πολύ καλή συνταγή του κου Παρλιάρου, για την οποία τρελαίνονται τα μικρά.

Κέικ με σοκολάτα, φιστίκια και αχλάδι

150 γραμμάρια αλεύρι
150 γραμμάρια άχνη
1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
1 πρέζα αλάτι
150 γραμμάρια βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
3 αυγά
200 γραμμάρια κουβερτούρα κομμένη σε μικρά κομμάτια
1 αχλάδι κομπόστα (2 μισά) κομμένο σε μικρά κομμάτια (αντί για αχλάδι μπορείτε να βάλετε και κομπόστα ροδάκινο)
ξίσμα πορτοκαλιού
60 γραμμάρια ψίχα φιστίκια Αιγίνης

Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατέψτε το αλεύρι, τα αυγά, το βούτυρο, το μπέικιν και το αλάτι και την άχνη, αρκετά καλά με μία σπάτουλα μέχρι να ομογενοποιηθούν. Προσθέστε τα κομμάτια σοκολάτας, το αχλάδι και τα φιστίκια και ομογενοποιήστε. Βάζουμε το μίγμα σε βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα για κέικ (αν είναι δυνατόν μακρόστενη), και ψήνετε το κέικ σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα για 50 λεπτά περίπου και μετά για άλλα 10 λεπτά στους 160 βαθμούς. Αφήστε το να κρυώσει πριν το κόψετε και μην αφήσετε τα σκασμένα σας να το διαλύσουν !!