Ρατσισμός

Το Έψιλον της Ελευθεροτυπίας, την Κυριακή, είχε συνέντευξη από μία καθηγήτρια κοινωνιολογίας, συγγραφέα βιβλίου για την ομορφιά που έγινε μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό.

Το θέμα της συνέντευξης, και του βιβλίου, είναι ο ρατσισμός που υπάρχει για τους μη-όμορφους, για αυτούς που η εμφάνιση τους δεν είναι αυτή που η κάθε εποχή θεωρεί συμβατική και πρέπουσα.

Πολλά είναι αυτά που έλεγε η κυρία αυτή. Πολλά και εντυπωσιακά, που όμως αν τα καλοσκεφτείτε είναι λίγο ως πολύ γνωστά.

Η κάθε εποχή έχει τα πρότυπα ομορφιάς της. Έτσι λοιπόν θυμάστε όλοι, στα σχολικά βιβλία, τους πίνακες του Ρούμπενς. Στρογγυλές σαν φρεσκοψημένα ψωμάκια καλλονές, ξαπλωμένες ημίγυμνες σε ανάκλιντρα. Το τέλειο κορμί για την εποχή εκείνη, όπου εγώ θα διέπρεπα ως μοντέλα ή κάτι ανάλογο τέλος πάντων. Ωραία πράγματα!

Μετά, πολύ μετά μάλλον, εκείνη η απαράδεκτη εποχή των ‘70ς με τις κοκαλιασμένες Τουίγκι, που μετρούσες τα κόκαλα πάνω από την μπλούζα. Επιθυμητά κιλά για μία γυναίκα: 35.

Τώρα τα πράγματα δεν είναι τόσο ακραία όπως τότε, αλλά τέλος πάντων όποια είναι πάνω από 50 κιλά, είναι χοντρή και αυτομάτως, μη-επιθυμητή, μη-υγιείς, μη-ελκυστική, και τέλος πάντων έχει σοβαρά προβλήματα στη ζωή της. Έλεγε λοιπόν η κυρία, ότι οι εταιρίες αν είναι να διαλέξουν μεταξύ δύο ισάξιων υποψηφίων για εργασία, θα πάρουν την αδύνατη και όμορφη. Ακόμα και αν οι υποψήφιοι δεν είναι ισάξιοι πάλι την όμορφη θα πάρουν! Γιατί λεει, τα μηνύματα που εκπέμπει ένα καλοφτιαγμένο και καλογυμνασμένο σώμα, είναι ικανά να αυξήσουν τις πωλήσεις, να μειώσουν τις προστριβές, κλπ.

Πέραν αυτού όμως μία γυναίκα με παραπάνω κιλά, δεν βρίσκει ρούχα να αγοράσει! Το 90% των μαγαζιών με γυναικεία ρούχα στην Ελλάδα, πουλάνε προϊόντα για το 15% των γυναικών και μάλιστα για σώματα που μόνον οι νεαρές ηλικίες μπορούν να έχουν (αλλά δεν μπορούν να αγοράσουν).

Το σώμα είναι το άλφα και το ωμέγα για την ομορφιά. Αν ο «ελεγκτής» περάσει το σκανάρισμα του σώματος τότε μπορεί να πάει και στο πρόσωπο, τα μαλλιά, τα μάτια, και άλλα, στα μυαλά δε δεν πάει ποτέ. Τα μυαλά δεν είναι στοιχείο της ομορφιάς, μπορούν και να λείπουν άλλωστε.

Επίσης η ομορφιά έχει ηλικία. Τα 35 είναι ένα θεμιτό όριο για τις γυναίκες, τα 60 για τους άνδρες. Συνήθως οι άνδρες, όσο μεγαλώνουνε γίνονται και πιο όμορφοι, «ωριμάζουνε» και είναι «γοητευτικοί». Το ακριβώς αντίθετο με τις γυναίκες, για τις οποίες μετά τα 35 και «γερνάνε» και «πλαδερεύουνε». Αδικία; Τι να σας πω; Μαλακία θα έλεγα εγώ, γιατί εμείς οι γυναίκες, αυτούς τους χαρακτηρισμούς τους δεχόμαστε.

Η ομορφιά, δεν είναι επίκτητη, με φυσιολογικό τρόπο. Τα γονίδια προσδιορίζουν, τόσο το σώμα σου όσο και τα λοιπά χαρακτηριστικά που σε κάνουν όμορφο ή μη. Τους γονείς σου, που σου έδωσαν αυτά τα γονίδια, δεν τους διαλέγεις, όπως λοιπόν, δεν ελέγχεις αν γεννήθηκες λευκός και χριστιανός στην πλούσια Αμερική, ή κατίμαυρος και μουσουλμάνος στην Αφρικανική Νιγηρία, έτσι και δεν ελέγχεις αν ο σωματότυπός σου είναι για το αδύνατο ή για το χοντρό. Το ότι με δίαιτες αλλάζεις τον σωματότυπό σου και από χοντρός/η γίνεσαι μοντέλο, είναι σάχλες αδαών. Άντε να πάρεις/χάσεις κάποια κιλά, αλλά αν το σκαρί σου είναι πληθωρικό θα είσαι πάντα πληθωρικός, και το ανάποδο βέβαια.

Είναι λοιπόν βαθύτατα ρατσιστικό να κρίνονται και μάλιστα αρνητικά, οι άνθρωποι επειδή γεννήθηκαν έτσι και όχι αλλιώς. Είναι απάνθρωπο, η κοινωνία να υπαγορεύει, πρακτικές και να εξωθεί τις γυναίκες (κυρίως αυτές κρίνονται, οι άνδρες είναι από τη φύση θηρευτές) σε πλαστικές, εξαντλητικές δίαιτες, γυμναστικές, κρέμες, κρεμούλες και λοιπές σκατούλες, ώστε τι; Να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που γεννήθηκαν για να είναι πιο επιτυχημένες και επαγγελματικά και προσωπικά.

Από την άλλη πλευρά, όταν με το καλό, γνωρίσεις έναν άνθρωπο και ξεπεράσεις την πρώτη και επιπόλαια κρίση «όμορφος / άσχημος», αρχίζεις συνήθως και βλέπεις άλλα πράγματα πέραν από το σώμα, και τα λοιπά χαρακτηριστικά. Με τον καιρό ο ίδιος αυτός άνθρωπος σου φαίνεται απίστευτα όμορφος ή απίστευτα άσχημος, και αναρωτιέσαι «μα πως οι άλλοι δεν βλέπουν αυτή την ομορφιά» ή «στραβώθηκα και τον έβλεπα όμορφο;». Δεν είναι περίεργο που η πραγματική ομορφιά ενός ανθρώπου δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά; Δεν είναι περίεργο που, αυτό όλοι μας το ξέρουμε, και παρ΄ όλα αυτά συνεχίζουμε να κρίνουμε με τα μάτια; Το χειρότερο όμως είναι ότι συνεχίζουμε να «καλλιεργούμε» την όποια ομορφιά μας, ότι συνεχίζουμε να επικεντρώνουμε το ενδιαφέρων μας εκεί, και στο τέλος να την πατάμε από αυτή τη λούμπα. Να χάνουμε δηλαδή την ουσία. Στο αιώνιο κυνήγι της ομορφιάς, δεν βγαίνεις ποτέ κερδισμένος.

Μην νομίζετε ότι σνομπάρω την ομορφιά, κάθε άλλο! Σε όλο τον κόσμο αρέσουν οι όμορφοι άνθρωποι, τα μοντέλα και οι ηθοποιοί. Σε όλο τον κόσμο αρέσει ο Μπαντ Πιτ και η Αντζελίνα, απλώς αυτοί είναι ελάχιστοι σε σχέση με όλους εμάς, και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί, οι τόσο λίγοι, πρέπει να γίνουν τα πρότυπα.

Για τους οπαδούς της αξίας της εξωτερικής ομορφιάς τα γλυκά, είναι απαγορευμένα δια ροπάλου και για πάντα. Ομοίως και για τους διαβητικούς θα μου πείτε. Τέλος πάντων όσοι δεν ανήκετε στις παραπάνω δυστυχισμένες κατηγορίες, να φτιάξετε τώρα το Σαββατοκύριακο το πιο κάτω γλυκάκι, μίας και χειμώνιασε και θες κάτι σοκολατένιο το απόγευμα.

Μπράουνις

4 αυγά
160 γραμμάρια ζάχαρη
300 γραμμάρια κουβερτούρα
160 γραμμάρια βούτυρο
200 γραμμάρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
200 γραμμάρια καρύδια

Χτυπάτε στο μίξερ τη ζάχαρη με τα αυγά να αφρατέψουν. Σε μπεν μαρί λιώνετε τη κουβερτούρα με το βούτυρο, και το αφήνετε λίγο να κρυώσει. Ρίχνετε τη σοκολάτα στα αυγά και ομογενοποιείτε. Κοσκινίζετε το αλεύρι και το ρίχνετε σιγά σιγά ανακατεύοντας. Στο τέλος προσθέτετε και τα καρύδια. Προθερμαίνετε το φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα. Βάζετε το μίγμα σε βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα και το ψήνετε για 17 λεπτά στους 180 βαθμούς αέρα. Όταν το βγάλετε από τον φούρνο το κέικ πρέπει να είναι ακόμα ρευστό στο κέντρο του. Το αφήνετε 15 λεπτά να κρυώσει λιγάκι και μετά το ξεφορμάρετε. Όταν το κόψετε, ξεχύνετε μία «λάβα» ζεστής και λαχταριστής σοκολάτας! Καλό είναι να το ζεσταίνετε κάθε φορά που θέλετε να σερβίρετε ένα κομμάτι. Ταιριάζει πάρα πολύ με ωραίο παγωτό βανίλια με ροζ πιπέρι από την Καγιάκ.