Νισυρος

Τέλος οι διακοπές, τα κεφάλια μέσα. Πότε δεν μου άρεσε αυτή η περίοδος. Δεν ήμουνα απ’ αυτούς που ανυπομονούσαν να γυρίσουν στην Αθήνα, να πάνε στο σχολείο, να δουν τους φίλους του χειμώνα, να αγοράσουν σχολικά και ποδιές (ναι ανήκω στην γενιά της ποδιάς μην εκπλήσσεστε εσείς τα μικρά!!). Πάντα καθόμασταν στην Αίγινα μέχρι τις πρώτες μέρες του σχολείου, γλιτώναμε τον αγιασμό και τα άλλα σαχλά και μίας και εκείνη της εποχή τα βιβλία μοιραζόντουσαν με κάποια καθυστέρηση, περνάγαμε τα πρωτοβρόχια στο νησί.

Τώρα βέβαια αυτό δεν μπορείς να το κάνεις. Η δουλειά περιμένει, θες δεν θες και συνήθως οι πρώτες βδομάδες είναι πολύ δύσκολες, γιατί από την μία έχεις τον καλοκαιρινό ντουβρουτζά στο κεφάλι, και από την άλλη η καθημερινότητα στο γραφείο περιμένει σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Το καλό βέβαια είναι ότι ακόμα μπορείς να μιλάς για αυτές τις 10 μαγικές μέρες στη Νίσυρο – σε άλλη ανάρτηση θα σας γράψω για τις μέρες της Νάξου – και να διηγείσαι με λεπτομέρεια το κάθε λεπτό.

Παλιά η αδελφή μου όταν γυρίζαμε από κάπου και ένας κακόμοιρος της έκανε την ερώτηση «πως περάσατε;» άρχιζε: «Λοιποοοοοοοοον, μπήκαμε στο πλοίο....» η διήγηση αυτή συνήθως τελείωνε μετά από πολλές ώρες, με πολλά «ήμαρτον δεν θα το ξανακάνω» του αθώου περίεργου, ή απλά ευγενικού φίλου, και μίας και το έχουν πάθει πολλοί πλέον κανείς δεν την ρωτάει για τις διακοπές. Έτσι λοιπόν θα είμαι περιεκτική ....

Η Νίσυρος δεν είναι νησί! είναι ηφαίστειο!

Σε κάθε σημείο βλέπεις την γη να εκρήγνυται, μαύρες πέτρες, μαύρες παραλίες, κόκκινα κοφτερά σαν σπασμένο γυαλί βράχια, βουνά από ελαφρόπετρα, θειάφι παντού.

Χρώματα παντού, το κίτρινο του θείου, το κόκκινο του σκουριασμένου σιδηρού, το άσπρο της ελαφρόπετρας, το πράσινο των δέντρων, το ασημί της ελιάς, το χιονάτο λευκό των μικρών σπιτιών, τα μπλε και πράσινα παράθυρα, τα καφέ κρεμμύδια κρεμασμένα στα μπαλκόνια, ...

Ο Στέφανος, ο Μεγάλος Πολυβώτης, ο Ανδρέας, ο Αλέξανδρος, ο Μικρός Πολυβώτης, ο Λογοθέτης, οι κρατήρες του Ηφαιστείου, άλλοι μεγάλοι και άλλοι μικροί αλλά όλοι εντυπωσιακοί, όμορφοι, βρομεροί και φοβικοί.

Το Μανδράκι, τα Νικειά, οι Πάλλοι και το Εμποριό, τα χωριά των ανθρώπων που ζουν πάνω και μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Η Λυά, η Παχιά Άμμος, οι Χοχλάκοι και η Άσπρη Άμμος, οι λίγες και διαφορετικά εντυπωσιακές παραλίες.

Η ηλικιωμένη η κεντρική πλατεία με τον τεράστιο φίκο, που σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι σε ορεινό χωρίο κάτω από γερασμένο πλατάνι. Η Πόρτα, η περίφημη βοτσαλωτή ελλειπτική πλατεία στα Νικειά. Το μπαλκονάκι στο Εμπορειό που κάθεσαι με τις ώρες και βλέπεις τους κρατήρες μέσα στην καλντέρα, πίνοντας τοπικό τσίπουρο από σταφύλι και σύκα.

Το παλαιόκαστρο με το τεράστιο τείχος, όπου πάνω του καθίσαμε το βράδυ και είδαμε την αυγουστιάτικη πανσέληνο να χάνετε .... (καθισμένοι σε καρεκλίτσες παραλίας βέβαια, μετά μουσικής συνοδείας και με μπόλικο ουίσκι, βέβαια γιατί είπαμε καλός ο ρομαντισμός αλλά και η καλοπέραση δεν βλάπτει...)

Η Σκορδαλία με αμύγδαλα, η μέγιστη συμβολή του νησιού στην παγκόσμια γαστρονομία, που έκανε ακόμα και τον Βαγγέλη που δεν τρωει σκόρδο να την παραγγέλνει πρώτη. Τα πιτιά – οι ντόπιοι ρεβυθοκεφτέδες που μάλλον φταίνε για τα 3 κιλά που έβαλα στις διακοπές. Το φαγκρί, τα μπαρμπούνια, οι κολοχτύπες στα κάρβουνα που φάγαμε και ακόμα δεν πιστεύουμε πόσο λίγο τα πληρώσαμε.

Το φοβερό μπαράκι που πηγαίναμε κάθε βράδυ και πάντα πληρώναμε 34 Ευρώ. Που το κύμα έσκαγε στα βράχια στα πόδια σου, και έφτιαχνε μία άσπρη μαρέγκα μπροστά στα μάτια σου.

Το υπέροχο πανηγύρι της Παναγίας, που δεκάδες Νισύριοι, μετανάστες στην Αστόρια και στην Αυστραλία, επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι, και χορεύουν με τους συγχωριανούς τους λες και δεν έφυγαν μία μέρα από το νησί.

Η μυρωδιά από εκατομμύρια χαλασμένα αυγά, η γνωστή μυρωδιά του Θείου (και όχι Θεϊκό οξύ που έλεγε κάποια!). Αυτή η μυρωδιά που υπάρχει στην καλντέρα, αλλά όταν αλλάξει λίγο ο καιρός την έχεις παντού.

Οι άνθρωποι, ευγενικοί, εργατικοί, φιλόξενοι, υπέροχοι.

Οι 16 ώρες στο πλοίο για να πάς .... και άλλες 16 για να έρθεις βέβαια, αλλά ένα ωραιότατο πλοίο, καθαρό και καινούργιο, σχεδόν δεν καταλαβαίνεις το ταξίδι.

Τα καθόλου ωραία δωμάτια που είχαμε. Γενικά όμως το νησί, δεν έχει πολλά καταλύματα και με ελάχιστες εξαιρέσεις τα περισσότερα είναι μάλλον μέτρια, σε σχέση με τι βρίσκεις σε άλλα νησιά. Είναι δε λίγα και βέβαια τον Αύγουστο είναι όλα γεμάτα από πολύ νωρίς, μην πάτε χωρίς να έχετε κλείσει από πολύ νωρίς.

Η αλλεργία του Βαγγέλη, που βγαίνοντας την πρώτη μέρα από την θάλασσα, είχε πρηστεί, είχε βγάλει μιλιούνια καντήλες που φούσκωναν και κοκκίνιζαν και ήταν πολύ εντυπωσιακές. Το αντιμετωπίσαμε όμως με χάπια και με ελαχιστοποίηση παραμονής του μικρού μέσα στη θάλασσα, με αποτέλεσμα να πάθει ένα ντουβρουτζά ο Βαγγέλης, που και καίγετε στον ήλιο, και ομπρέλα δεν μπορούσαμε αν ανοίξουμε λόγο του αέρα, και βαριέται να κάθετε να καίγετε στο ήλιο χωρίς να κάνει τίποτα, και στη θάλασσα δεν μπορούσε να μπει πάνω από 10 λεπτά, και με τις ώρες εμείς οι υπόλοιποι αράζαμε στην άμμο χωρίς ουσιαστικά να νοιαζόμαστε για το δράμα του μικρού. Αλλά ιατρικές συμβουλές του δίναμε, με τις βαθιές γνώσεις που έχουμε για το ανθρώπινο σώμα και τις αντιδράσεις του, συμπεράναμε ότι έχει αλλεργία στη θάλασσα, και ότι πρέπει να κάνει από μεταμόσχευση δέρματος μέχρι μπάνιο με σκάφανδρο για να γιατρευτεί.

Έτσι λοιπόν πέρασαν οι φετινές διακοπές στη Νίσυρο. Πάρα πολύ ωραία, χωρίς να βαρεθούμε λεπτό σε ένα μακρινό νησί, χωρίς συγκλονιστικές παραλίες μεν, που όμως αξίζει να πάτε όλοι, για όλα τα υπόλοιπα που έχει και δεν θα τα βρείτε αλλού!

Έτσι για να τιμήσουμε την Νίσυρο, είπα σήμερα να σας γράψω μία ντόπια συνταγή, πολύ νόστιμη και διαφορετική, όπως και η Νίσυρος άλλωστε. Εδώ πρέπει να σας πω ότι το νησί, αν και στη μέση του Αιγαίου, αν και άνυδρος τόπος, έχει πολλές αμυγδαλιές! Εξού και τα διάφορα πιάτα με αμύγδαλα, η ντόπια σουμάδα και βέβαια ο Νισύριος Χαλβάς ....

Χαλβάς Νισύρου.

2 ποτήρια ελαιόλαδο
1 ½ ποτήρι νερό
2 ποτήρια αμύγδαλα κοπανισμένα – να γίνουν μικρά κομμάτια όχι σκόνη
½ ποτήρι ζάχαρη
1 κουταλάκι κανέλα
1 κουταλάκι γαρίφαλο
1 φλιτζανάκι ούζο
1 κουταλάκι σόδα φαγητού
1 κιλό αλεύρι

για το σιρόπι
3 ποτήρια ζάχαρη
3 ποτήρια νερό
λίγο λεμόνι

Σε μία κατσαρόλα βράζουμε το λάδι, το νερό, τα αμύγδαλα, τη ζάχαρη, την κανέλα και το γαρίφαλο, μέχρι να γίνουν χυλός. Τον κατεβάζουμε από τη φωτιά και τον αφήνουμε να κρυώσει. Τότε προσθέτουμε το ούζο και την σόδα και ανακατεύουμε. Κατόπιν βάζουμε σιγά σιγά το αλεύρι και πλάθουμε μέχρι να γίνει μία ζύμη.

Απλώνουμε τη ζύμη σε ένα λαδωμένο ταψί, την χαράζουμε από πάνω σε κομμάτια και διακοσμούμε αν θέλουμε με ολόκληρα αμύγδαλα. Ψήνουμε στους 180 βαθμούς αέρα για μία ώρα τουλάχιστον μέχρι να γίνει.

Εν τω μεταξύ ετοιμάζουμε το σιρόπι βράζοντας για 10 λεπτά το νερό με τη ζάχαρη και το λεμόνι. Αφήνουμε το σιρόπι να κρυώσει και όταν είναι έτοιμο το γλυκό σιροπιάζουμε ζεστό γλυκό με κρύο σιρόπι.

Καλώς σας βρήκα!!!

Υ.Γ. στο τέλος της σελίδας έχει μερικές ακόμα φωτογραφίες