Οι τύποι με τα μαύρα

Πραγματικά έχω χάσει το μπούσουλα με όλα όσα ακούω για το παπαδαριό. Βέβαια δεν δικαιούμαι να ομιλώ καθώς είμαι δηλωμένη άθεη, και άρα τα πεπραγμένα της εκκλησίας δεν πρέπει να με αφορούν. Έλα όμως που αυτοί οι τύποι με τα μαύρα, μόνο το σπίτι μου δεν διεκδικούν ακόμα;

Με το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, βγήκαν στην επιφάνεια ένας σωρός από παρόμοιες ιστορίες που σε κάνουν να τραβάς τα μαλλιά σου. Άκουγα προχτές τον Δήμαρχο Περιστερίου, να ωρύεται γιατί μία μονή από τη Λαμία (καμία σχέση με το Περιστέρι) διεκδικεί το 70% της έκτασης του Δήμου, και είναι λεει χρόνια τώρα στα δικαστήρια, και πάνε από αναβολή σε αναβολή. Ο τύπος έλεγε φρικουλέα πράγματα, όπως ότι το Μοναστήρι, χρησιμοποιεί ψευδομάρτυρες, που πλέον τους ξέρουν ποιοι είναι και τους έχουν δει. Στην δίκη που έγινε την τελευταία εβδομάδα, αυτοί οι ψευδομάρτυρες δεν παρουσιάστηκαν γιατί ερχόμενοι από τη Λαμία είχαν τροχαίο ατύχημα, και άρα η δίκη πήρε αναβολή. Έλα όμως που οι ίδιοι τύποι που πάθανε το ατύχημα ήταν σε καφετέρια πλησίον του δικαστηρίου και πίνανε καφέ και τους είδε όλος ο κόσμος. Μα είναι πράγματα αυτά;

Στην υπόθεση του Βατοπαιδίου, που έχω σταματήσει να παρακολουθώ με ζέση πλέον μιας και είναι σαφέστατο τι έχει γίνει, άκουσα πρόσφατα ότι εμπλέκονται άνθρωποι της νύχτας. Κάτι χορεύτριες ανατολίτικων χορών με εξωτικά ονόματα όπως «Αζέλ», κάτι ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων στα οποία τραγουδούσε το μπουμπούκι ο Ψωμιάδης, πριν γίνει Ζορό και πολύ πριν τα γίδια τον κάνουνε Νομάρχη – Καίσαρα (έχετε προσέξει ότι μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο όπως ακριβώς έκαναν και άλλοι παρανοϊκοί της ιστορίας ο Ναπολέοντας, ο Νέρωνας, κ.α.), και άλλα τέτοια. Ο μοναχός Αρσένιος απειλούσε κάποια άλλα μπουμπούκια ότι θα τα τσιμεντώσει και αυτοί με την σειρά τους εκβίαζαν κάποιους άλλους.

Μα τι πράγματα είναι αυτά; Εκκλησία είναι αυτή ή ο αντιπρόσωπος της Ναπολιτάνικης Μαφίας στην Ελλάδα;

Οι διαφορές οι δικές μου, είναι κυρίως πνευματικές, αδυνατώ να πιστέψω τόσο απλά, και επίσης έχω πάρα πολλές αντιρρήσεις για τον ρόλο της θρησκείας αλλά και της εκκλησίας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αλλά πέραν αυτού όμως, είχα όλη την καλή διάθεση να πιστέψω ότι η Εκκλησία είναι κυρίως μία ομάδα μωρόπιστων πλην όμως αγαθών ανθρώπων που προσπαθούν στα πλαίσια του δικού τους ιδεολογήματος για το γενικό καλό. Αυτό που όμως αποδεικνύετε, και όχι μόνο από το Βατοπαίδι, είναι ότι στο σύνολό τους αποτελούν μία μαφία με κύριο στόχο το χρήμα και κατ΄ επέκταση την δύναμη. Και μην μου πείτε ότι αυτοί είναι η εξαίρεση, γιατί δεν είναι! Μετά τα αθωνικά πάθη, μας προέκυψαν πολλά άλλα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα, διεκδικήσεις, πρακτικές και φιλοδοξίες που ουδεμία σχέση έχουν με την άποψη του κόσμου για τη θρησκεία και την Εκκλησία. Τελικά, η εικόνα του καλού και πνευματικού παπά είναι η εξαίρεση, μέσα σε ένα κανόνα υπόκοσμου και μαφίας.

Κάποιοι φίλοι προσπαθούν να με πείσουν ότι η Εκκλησία εκτελεί τεράστιο κοινωνικό έργο στην Ελλάδα, ανάλογο με την οικονομική της ισχύ και αυτό ίσως να δικαιολογεί την προσπάθεια απόκτησης αυτών που οι ίδιοι θεωρούν ιδιοκτησία τους. Εγώ ζω στην Αθήνα και είμαι απόλυτα ενταγμένη στην κοινωνική ζωή αυτής της ρημάδας της χώρας. Δεν έχω δει κανένα, μα κανένα έργο που να έχει κάνει η εκκλησία ανάλογο της οικονομικής της δύναμης. Αυτές οι παπαρίες για τον μοναχό στην ομόνοια που έχει μαζέψει κάτι παιδάκια μεταναστών και για τα 2-3 γηροκομεία ή ορφανοτροφεία που χρηματοδοτεί η εκκλησία, είναι «πινατς» αγαπητοί μου. Ψίχουλα! για την εκκλησία της Ελλάδος!

Το μόνο καλό που ελπίζω να βγει από αυτή την ιστορία είναι να πάψει ο κόσμος να πιστεύει και να ακολουθεί αγόγγυστα κάθε ορθόδοξο Χομεϊνί, που αποφάσισε να βγει στο σύνταγμα με τα λάβαρα της Αγ. Λαύρας, επειδή οι εκλεγμένοι πολιτικοί δεν υπέβαλαν τα σέβη τους γονυπετείς, όπως τότε την εποχή της Φρειδερίκης.

Αυτά.

Τώρα θέλω να σας γράψω μία συνταγούλα που φτιάχνω χρόνια τώρα. Την πρώτο έφτιαξα έτσι για δικιά μου ευκολία αντί για σπανακόπιττα, στην συνέχεια όμως κατάλαβα ότι είναι ένα πολύ ελαφρύ και διαιτητικό πιάτο που γίνετε πάρα πολύ εύκολα τα βράδυ όταν γυρίσεις από την δουλειά και με άνεση τρώγετε και την επομένη.

Σπανακόπιττα χωρίς φύλλο

1 κιλό σπανάκι φρέσκο
3 αυγά
200 γραμμάρια κατίκι
200 γραμμάρια ανθότυρο
½ ποτήρι γάλα
μπόλικο άνηθο ή/και δυόσμο και μαϊντανό ψιλοκομμένα
αλάτι, πιπέρι, μία πρέζα μοσχοκάρυδο και λίγο λάδι,
βούτυρο και τρίμμα φρυγανιάς για το πυρέξ

Συνήθως αγοράζω σπανάκι καθαρισμένο έτοιμο σε σακούλα συσκευασμένο. Σε αυτή την περίπτωση το βάζω με νερό και λίγο ξύδι σε μία μεγάλη γαβάθα το αφήνω 5 λεπτά, το γυρίζω πολλές πολλές φορές να ξεπλυθεί καλά και μετά το στραγγίζω. Σε μεγάλη κατσαρόλα βάζω το σπανάκι κομμένο με το χέρι σε μεγάλα κομμάτια και ½ ποτήρι νερό και το ζεματάω λιγάκι. Μετά το σουρώνω πολύ καλά να φύγουν όλα τα υγρά. Σε ένα μπολ ανακατεύω το ζεματισμένο σπανάκι με το κατίκι το ανθότυρο, (αν δεν κάνω δίαιτα μπορώ να βάλω ωραιότατα παχυντικά τυριά όπως φέτα, τριμμένη γραβιέρα, ή παρμεζάνα) το αλάτι (με προσοχή ανάλογα τα τυριά) το πιπέρι, το μοσχοκάρυδο, ελάχιστο λαδάκι, τα αρωματικά μου ψιλοκομμένα και τα 2 αυγά χτυπημένα με το μισό γάλα. Τα ανακατεύω όλα καλά και τα βάζω στο πυρέξ μου που το έχω όμως βουτυρώσει και καλύψει με τρίμμα φρυγανιάς. Από πάνω βάζω το άλλο αυγό χτυπημένο με το υπόλοιπο γάλα και ίσως ελάχιστο τριμμένο κίτρινο τυρί να κάνει μία υποτυπώδη κρούστα. Το ψήνω σε δυνατό φούρνο, στους 200 βαθμούς αέρα, μέχρι να ψηθούν τα αυγά και να χρυσίσει αρκούντως, περίπου μισή ωρίτσα αρκεί.