Αμυνα και Επίθεση

Λένε ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αυτό τώρα μάλλον από τα στρατά βγήκε, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρη. Είμαι όμως απόλυτα σίγουρη ότι αυτή η τακτική δεν είναι πάντοτε κερδοφόρα, και ότι τέλος πάντων όταν έχεις χεσμένη τη φωλιά σου και είσαι και εντελώς αδύναμος, δεν εξαπολύεις επίθεση, γιατί μάλλον θα φας καμία μπούφλα.

Αυτό νομίζω έγινε και με τον φίλο μας το Θεωδοράκη τον Ρουσόπουλο. Δεν είδα βέβαια τη συνέντευξη στο Πρετεντέρη, γιατί στις μία τα μεσάνυχτα της Δευτέρας εγώ κοιμάμαι που ο κόσμος να χαλάσει! Και βέβαια δεν χαλάει ο κόσμος με το τι θέλει ο Ρουσό, χεστήκαμε τι θέλει, για να μην πω και τίποτα πιο χοντρό. Αλλά την άλλη μέρα τον είδα φάτσα κάρτα στον Παπαδάκη, και είπα άντε να δω λίγο όσο πίνω τον καφέ μου. Είχε και το Μέγκα επαναλήψεις από τη συνέντευξη, και έτσι το έφαγα στη μάπα το σήριαλ.

Δεν έχει νόημα όμως να σας πω την γνώμη μου για τη συνέντευξη, αν δεν σας πω πρώτα την γενικότερή μου άποψη για τον άνθρωπο και για τα γεγονότα, που βέβαια δεν διαμορφώθηκε από αυτές τις λίγες στιγμές που είδα στην τιβί, αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πάνω από δέκα θα έλεγα. Αυτός λοιπόν ο τύπος μπήκε στην πολιτική πριν δέκα χρόνια.

Τον ήξερα και πιο παλιά, σε αντίθεση με πάρα πολλούς Έλληνες που, μάλλον κάτι τους έλεγε η φάτσα του, παρά τον ήξεραν ως δημοσιογράφο. Ήταν ένα από τα «παιδιά του Μέγκα», νέος (είναι λίγα χρόνια μεγαλύτερός μου άλλωστε), εύχαρις και ευπαρουσίαστος, συμπαθητικός εν ολίγοις, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας, δεν ήταν στις ειδήσεις, δεν ήταν πρώτη φίρμα, δεν ήταν σχολιαστής, κάποια εκπομπή το σαββατοκύριακο είχε, εκεί στις μεσημεριανές ώρες, το 7+7 νομίζω. Τέλος πάντων εμείς, το κοινό του Μέγκα, με το ζόρι θυμόμασταν το όνομά του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που μου πήρε ώρα να εξηγήσω στον πατέρα μου (φανατικό τηλεορασόπληκο) ποιός ήταν όταν ανακοινώθηκε το όνομά του από τη ΝΔ. Τόσο μεγάλος δημοσιογράφος ήταν, με τόση μεγάλη καριέρα, και είμαι απόλυτη σε αυτό που λεω γιατί δυστυχώς θυμάμαι!

Πέραν αυτού βέβαια ο άνθρωπος έχει κάθε δικαίωμα να μπει στην πολιτική και μάλλον καλά έκανε. Θα έλεγα ότι ήταν μία πολύ πετυχημένη επιλογή του Καραμανλή και μπράβο του, γιατί ο Ρουσό έκανε πάρα πολύ καλή δουλεία στο επικοινωνιακό μέρος. Πολιτικά δεν έκανε τίποτα, αλλά επικοινωνιακά έκανε πάρα πολύ καλό στη ΝΔ. Άσχετα αν γκρινιάζω και πιστεύω ότι η πολιτική δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μόνο επικοινωνία, δεν μπορώ να αγνοήσω την καταπληκτική παρέμβασή του πέρσι με της φωτιές που κυριολεκτικά έσωσε τη ΝΔ και τους έδωσε άλλη μία καθαρή νίκη.

Με λίγα λόγια για εμένα αυτός ο συμπαθής δημοσιογράφος, έγινε με τον καιρό, και λόγο προσωπικής εμπάθειας με τη ΝΔ βέβαια, εντελώς αντιπαθής αλλά και επιτυχημένος. Ξεκινάω λοιπόν, την όποια κρίση μου για αυτόν, αυτή την εποχή, αρνητικά.

Και καλά εγώ, λογικό είναι, να είμαι αρνητική, και να πιστεύω ότι και τα έφαγε και πίσω από το Βατοπαίδι είναι, τι συνέβηκε όμως και τόσο οι συνάδελφοι του, όσο και ο κόσμος της ΝΔ, βρήκε στο πρόσωπό του τον αποδιοπομπαίο τράγο; Γιατί δεν του αναγνωρίζουν όλα του τα καλά, γιατί έχουν βαλθεί να τον φάνε; Δεν έχω δει κανένα να τον υπερασπίζετε, και αυτό νομίζω είναι μεγάλη ανοησία τόσο των Βουλευτών της ΝΔ όσο και των Νεοδημοκρατών. Μια ανοησία που θα την πληρώσουν, μιας και θα χάσουν πολλά στο επίπεδο της επικοινωνίας.

Βαλλόμενος από παντού λοιπόν και με σαφώς λερωμένη τη φωλιά του, μόνος (όπως πολλοί άλλοι στο παρελθόν, μην ξεχνάμε ότι ο Κουτσόγιωργας πέθανε στο δικαστήριο προσπαθώντας να αποδείξει ότι δεν τα έφαγε), κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Εκεί που είχα ξεχάσει το θέμα, μου το ξαναθύμισε, εκεί που είχα δεχτεί ότι τέλος πάντων έβγαλε κάποια μπικικίνια αλλά τι να κάνουμε, τον είδα να προσπαθεί να με πείσει ότι το 1998 το Μέγκα του έδινε 300 000 ευρώ (100 εκατομμύρια δραχμές δηλαδή - εγώ εκείνη την εποχή είχα μισθό 1750 ευρώ, που τότε ήταν πολλά λεφτά!) το χρόνο για να παρουσιάζει το 7+7! Και άλλα τέτοια κουλά, που λεει ότι μπορεί να αποδείξει (αλλά δεν έβγαλε αντίγραφα των αποδείξεων μισθοδοσίας να μοιράσει).

Επίσης είπε ότι όντας υπουργός και την εποχή που πάλευε με τους «νταβατζίδες» -δικός του ο όρος – πρόλαβε έκανε αίτηση, κληρώθηκε και ολοκλήρωσε σπουδές στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, (εγώ στο παρελθόν είχα κάνει 2 αιτήσεις αλλά δεν κληρώθηκα ποτέ, είμαι μάλλον άτυχη). Όπως και ότι δεν ήξερε τίποτα για το Βατοπαίδι και τα έμαθε, μαζί με εμάς, όταν ξέσπασε η όλη ιστορία. Τι περιμέναμε να πει άλλωστε, ναι αγαπητοί μου εγώ είμαι πίσω από όλα αυτά; Αυτό δεν γίνετε!

Όπως, δυστυχώς γι΄ αυτόν και τη ΝΔ, δεν γίνετε πλέον να πείσει κανένα, και όσο βγαίνει στα κανάλια και φωνάζει και προκαλεί, τα κάνει χειρότερα, για να μην πω ότι κανένας πολιτικός δεν βγήκε κερδισμένος από μήνυση σε δημοσιογράφο και αυτό τουλάχιστον όφειλε να το ξέρει.

Ο κουμπάρος και φίλος του Βουλγαράκης, αποδεικνύεται πιο έξυπνος, έχει λουφάξει, δεν μιλάει και περιμένει να ξεχαστεί το θέμα, και θα ξεχαστεί βέβαια! Εδώ δεν θυμόμαστε ποιος ήταν ο Ρουσόπουλος 10 χρόνια πριν και καθόμαστε και τον ακούμε να μας λεει ότι ήταν επιπέδου Φυντανίδη, το σκάνδαλο Βατοπαιδίου θα θυμόμαστε!

Αυτά για τον εσωτερικό μας κόσμο, αύριο για τον εξωτερικό, μιας και ο γλυκύτατος μαυρούλης πήρε αμπάριζα τα γίδια της Αριζόνα και της Αλάσκα, και αυτό τουλάχιστον σημειολογικά λεει πάρα πολλά. Ελπίζω βέβαια να λεει και πολιτικά, θα δούμε.

Φαγάκια τώρα και σκέφτηκα να σας γράψω μια συνταγούλα, ελάχιστα πιο περίεργη από τα συνηθισμένα, χωρίς όμως να είναι γκουρμεδιά.

Παστίτσιο με σπανάκι

Για την μπεσαμέλ:
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο
3 κουταλιές της σούπας αλεύρι
3 φλιτζάνια χλιαρό γάλα
αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο

Για το παστίτσιο
500 γραμμάρια μεγάλα λαζάνια πλακέ για παστίτσιο
λάδι
2 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
2 κλωναράκια σέλινο ψιλοκομμένο
1 κιλό σπανάκι, καθαρισμένο, καλοπλυμένο και χοντροκομμένο
1 ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
½ ματσάκι δυόσμο ψιλοκομμένο
500 γραμμάρια ανθότυρο τριμμένο
500 γραμμάρια φέτα τριμμένη
1 φλιτζάνι παρμεζάνα ή κεφαλογραβιέρα τριμμένη
2 αυγά, χτυπημένα

Αρχίζουμε με τη μπεσαμέλ, αν έχετε δικιά σας συνταγή να την φτιάξετε, αν όχι τότε για κάτι ελαφρύ: λειώστε το βούτυρο μαζί με το αλεύρι σε μία κατσαρόλα, το ανακατεύουμε καλά και το ξανθαίνουμε λιγάκι, προσθέτουμε το γάλα και ανακατεύοντας περιμένουμε να πήξει και να γίνει μία ώραια ωραία κρεμούλα. Τέλος βάζουμε αλάτι, πιπέρι και μοσχοκάρυδο.

Σε λάδι σοτάρουμε τα κρεμμύδια και το σέλινο. Σε άλλη κατσαρόλα βάζουμε το σπανάκι να σοταριστεί και αυτό αλλά χωρίς νερό ή λάδι. Μαγειρεύουμε μέχρι να μαραθεί και να φύγουν όλα τα υγρά. Στο τέλος το σουρώνουμε. Ανακατεύουμε το σπανάκι με τα κρεμμύδια και το σέλινο και ρίχνουμε τα μυρωδικά, τα αυγά, το ανθότυρο και τη φέτα, το 1/2 της παρμεζάνας, αλάτι και πιπέρι, λίγο λάδι και 3-4 κουταλιές μπεσαμέλ.

Βράζουμε τα λαζάνια κατιτί λιγότερη ώρα από όσο λεει η συσκευασία, να είναι αλ ντέντε. Τα σουρώνουμε πολύ καλά. Αν δεν τα χρησιμοποιήσουμε αμέσως τα βάζουμε σε μπολ μα κρύο νερό για να μην κολλήσουν.

Λαδώνουμε το ταψί μας, στρώνουμε μία στρώση λαζάνια παντού στο πάτο του ταψιού, μετράμε πόσα λαζάνια μας πήρε η στρώση και άρα ανάλογα με το μέγεθος του ταψιού και την ποσότητα των λαζανιών, υπολογίζουμε πόσες στρώσεις μπορείτε να κάνετε. Καλό είναι το ταψί να έχει τέτοιο μέγεθος ώστε να γίνουν τουλάχιστον 3 στρώσεις, να έχει δηλαδή το παστίτσιο το απαραίτητο ύψος. Ανάλογα με τις στρώσεις χωρίζετε και τη γέμιση, και απλώνετε, λαζάνια – γέμιση – λαζάνια – γέμιση. Πρέπει να τελειώσετε με λαζάνια ώστε από πάνω να απλώσετε τη μπεσαμέλ. Πασπαλίζετε με την υπόλοιπη παρμεζάνα και ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα για 45 λεπτά. Δεν το κόβετε αμέσως αφήστε το για 20-30 λεπτά να κρυώσει πριν το κόψετε και το σερβίρετε, ώστε να «δέσει» λίγο.