Ο εορτασμός

Όταν έγινε το πολυτεχνείο ήμουνα 5 χρονών. Προφανώς και δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, παρ΄ όλα αυτά κάτι θυμάμαι, ή νομίζω ότι θυμάμαι. Τότε μέναμε στον Ερυθρό Σταυρό στο ρετιρέ μίας παλιάς πολυκατοικίας που σχεδόν έβλεπε την Μεσογείων απέναντι από την τότε Χωροφυλακή. Μάλιστα τότε, το 1973 υπήρχε χωροφυλακή και αστυνομία, και η περιοχή μας, δεν αποτελούσε Άστυ, αλλά χωρίο και ελεγχότανε από την Χωροφυλακή.

Τα τάνκ κατέβηκαν από το Γουδί και ήμασταν με την μητέρα μου στο μπαλκόνι και ακούγαμε τον θόρυβο που έκαναν πάνω στην Άσφαλτο. Αυτό θυμάμαι. Δεν ανακαλώ καθόλου εικόνες τηλεοπτικές, είχαμε δεν είχαμε τηλεόραση δεν ξέρω, δεν θυμάμαι και δεν ρώτησα και ποτέ. Έδειχνε, δεν έδειχνε η τηλεόραση, τα γεγονότα πάλι δεν είμαι σίγουρη. Νομίζω όμως ότι δεν έδειχνε τίποτα.

Η όποια σύγκριση με το σήμερα, που κλάνει ο Καρβέλας και η Πάνια και πρώτα το μαθαίνουμε εμείς και μετά οι ίδιοι, φέρνει τουλάχιστον αμηχανία για την εποχή εκείνη. Ακούω πιτσιρίκια να αναρωτιούνται «μα πως ζούσατε, χωρίς …;» και απλά αισθάνομαι μεγάλη.

Με τα χρόνια, την μεταπολίτευση, τη δημοκρατία, την πρωθυπουργία του μεγάλου Καραμανλή, δεν γινότανε κανένας εορτασμός, η εξέγερση υπήρχε μόνο στις συζητήσεις και στις κουβέντες στις παρέες, πάντως ούτε στεφάνια κατέθετε κανείς, ούτε βέβαια τα σχολεία αργούσανε ή κάνανε κάτι. Ήταν ακόμα η εποχή που η κυρίαρχη άποψη ήταν, ότι πολυτεχνείο δεν έγινε! Τελεία και παύλα, τίποτα δεν έγινε, κάτι πρεζόνια μαζεύτηκαν και τα έσπασαν. Κανένας δεν σκοτώθηκε, τίποτα, το απόλυτο τίποτα. Εγώ αυτό το θυμάμαι, και να λέγετε και να υποστηρίζετε, και από ανθρώπους γνωστούς μου, συμμαθητές μου και φίλους μου, και μπορεί να με αμφισβητήσετε όλοι, αλλά εγώ το θυμάμαι και ξέρω καλά ότι έτσι είναι.

Ήρθε και το ΄81, ο Ανδρέας, και άλλαξε τα πράγματα. Παρένθεση, έχετε συνειδητοποιήσει ότι ο Ομπάμας έχει το θρυλικό Ανδρεϊκό σύνθημα εκείνης της εποχής «Αλλαγή», Change δηλαδή. Έτσι είναι, ακόμα και τους μαύρους υποψήφιους προέδρους των ΗΠΑ εμπνέουμε εμείς οι Έλληνες!!

Για τους νεώτερους, και για όσους τους αρέσει να ξεχνάνε ότι τους χαλάει το λήθαργο, λοιπόν, ο Παπανδρέου (ναι αυτός ο γεροξούρας με τη Μιμή), καθιέρωσε τον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου για τους φοιτητές και μαθητές, (αναγνώρισε και την Εθνική Αντίσταση επίσης, και από τότε γέμισε η Ελλάδα αντιστασιακούς, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).

Νομίζω ότι ήταν Νοέμβριος του 82, όταν ήρθε η εγκύκλιος, για τον εορτασμό στο σχολείο. Πήγαινα 3η Γυμνασίου, την ίδια χρονιά καταργήσανε και τις ποδιές, μεγάλη χαρά σας λεω! Η Γυμνασιάρχης, ένα απίθανο φασιστοειδές φρούτο δεν ήθελε με τίποτα να γίνει η γιορτή, δεν πα να έλεγε ότι ήθελε εκείνος ο Κομουνιστής, έτσι είπε στον πατέρα μου, που πήγε να της ζητήσει το λόγο. Έγινε χαμός, όλα εμείς τα βλαμμένα μπροστά στην προοπτική να χάσουμε 2-3 μέρες μάθημα, επαναστατήσαμε και ας μην ξέραμε ουσιαστικά τι παιζόταν. Δεν μας ένοιαζε κιόλας. Υπήρχαν βέβαια κάποιοι συμμαθητές μας, τους θυμάμαι όλους ένα προς ένα, που λέγανε ότι δεν έγινε πολυτεχνείο. Το γνωστό παραμύθι με τους μαλλιάδες που κάνανε επεισόδια τσαμπουνούσαν. Παιδιά ήταν ότι τους έλεγαν οι γονείς τους επαναλάμβαναν, μέσα στη χαζομάρα όλων βέβαια γιατί πλέον οι τηλεοράσεις έπαιζαν με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα εκείνου του τριημέρου, και ήταν πλέον αδύνατο να αμφισβητήσεις το τι είχε γίνει. Αλλά ποιος σας είπε ότι η «δεξιά» ήταν ποτέ έξυπνη σε αυτή τη χώρα! Αυτά τα παιδιά τώρα, 40-ηρες πλέον, τιμούν τους ήρωες του πολυτεχνείου, αλλά αυτό το παραβλέπουμε.

Στο τέλος έγινε και η γιορτή, χωρίς την έγκριση της γυμνασιάρχισσας, αλλά έγινε, και πορεία κάναμε. Κατεβήκαμε με τα πόδια από τους Αμπελόκηπους στο πολυτεχνείο, και μας οδηγούσε, όλο το σχολείο, ο πατέρας μου (όπου φασαρία με τη «δεξιά» μέσα αυτός ο άνθρωπος) μερικοί ακόμα γονείς, από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, και μέλη της τοπικής οργάνωσης ΠΑΣΟΚ των αμπελοκήπων. Τότε βλέπετε και τοπικές υπήρχαν, και ισχυρές ήταν, και την «εφαρμογή της αλλαγής» στην κοινωνία περιφρουρούσαν. Επαναστατικά πράγματα!!

Όλους μας είχε πιάσει μία υπερδιέγερση, λες και ήμασταν εμείς μέσα στο Πολυτεχνείο, λες και κάναμε εμείς επανάσταση, εναντίων αυτών που δεν μας άφηναν, εναντίων αυτών που μας έλεγαν ότι δεν έγινε τίποτα. Τα θυμάμαι τα συναισθήματά μου εκείνη την εποχή. Θυμάμαι την τσαντίλα μου, την εφηβική μου επαναστατικότητα. Ήταν βλέπετε κάτι πολύ κοντινό μας, μόλις λίγα χρόνια πριν, ήταν η ιστορία των πατεράδων μας, όχι των παππούδων μας που γιορτάζαμε την 28η Οκτωβρίου, ή των πολύ μακρινών προγόνων μας που γιορτάζαμε την 25η Μαρτίου. Μην ξεχνάμε ότι ήμουνα 14 χρονών, και ο πατέρας μου που μας τσίγκλαγε και εμένα και την 12-χρονη αδελφή μου, ήταν 42, σχεδόν όσο είμαι σήμερα. Αν βέβαια μου έλεγε εμένα κάποιος τώρα, να το κόψω με το πόδι από τους Αμπελόκηπους στο Πολυτεχνείο να οδηγήσω μία ομάδα 40-50 εφήβους να πάνε να καταθέσουν στεφάνι στο πολυτεχνείο, πράγμα που έκανε ο μπαμπάς μου, θα τον έλεγα τρελό. Αλλά βρείτε μου εσείς 40-50 15-χρονα που να θέλουν να το κάνουν και το συζητάμε.

Από τότε έγιναν πολλές γιορτές για το πολυτεχνείο. Επίσημες μιας και δεν μπορούσε πλέον να γίνει αλλιώς. Πάντα ήταν ο φίλος μας ο Χρίστος (μεγαλοστέλεχος πλέον του ΠΑΣΟΚ) που με μία ξεκούρδιστη κιθάρα και με βραχνιασμένη φωνή από τις φωνές, τραγούδαγε ... «πάγωσε η τσιμινιέρα» και άλλα επαναστατικά. Κάθε χρόνο τα ίδια.

Με το καλό, τελειώσαμε το σχολείο, έβγαλε και ο πατέρας μου τα ζιβάγκο και ξάπλωσε στον καναπέ, βάλαμε εμείς ταγεράκια και πίνουμε καφέ στα Σταρμπακς.

Στο Πολυτεχνείο δεν πάμε πλέον, μόνο κάποιοι από εμάς κλαίνε στα τηλεοπτικά αφιερώματα.