Ζούμε μεγάλες στιγμές

Γιατί χαίρετε ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;

Γιατί πρόεδρος στην Αμερική εκλέχτηκε ο Μπαμας Ομπαμας, γιε μου.

Και εμάς τι μας νοιάζει πατέρα, και χαιρόμαστε τόσο;

Γιατί ελπίζουμε γιε μου, ότι τούτος εδώ, που δεν μιλάει με το θεό, δεν θα του τη δώσει κάποια μέρα και δεν θα θελήσει να μας επιβάλει τη δημοκρατία.

Αυτή με λίγα λόγια είναι η κατάσταση. Όπως σας έλεγα και χτες, η εκλογή αυτή είναι υπέροχη από σημειολογική άποψη. Όχι μόνο γιατί ο Μπάμας είναι μαυρούλης, μιγάδας είναι ο άνθρωπος, αλλά γιατί είναι ένας ξένος, είναι από την Αφρική, είναι νόθος, έχει ζήσει όλα του τα χρόνια στο εξωτερικό, παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, μεγαλωμένος από παππούδες στη μακρινή Χαβάη, γιος μουσουλμάνου, φτωχός, άγνωστος, με πολύ μικρή πορεία μέσα στην πολιτική, και δεκάδες άλλα που το καθένα ξεχωριστά αλλά και όλα μαζί, συναινούν ότι δεν θα έπρεπε να έχει εκλεγεί από το πιο συντηρητικό κοινό του κόσμου!

Είναι σαν να λέμε ότι ένας Έλληνας, από μητέρα Ελληνίδα και πατέρα Πακιστανό που τον παράτησε και μεγάλωσε στο μακρινό Έβρο από τους παππούδες του, που μπήκε στην πολιτική πριν 4 χρόνια, και δεν τον ξέρει κανένας, τον έκανε το Πασόκ πρόεδρό του γιατί κέρδισε στις εσωκομματικές εκλογές τον Βενιζέλο, και εκλέχτηκε με ποσοστό 60%, πόσο πιθανό το βλέπετε αυτό για εμάς τους ξερόλες Έλληνες;

Εδώ εμείς δεν θα εκλέγαμε ΠΟΤΕ έναν Έλληνα Βορειοηπειρώτη, στη βουλή, απλό βουλευτή, θα κάναμε τέτοιες υπερβάσεις;

Τέλος πάντων πέραν του σημειολογικού, νομίζω ότι υπάρχει και ουσία. Δεν ήμουνα και δεν θα γίνω ποτέ μου οπαδός του όλοι ίδιοι είναι και της μαρξιστικής θεωρίας ότι οι άνθρωποι έπονται των κοινωνικών πιέσεων. Πιστεύω ότι ένας ηγέτης δημιουργεί καταστάσεις, και πιστεύω ότι ο κόσμος θέλει ηγέτες. Τώρα αν ο συγκεκριμένος είναι ικανός αυτό θα το δούμε πάντως, ο κος Μπους ήταν σαφώς χειρότερος από τον Κλίντον αν και είχαμε εμείς οι Έλληνες διαφωνήσει έντονα με την απόφασή του να βομβαρδίσει το Βελιγράδι. Μετά από αυτό και με τον μάλλον τυφλό αντιαμερικανισμό μας, βγάλαμε και εμείς το συμπέρασμα ότι όλοι ίδιοι είναι. Λοιπόν για εμένα δεν είναι έτσι, ο Κλίντον είχε υπογράψει το πρωτόκολλο του Κιότο και αυτό είναι εξόχως σημαντικό για εμένα, πολύ περισσότερο από τα γεγονότα της Σερβίας, για τα οποία και βέβαια διαφωνώ με τους Αμερικανούς, αλλά και με τους Σέρβους.

Αντί λοιπόν να γενικεύουμε και να είμαστε τη μία μέρα όλοι Σέρβοι – όταν βομβαρδιζότανε το Βελιγράδι, την άλλη όλοι Αμερικανοί – όταν έπεφταν οι Πύργοι και την τρίτη όλοι Ιρακινοί – όταν έμπαιναν στη Βαγδάτη, καλό είναι να είμαστε λίγο πιο ισορροπημένοι. Καλό είναι να ελπίζουμε ότι αυτός ο τύπος θα είναι δικαιότερος και λιγότερο αρπακτικό από τον Μπους, δεν είναι κακό να ελπίζουμε. Καλό είναι να περιμένουμε ότι θα υπογράψει το πρωτόκολλο του Κιότο και να μας δώσει λίγα ακόμα χρόνια ζωής πάνω στον πλανήτη, καλό είναι να ελπίζουμε ότι θα βοηθήσει, όσο μπορεί, και χωρίς να υπονομεύει τα συμφέροντα της χώρας του, να γίνει δικαιότερη η κατανομή πλούτου στο πλανήτη. Καλό είναι να ελπίζουμε ότι δεν θα χώνετε εκεί που δεν τον σπέρνουν, στη διαφορά μας με τα Σκόπια για παράδειγμα, ή στο Κυπριακό. Καλό είναι να ελπίζουμε ότι υπό την προεδρία του θα έχουμε μία Αμερική λιγότερο επιθετική και λιγότερο παρεμβατική. Αυτό πρέπει να θέλουμε εμείς, οι κάτοικοι μίας πολύ μακρινής χώρας!

Καλό είναι επίσης, να μην περιμένουμε να μας λύσει τα προβλήματά μας, να μην περιμένουμε ότι τώρα ως δια μαγείας όλος ο κόσμος θα μας σέβεται. Αν είμαστε εμείς σοβαροί θα μας σέβονται αν είμαστε όμως καραγκιόζηδες τι περιμένουμε;

Η υστερική μας συμπεριφορά, τόσο με τον αντιαμερικανισμό μας, όσο και με την μανία καταδίωξης και το κόμπλεξ που έχουμε, μας κάνει ώρες ώρες να πιστεύουμε ένα κάρο μύθους, όπως για παράδειγμα ότι η ομογένεια είναι πολύ δυνατή και ότι ψηφίζει δημοκρατικούς. Άκουγα χτες έναν Έλληνα εκλεγμένο γερουσιαστή να λεει ότι είναι 2 εκατομμύρια ψυχές σε μία χώρα 300 εκατομμυρίων, ότι οι ομογενείς είναι σε συντριπτικά ποσοστά ρεπουμπλικάνοι, και ψηφίζανε Μπους δαγκωτό.

Τέλος πάντων, εγώ έχω έντονα αντιαμερικανικά αισθήματα. Πιστεύω ότι η χώρα αυτή έχει πολλά μα πάρα πολλά γίδια, τρανή απόδειξη αυτού είναι ότι το 46% σχεδόν οι μισοί δηλαδή, ψηφίσανε το δίδυμο Μπικ Μακ – Πέιλην, αλλά από την άλλη, δεν είναι όλη η Αμερική έτσι, υπάρχουν και άνθρωποι που αισθάνονται σαν και μένα και σαν και εσάς, που διαφωνούν με τους πολέμους και το ρόλο χωροφύλακα της χώρας τους. Το καλό είναι ότι αυτοί οι λίγοι αξιόλογοι άνθρωποι στην Αμερική κατάφεραν μετά τη στάχτη και μπούρμπερη που άφησε πίσω του ο Μπους, να πείσουν ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών τους και να πάνε να ψηφίσουν και να στείλουν τελικά στην προεδρία, ένα τουλάχιστον φαινομενικά αξιόλογο άνθρωπο.

Αυτό μένει να το δούμε και εγώ περιμένω με αγωνία να δω τι θα κάνει με το Κιότο και τον έλεγχο της αγοράς. Τώρα αν θα φύγει από το Ιρακ και το Αφγανιστάν, έχω άλλα ζητήματα με το θεματάκι, μιάς και δεν είμαι σίγουρη ότι πλέον με το μπάχαλο που δημιουργήθηκε εκεί, μία άτακτη φυγή είναι η καλύτερη λύση, για τους ντόπιους μιας και για τους Αμερικανούς μάλλον είναι.

Σας προτείνω να ρίξετε από περιέργεια μία ματιά στο πως ψήφισαν οι Αμερικανοί, όχι μόνο σε επίπεδο πολιτείας αλλά και σε επίπεδο δήμων μέσα σε στη πολιτεία, τα συμπεράσματα που μπορείτε να βγάλετε είναι εντυπωσιακά. Για παράδειγμα οι πόλεις με μεγάλο αριθμό κατοίκων έριξαν μονοκούκι Ομπάμα, ενώ τα χωριά όχι. Στη Λουϊζιάνα για παράδειγμα, που τόσο υπέφερε με τον Κατρίνα από την πολιτική Μπους, βγήκε ο Μπιγκ Μακ με 60%! Αν όμως μπείτε και δείτε τα ποσοστά ανά δήμο, θα καταλάβετε ότι στις παράλιες περιοχές και βέβαια στην Νέα Ορλεάνη τα ποσοστά του Ομπάμα είναι 80%. Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα στατιστικά που ίσως μας κάνουν να καταλάβουμε καλύτερα την Αμερική.

Υπάρχουν δεκάδες πράγματα που θα μπορούσα να γράψω για αυτή τη χώρα που χαίρομαι να μισώ, και βέβαια για αυτές τις εντυπωσιακές εκλογές. Θα μείνω όμως στο μόνο ουσιαστικό για μένα, αυτές οι εκλογές ήταν ιστορικές τόσο για τους Αμερικανούς, όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο. Και είχαν ένα σπουδαίο αποτέλεσμα, ακόμα και αν αποδειχτεί κλούβιο!

Σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα τι συνταγούλα να σας γράψω, ήθελα μία γκουρμεδιά για σήμερα, έτσι με τη βοήθεια της Πενυ κατέληξα στο ...

Ψαρονέφρι γεμιστό με Κατίκι Δομοκού

1 ψαρονέφρι
2 πιπεριές Φλωρίνης κομμένες σε λεπτές λωρίδες
2 κουταλιές της σούπας πέστο
100 γραμμάρια κατίκι Δομοκού
4 κουταλιές της σούπας φιστίκια Αιγίνης ανάλατα ή χοντροκομμένα αμύγδαλα.
λίγο θυμάρι, αλάτι και πιπέρι
1 ποτήρι ζωμό λαχανικών (1/3 από ένα κύβο)
λίγο κορν φλάουερ για να δέσουμε τη σάλτσα

Ανοίγουμε το ψαρονέφρι στη μέση, το αλατοπιπερώνουμε, το πασπαλίζουμε με θυμάρι και το απλώνουμε πάνω σε ένα μεγάλο κομμάτι αλουμινόχαρτο. Απλώνουμε πάνω τη σάλτσα πέστο, τις πιπεριές το κατίκι και τα μισά φιστίκια χοντροκομμένα. Διπλώνουμε το ψαρονέφρι να πάρει το αρχικό του σχήμα, το τυλίγουμε σφιχτό ρολό με το αλουμινόχαρτο, και το ψήνουμε σε ταψάκι στους 200 βαθμούς για μισή ώρα με το 1 ποτήρι ζωμό. Οταν ψηθεί το ψαρονέφρι το βγάζετε από το αλουμινόχαρτο και αφήνετε τα υγρά του να πέσουν μέσα στο ζωμό στο ταψάκι. Παίρνετε λοιπόν αυτά τα υγρά, τα βάζετε σε μία κατσαρολίτσα μαζί με τα υπόλοιπα φιστίκια, και με 1 κουταλιά του γλυκού κορν φλάουερ καλά διαλυμένο σε 1 σφηνάκι νερό, τα βράζετε καλά μέχρι να δέσουν σε μία ελαφρώς παχύρρευστη σάλτσα.

Κόβετε το ψαρονέφρι σε ροδέλες και το περιχύνετε με τη σάλτσα, ταιριάζει απόλυτα με πουρέ πατάτας ή φάβα, ή ρύζι μπασμάτι, ή άσπρο άσπρο κριθαράκι!