Βλακεία

Σήμερα δεν έχω διάθεση. Και βέβαια είδα το χτεσινό, καλοί ήταν και οι δύο, είπε ο καθένας το πρόγραμμά του, και τελειώσαμε. Τώρα ας αποφασίσουμε όλοι ποιος μας κάνει καλύτερα βρε αδελφέ (μεταξύ των 6 βέβαια, ή και των 28 αν θέλετε!). Δεν έχω όρεξη όμως να μιλάω άλλο για τα μπιντειτ, τελείωσαν άλλωστε.

Ένας γνωστός, άρχισε να μου λεει χτες κάτι απίθανα πράγματα, ότι τον Καραμανλή, τον φάγανε οι Αμερικανοί, γιατί είπε όχι στους Σκοπιανούς, και οι αγωγοί, και οι Τούρκοι, και οι Ρώσοι, και το Νάτο, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλες μαλακίες, που λενε συνήθως οι Καρατζαφέρηδες και οι Λιακόπουλοι αυτής της χώρας. Δεν πέφτει ο τύπος γιατί τα έκανε μαντάρα σχεδόν παντού, αλλά γιατί τον ρίχνουν οι ξένοι. Αυτά μας φάγανε σε αυτή τη χώρα, περισσεύει η βλακεία νομίζω.

Βέβαια βλακεία υπάρχει παντού θα μου πείτε, όπως η δικιά μου για παράδειγμα. Ακούστε τι έκανα τις προάλλες.

Κάθε βράδυ κοιμάμαι με ενεργοποιημένο τον συναγερμό, που σημαίνει ότι έχουν παγιδευτεί όλα τα πατζούρια. Έπιασε βρόχα δυνατή το βράδυ και ξύπνησα από το θόρυβο, μπαπα, μπούπα, στα πατζούρια. Για ανεξήγητο λόγο, σηκώνομαι και ανοίγω το πατζούρι, ιου ιου ιου ιου ο συναγερμός! Πάω να τον απασφαλίσω, μπερδεύω τον κωδικό με αυτό του κινητού. Αδυνατώ να θυμηθώ τον κωδικό και όσο κάνω προσπάθειες, χτυπάει το τηλέφωνο, από την εταιρία σεκιούριτι! Κανονικά για να πιστοποιήσουν ότι είμαι εγώ και όχι ο κλέφτης που εκτός από το ότι με κλέβει απαντάει και στα τηλέφωνα, κάτι σαν ληστής-τηλεφωνήτρια ένα πράγμα, πρέπει να τους δώσω ένα μυστικό κωδικό. Εδώ μαντάμ δεν θυμάμαι τον κανονικό κωδικό, αυτόν που βάζω κάθε μέρα, θα θυμηθώ τον μυστικό, κάπου τον έχω γραμμένο ...

...που όμως, που; που; που; αν είναι να περνάω τέτοια βάσανα, με τους κωδικούς μυστικούς και φανερούς να τα βράσω τα συστήματα, να μπουν κλέφτες να μου κλέψουν και τη Τιβι και τα κουτάλια (δεν έχω και τίποτε άλλο άλλωστε!). Η μαντάμ να ουρλιάζει ότι το πρωτόκολλο λεει ότι αν μέσα σε –δεν ξέρω και εγώ πόσα –δευτερόλεπτα, δεν έχω δώσει τον κωδικό πρέπει να φωνάξει την αστυνομία.....

Πρέπει να σας θυμίσω ότι ο συναγερμός συνέχιζε να ουρλιάζει, γιατί βέβαια τόση ώρα ασχολούμαι με τη μαντάμ, και ψάχνω να βρω τον μυστικό κωδικό, που μυαλό για τον φανερό κωδικό.

... τελικά κάπου τον βρίσκω, γραμμένο σε ένα χαρτί μέσα σε ένα κουτί, αφού βέβαια έχει γίνει όλη η ντουλάπα αχταρμάς και διάφορα κουτιά είναι αδειασμένα πάνω στο κρεβάτι. Της δίνω τον κωδικό, ξεμπερδεύω και πάω να κάνω τη μαλακία να το βουλώσει. Βάζω κωδικούς σαν τρελή, ότι νούμερο μου έρχεται στο νου, της κάρτας, του κινητού, του ιντερνετ μπανκινγκ, τα πάντα όλα! Μέχρι που βέβαια έβαλα το σωστό και το βούλωσε!

Είναι 4 το πρωί, σε πλήρη σύγχυση πλέον και με ταχυκαρδία, ξαναπέφτω στο κρεβάτι μου. Χτυπάει το κουδούνι, η από πάνω τρόμαξε με την φασαρία και ήρθε η κοπέλα να δει αν με κλέβουν, αν με βιάζουν, τι στο καλό συμβαίνει τέλος πάντων. Τι να της πω, ότι μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα άνοιξα το μπλοκαρισμένο με τον συναγερμό πατζούρι, να δω τι βροχή, ..., και ότι μετά δεν θυμόμουνα τον κωδικό, ..., και ότι μετά δεν έβρισκα τον κρυφό κωδικό;;; τι να πω στη κοπέλα;;; της είπα ότι πήρε μπρος μόνος του λόγω καταιγίδας και τουλάχιστον ..... έσωσα την αξιοπρέπειά μου!!! Αυτά για να καταλάβετε τη βλακεία μου!!

Χτες, γυρνάω από το γραφείο, μάλλον αργούτσικα, τίποτα μαγειρεμένο, μιας και η συνήθειά μου είναι να μαγειρεύω κάθε μέρα το φαγητό μου. Δεν είχα όμως και πολλά πράγματα στο ψυγείο! Βρήκα ένα βάζο στο ντουλάπι όμως με κάτι μικρά πράσινα φασόλια που είχα αγοράσει από το Θανόπουλο μία φορά. Αυτά είναι μικρά, μικρούτσικα σαν φακές, φασόλια, πράσινα και νομίζω είναι από την κίνα. Την πρωτη φορά που τα είχα φτιάξει, είχαν λιώσει τελείως και τα είχα πετάξει, οπότε είπα να ξαναδοκιμάσω. Ούτε συνταγή, ούτε τίποτα, διάθεση όμως να φτιάξω κάτι λάιτ, αλλά νόστιμο, και ιδού το αποτέλεσμα.

Πράσινα φασόλια, με πλιγούρι και ντομάτα

½ φλιτζάνι από αυτά τα υπέροχα πράσινα μικροσκοπικά ξερά φασόλια
½ φλιτζάνι λεπτό πλιγούρι
4 ντομάτες πομοντόρια (έχουν περισσότερη σάρκα και ελάχιστα σπόρια) κομμένα σε κύβους
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
½ ματσάκι δυόσμο ψιλοκομμένο
λάδι (κατά το δοκούν)
αλάτι και πιπέρι
μπόλικο λεμόνι (όσο σας αρέσεις δηλαδή)

Βράζετε σε μπόλικο νερό τα φασόλια, γύρω στα 45 λεπτά, να προσέξετε να βράσουν αρκετά μεν αλλά να μην λιώσουν και να διατηρήσουν όσο γίνετε το φλοιό τους. Αν τα βράσετε παραπάνω θα σκάσει ο φλοιός και θα αρχίσουν να λιώνουν.

Βάζετε το πλιγούρι να μουλιάσει, σε ένα ποτήρι βραστό νερό. Μόλις το απορροφήσει όλο και σε περίπτωση που δεν έχει μαλακώσει αρκετά, προσθέστε και άλλο ½ ποτήρι βραστό νερό.

Σε μεγάλο μπολ, ανακατεύετε τα φασόλια το πλιγούρι την ντομάτα, το μαϊντανό, και τον δυόσμο, και προσθέτετε το αλάτι, το πιπέρι, λάδι όσο θέλετε, και βέβαια λεμόνι, μέχρι να γίνει αρκετά λεμονάτο και νόστιμο. Θέλει λίγες ώρες στο ψυγείο βέβαια μέχρι να δέσει. Εμένα μου άρεσε πολύ.