Χάλια

Τα πράγματα πάνε χάλια και ελπίζω αυτό να το έχουν συνειδητοποιήσει οι περισσότεροι. Με όσα συμβαίνουν, και με τη κατάσταση που βρισκόμαστε, με δικιά μας ευθύνη και μόνο, δεν μπορεί κανείς να αισιοδοξεί, ή να κάνει πλάκα.

Βέβαια από την άλλη πλευρά οι ευκαιρίες για ασυγκράτητο γέλιο είναι τόσες πολλές που φτάνουν στα όρια του γκροτέσκο όπως για παράδειγμα το εξώφυλλο της Εσπρέσσο με την μαρτυρία 60-χρονου «με βίασε νοσοκόμα πάνω στο φορείο», ή η απορία φίλου για το αν αυτοί που είναι στη Παταγονία ξέρουν ότι τους έκοψαν τον 14ο μισθό, ή η τεράστια επιτυχία της εθνικής μας πορνοστάρ, και άλλα τέτοια.

Αστεία επίσης είναι η μαζική αντίδραση όλων με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Πήρα το ίδιο ακριβώς ανέκδοτο-σχόλιο στην κατάσταση της χώρας από όλους μα όλους τους συνασπιστές φίλους μου. Μέσα σε μία μέρα πήρα το ίδιο μέιλ καμιά 20-αρια φορές. Καμία απόλυτος πρωτοτυπία, κάποιος σκέφτηκε κάτι έξυπνο, οι άλλοι αντιγράψανε.

Οι Πασόκοι, όπως σας έχω ξαναπεί, ζουν σε άλλο κόσμο. Για να φανταστείτε, συνάδελφος μου είπε, με απόλυτη σοβαρότητα, «πάλι καλά που βρέθηκε αυτό το παιδί ο Γιώργος και κάνει προσπάθεια να μας ξεμπλέξει».

Οι Δεξιοί βέβαια είναι όλα τα λεφτά, οι μεν φανατικοί λένε ότι ο Κώστας παρέδωσε μία γερή χώρα που ο ανίκανος ο Γιωργάκης την κατέστρεψε σε 2 μήνες, οι λιγότερο φανατικοί λένε, ότι καλά ιδιαίτερα δυνατή δεν ήταν η χώρα, αλλά ο Γιωργάκης, μπλά μπλά μπλά ...

Για τους κουκουέδες τώρα τι να πω, αυτοί μάλλον χαίρονται με τα χάλια μας, γιατί θεωρούν ότι η χώρα έπρεπε προ πολλού να έχει ασπαστεί τον σταλινισμό, και κακώς δεν το έχουμε κάνει, καιρός τώρα να πράξουμε αναλόγως, και να γίνουμε κάτι σαν τη Κούβα, ένα πράγμα.

Βέβαια μέσα στο γενικό μπάχαλο, τα απίστευτα λαμόγια αυτής της χώρας βρήκαν και χαίρονται με τις τιμές της βενζίνης, με το ΦΠΑ, με τα πάντα όλα.

Αν με ρωτήσετε τι θέλω, η απάντηση είναι απλή, θέλω πραγματικά να πτωχεύσει η χώρα, πραγματικά, όλοι θα χάσουμε, αν συμβεί αυτό, αλλά εγώ έχω μόνο ένα αυτοκίνητο 10-ετίας και πραγματικά δεν με νοιάζει να το χάσω, οι άλλοι όμως που έχουν κάτι, τα λαμόγια, που για κάποιο λόγο πιστεύουν ότι θα τη βγάλουν καθαρή, αυτοί έχουν πολλά να χάσουν. Να πτωχεύσουμε λοιπόν, μπας και βάλουμε μυαλό. Χώρια που είναι πολύ πιο εύκολο να χτίσει ένα νέο σπίτι πάνω σε χαλάσματα παρά να κάνεις ένα ερείπιο σπίτι. Φανταστείτε μία χώρα χωρίς 850 000 δημόσιους υπάλληλους;;; τέλεια θα ήταν.

Άκουσα κάποιον σαχλαμάρα να λεει ότι ζούμε στιγμές αντίστοιχες με τη μικρασιατική καταστροφή. Έχουμε πολλούς τέτοιους μπουρδολόγους δυστυχώς. Μου ήρθαν όμως στο νου, οι παππούδες μου, από τον Πόντο, και τη Κωνσταντινούπολη και θυμήθηκα ένα πιλάφι μικρασιάτικο που έφτιαχνε η γιαγιά μου.....

Πιλάφι

2 ποτήρια ρύζι μπασμάτι
3 κουταλιές της σούπας σταφίδες μαύρες
5 κουταλιές της σούπας κουκουνάρι
1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα
100 γραμμάρια βούτυρο αγελαδινό

Βράζουμε νερό και σε ένα βαθύ μπολ ξεπλένουμε καλά το ρύζι με το καυτό νερό. Το σουρώνουμε. Εντωμεταξύ σε ένα μεγάλο τηγάνι ή σε κατσαρόλα με φαρδύ πάτο λιώνουμε το βούτυρο και καβουρντίζουμε το κουκουνάρι. Προσθέτουμε και τις σταφίδες και ανακατεύουμε καλά. Προσθέτουμε το ρύζι και το τηγανίσουμε για 30 δευτερόλεπτα. Σβήνουμε με δύο νεροπότηρα βραστό νερό. Ανακατεύουμε καλά και προσθέτουμε τη κανέλα, το αλάτι και το πιπέρι. Μόλις πιει τα υγρά του είναι έτοιμο.