Με χαλάνε ...

Είναι πολλά πράγματα που με χαλάνε, αλλά μέχρι σήμερα πίστευα ότι με χαλάει περισσότερο η φέτα στο τραπέζι. Τελικά είχα λάθος, με χαλάει το ελληνικό δημόσιο!

Είμαι από τους τυχερούς που έχω φτιάξει τη ζωή μου με τέτοιον τρόπο ώστε να μην είμαι υποχρεωμένη να έρχομαι σε επαφή με το Ελληνικό Δημόσιο. Την φορολογική μου δήλωση την κάνω εδώ και χρόνια ηλεκτρονικά, όλες μου οι επαφές με τις τράπεζες γίνονται ηλεκτρονικά, οι λογαριασμού μου εξοφλούνται αυτόματα, είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος!!

Μέχρι που χτες αποφάσισα να κάνω αίτηση μεταδημότευσης, γιατί μιας και 5 χρόνια αγόρασα σπίτι στον Γέρακα, κατοικώ εκεί, θέλω να έχω γνώμη για το τι και πως του δήμου που κατοικώ. Χώρια που ως δημότης μπορώ να χρησιμοποιώ και τις δημοτικές υπηρεσίες, όπως τα γυμναστήρια, τα δημοτικά ιατρεία, τα μαθήματα χορού κλπ, που στο φινάλε με τους δικούς μου δημοτικούς φόρους πραγματοποιούνται.

Τώρα θα μου πείτε τα θέλει ο κώλος μου, και θα συμφωνήσω μαζί σας, αλλά που και που, όλους τους ανθρώπους τους πιάνει μία τάση μαζοχισμού. Είναι το σύνδρομο αυτοκαταστροφής. Έτσι και εγώ είπα, υπάρχουν τα ΚΕΠ, δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο, να πάρω ένα τηλέφωνο να μου πουν οι άνθρωποι.

Μου λένε λοιπόν να τους πάω φωτοαντίγραφα των εκκαθαριστικών του 2007 και 2008 και μια ΔΕΗ. Όλα τα άλλα τα κάνουμε εμείς! Τι ωραία, σκέφτηκα, πολιτισμός! Γίναμε Ευρώπη, που λένε και οι παλιοί.

Οι φορολογικές μου δηλώσεις γίνονται ηλεκτρονικά εδώ και χρόνια. Δεν σου δίνουν όμως τη δυνατότητα να δηλώσεις τη νέα σου διεύθυνση, πρέπει να πας αυτοπροσώπως στην εφορία, να χάσεις μία εργάσιμη μέρα, να γίνουν τα νεύρα σου τσατάλια για να δηλώσεις ότι μετακόμισες. Επιπλέον δεν είναι υποχρεωτικό να το κάνεις! Στο βαθμό που έχει λύσει το πρόβλημα της ταχυδρόμησης των εντύπων μπορείς να είσαι γραμμένος όπου θες. Έτσι και εγώ δεν μπήκα στον κόπο να κάνω αυτή την αλλαγή, μέχρι φέτος το καλοκαίρι, που αποφάσισα ότι δικαιούμαι να το κάνω και ηλεκτρονικά. Μπήκα στο site βρήκα μία ηλεκτρονική αίτηση, τους την έστειλα με Φαξ και τους πήρα και τηλέφωνο να τους το πω. Εκεί βέβαια μου είπαν τρελά ότι πρέπει να την πάω ιδιοχείρως, έβαλα και λίγο τις φωνές ότι ο «φορολογικός οδηγός του πολίτη» λεει ότι μπορεί να σταλεί και με φαξ και να μην μου λένε τρελά. Στο τέλος το δέχτηκαν και έγινε η αλλαγή. Έβγαλα και ένα πιστοποιητικό φορολογικής ενημερότητας, που έχει την νέα μου διεύθυνση και όλα ωραία και καλά.

Πάω λοιπόν στο ΚΕΠ να κάνω την αίτηση. Δίνω τα εκκαθαριστικά που όμως έχουν τη παλιά διεύθυνση, δίνω και τη φορολογική ενημερότητα και τους εξηγώ, μπλα μπλά ... Με βλέμμα ροφού με ρωτάει: «Έψιλον 1 έχετε;», μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα, ..., «για να έχω εκκαθαριστικό, έχω και Ε1 βέβαια!», «Έχει την παλιά σας διεύθυνση;». Τώρα κανονικά θα έπρεπε να τα μαζέψω να φύγω, μιας και ήταν ολοφάνερο ότι η συζήτηση θα με οδηγούσε στο εγκεφαλικό, αλλά κάθισα και εξήγησα, ξανά και ξανά την ιστορία με τα εκκαθαριστικά, ότι έχω δεκάδες άλλα χαρτιά που πιστοποιούν την κατοικία μου και τέλος πάντων, δεν είναι δυνατόν να πρέπει ένας άνθρωπος να είναι κάτοικος μίας περιοχής για τουλάχιστον 2 χρόνια ώστε να του επιτραπεί να γίνει δημότης στο δήμο κατοικίας του. Εκεί μου είπαν ότι αυτές τις εντολές έχουνε και δεν μπορούνε να κάνουν κάτι άλλο γιατί ως γνωστόν δεν είναι εκεί για να σκέφτονται αλλά για να εκτελούν.

Το δέχτηκα, τι φταινε άλλωστε τα κοριτσάκια, με το μυαλό ραδικιού, και ξεκίνησα να πάω στο Δήμο, ελπίζοντας ότι εκεί θα με καταλάβαιναν καλύτερα.

Μία από τα ίδια με την κυρία εκεί, οι ίδιες ερωτοαπαντήσεις, λίγο πιο αγενής συμπεριφορά βέβαια, και στο τέλος μου λεει, η γκουρού της δημόσιας διοίκησης, ότι η μεταγραφή είναι δύσκολη δουλειά και δεν μπορεί να γίνετε όποτε σας καπνίσει εσάς και αποφασίζετε να μετακομίζετε από το ένα μέρος στο άλλο! Κάγκελο εγώ!

Γιατί απ’ ότι καταλαβαίνετε δεν έχουμε δικαίωμα να μετακομίζουμε και να ζητάμε να είμαστε δημότες στο δήμο που κατοικούμε για να μην βάλουμε τους 1 εκατομμύριο περίπου δημόσιους υπάλλήλους που έχουμε να δουλέψουν! Είναι λίγοι βλέπετε και δεν προλαβαίνουν τόση δουλειά. Για να μην πω για όλα τα άλλα τα γνωστά, που εμείς τους πληρώνουμε να μας εξυπηρετούν, και γενικά αυτά που λεμε εμείς οι 2ης κατηγορίας πολίτες που δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι.

Όταν διηγήθηκα την ιστορία στον πατέρα μου, 70 χρονών άνθρωπο δηλαδή, που την έχει φαει με το κουτάλι τη αποδιοργάνωση αυτής της χώρας, μου είπε το εξής εξωφρενικό, ..., να ψάξουμε κανένα γνωστό, κανένα μέσο δηλαδή, να μας το κάνει, δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο!!! Σε αυτό το σημείο έχασα και τη λαλιά μου, σε λίγο θα μου πουν και να λαδώσω το μηχάνημα. Αλλά τι να κάνουν και αυτοί οι άνθρωποι έμαθαν τόσα χρόνια ότι τίποτε δεν λειτουργεί σωστά σε αυτή τη χώρα, και ο μόνος τρόπος είναι ο «γνωστός».

Το άφησα το ζήτημα απ’ ότι καταλάβατε, και πολύ χρόνο έχασα και πολλές μέρες θέλω για να ηρεμήσω απ’ ότι άκουσα. Γιατί λοιπόν να το πάθω το εγκεφαλικό νέος άνθρωπος, δεν με θέλουν αυτοί δημότη μία, δεν ασχολούμαι μαζί τους δέκα. Αλλά μην τολμήσουν και μου στείλουν φυλλάδια στις εκλογές και γεμίσουν τι σπίτι μου χαρτούρα γιατί θα ... χαλάσω πολύ σοβαρά, σοβαρότερα απ’ όταν προσγειώνετε φέτα στο τραπέζι μου!!!

Σήμερα θα σας γράψω ένα νοστιμότατο και κατά συνέπεια βαριά παχυντικό και χολιστερηνούχο φαγάκι. Πως να το κάνουμε, χρειάζονται και αυτά.

Αρνάκι γεμιστό

1 μπούτι από αρνί, περίπου 1 ½ - 2 κιλά, ξεκοκαλισμένο (ζητήστε το από τον χασάπη σας)
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο,
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες,
150 γραμμάρια φέτα ή καλύτερα μανούρι,
2 κουταλιές της σούπας δενδρολίβανο,
1 κουταλιά της σούπας ρίγανη
4 κουταλιές της σούπας μουστάρδα
αλάτι και πιπέρι

Παίρνετε το αρνάκι και το ανοίγετε πάνω στον πάγκο σας. Το αλατοπιπερώνετε καλά και το τρίβετε με τη ρίγανη και από τις δύο πλευρές. Σε ένα μπολάκι ανακατεύετε το μανούρι τριμμένο ή χοντροκομμένο με το κρεμμύδι το σκόρδο, και το μισό δενδρολίβανο. Απλώνετε το μίγμα αυτό στο κέντρο του κρέατος, το διπλώνετε και το δένετε σφιχτά με σπάγκο μαγειρικής. Αλείφετε με τη μουστάρδα και το υπόλοιπο δενδρολίβανο εξωτερικά το αρνί και το βάζετε σε ένα βαθύ ταψάκι και το σκεπάζετε με αλουμινόχαρτο. Καλό είναι να μην ακουμπάει το αλουμινόχαρτο στο κρέας, αν αυτό δεν γίνετε τότε τυλίχτε το πρώτα με μία λαδόκολλα και μετά σκεπάζετε το ταψί με αλουμινόχαρτο. Το ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα για 1 ώρα και 15 λεπτά τουλάχιστον, μετά βγάζετε το αλουμινόχαρτο και τη λαδόκολλα και το ψήνετε για μία ώρα ακόμα μέχρι να ψηθεί καλά. Δοκιμάστε το με ένα βουτυράτο πουρέ πατάτας και θα με θυμηθείτε!