Το όνειρο κάθε παιδιού είναι να ζήσει σε μία πόλη σαν το Μικι Σίτι. Εκεί που ζει ο καλοκάγαθος «αρχηγός», που ο φοβερός ποντίκαρος Μικι επιβάλει την τάξη, που ο υπέροχος Γκούφη μας κάνει και γελάμε με τις γκάφες του, που ο Μαύρος Πητ παρ’ όλες τις αναρίθμητες αποδράσεις του καταλήγει πάντα στη φυλακή, που οι 186-681, 678-876, 235-532, είναι εντυπωσιακά ηλίθιοι, που η Μίνι λατρεύει τον Μίκι, και ο Οράτιος την χαζοχαρούμενη Κλάραμπελ.
Επειδή εμείς στην Ελλάδα παίρνουμε τη ζωή μας πολύ στα σοβαρά, ο Ελληνικό λαός αποφάσισε πριν από κάποια χρόνια να κάνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα, και να παραδώσει την χώρα στον Μικι και την παρέα του. Έκανε όμως ένα λάθος στη διανομή των ρόλων έτσι, αρχηγός έγινε ο Γκούφη, τη θέση του Υπουργού Εσωτερικών έβαλε τον πιστό του Πλούτο, και με αυτόν τον ενδεδειγμένο τρόπο έδωσε ρόλους και στους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου.
Αυτά ακριβώς σκεφτόμουνα όταν άκουσα την είδηση της εκ νέου απόδρασης του Κακού Πητ, από τον κορυδαλλό. Το γέλιο που έκανα σε καλό να μου βγει βέβαια, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Η κατάστασή μου επιδεινώθηκε, όταν άκουσα την φοβερή είδηση ότι ο αρχηγός-Γκούφη ήταν «εκνευρισμένος», ήταν θυμωμένος, ήταν ζοχαδιασμένος! Λες και ενδιαφέρετε κανείς για τα συναισθήματά του, ή λες και το ότι τα έχει πάρει θα αλλάξει τίποτα αναφορικά στην ευκολία με την οποία το σκανε οι κακοποιοί από τις φυλακές.
Ώρες, ώρες νομίζεις ότι η γκάφα σε αυτή τη χώρα, με ή χωρίς χροιά διαφθοράς, βασιλεύει. Κοιτάζεις γύρω σου και βλέπει πολλούς «ινσπέκτορ κλουζώ» ή «αστυνόμους σαϊνι», που συνδυαζόμενοι με το εθνικό μας χόμπι την συνομοσιολογία, γίνονται πηγές αστείρευτου κεφιού και σπαρταριστού γέλιου. Στο όλο θέαμα που προσφέρεται αφιλοκερδώς στους κατοίκους αυτής της χώρας συνεισφέρουν τον όβολό τους, οι αστυνομικοί που αυτοπυροβολούνται στην προσπάθειά τους να βγάλουν το όπλο από τη τσέπη τους, οι δημοσιογράφοι που μαλώνουν αν έπρεπε ή όχι να πυροβοληθεί το ελικόπτερο πάνω από το γεμάτο σχολείο, οι συνδικαλιστές που φωνάζουν ότι δεν έχουν «λαϊσενς το κιλ» όπως ο 007 και έτσι δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους οι άνθρωποι, οι υπουργοί που μας δηλώνουν ότι "προσεβλήθηκαν" (λες και τους αρνήθηκε το φοντανάκι ο κακοποιός!!) και άλλα τέτοια χαρωπά και αστεία.
Να είναι καλά οι άνθρωποι, μπορεί να έχουν πάει τη χώρα πίσω, μπορεί να κάψανε τη Πελοπόννησο, να χρεώσανε τα ταμεία με τα δομημένα, να κάνανε αλλαξοκωλιές με τους παπάδες στο βατοπέδι, να μην μπορούν να γράψουν έναν προϋπολογισμό, να σκανε σκάνδαλα χρηματισμού τους σαν τσιχλόφουσκες σε παιδικό πάρτι, ...., αλλά μας κάνουν και γελάμε!!
Και εμείς οι έλληνες το εκτιμάμε το καλό γέλιο και είμαστε διατεθειμένοι να το πληρώσουμε. Πως το λένε εκείνο το γραφικό .... «εγώ τις πληρώνω τις ζημιές μου!!!»
Δεν έχει φαγάκι σήμερις, ακόμα γελάω!!
Επειδή εμείς στην Ελλάδα παίρνουμε τη ζωή μας πολύ στα σοβαρά, ο Ελληνικό λαός αποφάσισε πριν από κάποια χρόνια να κάνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα, και να παραδώσει την χώρα στον Μικι και την παρέα του. Έκανε όμως ένα λάθος στη διανομή των ρόλων έτσι, αρχηγός έγινε ο Γκούφη, τη θέση του Υπουργού Εσωτερικών έβαλε τον πιστό του Πλούτο, και με αυτόν τον ενδεδειγμένο τρόπο έδωσε ρόλους και στους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου.
Αυτά ακριβώς σκεφτόμουνα όταν άκουσα την είδηση της εκ νέου απόδρασης του Κακού Πητ, από τον κορυδαλλό. Το γέλιο που έκανα σε καλό να μου βγει βέβαια, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Η κατάστασή μου επιδεινώθηκε, όταν άκουσα την φοβερή είδηση ότι ο αρχηγός-Γκούφη ήταν «εκνευρισμένος», ήταν θυμωμένος, ήταν ζοχαδιασμένος! Λες και ενδιαφέρετε κανείς για τα συναισθήματά του, ή λες και το ότι τα έχει πάρει θα αλλάξει τίποτα αναφορικά στην ευκολία με την οποία το σκανε οι κακοποιοί από τις φυλακές.
Ώρες, ώρες νομίζεις ότι η γκάφα σε αυτή τη χώρα, με ή χωρίς χροιά διαφθοράς, βασιλεύει. Κοιτάζεις γύρω σου και βλέπει πολλούς «ινσπέκτορ κλουζώ» ή «αστυνόμους σαϊνι», που συνδυαζόμενοι με το εθνικό μας χόμπι την συνομοσιολογία, γίνονται πηγές αστείρευτου κεφιού και σπαρταριστού γέλιου. Στο όλο θέαμα που προσφέρεται αφιλοκερδώς στους κατοίκους αυτής της χώρας συνεισφέρουν τον όβολό τους, οι αστυνομικοί που αυτοπυροβολούνται στην προσπάθειά τους να βγάλουν το όπλο από τη τσέπη τους, οι δημοσιογράφοι που μαλώνουν αν έπρεπε ή όχι να πυροβοληθεί το ελικόπτερο πάνω από το γεμάτο σχολείο, οι συνδικαλιστές που φωνάζουν ότι δεν έχουν «λαϊσενς το κιλ» όπως ο 007 και έτσι δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους οι άνθρωποι, οι υπουργοί που μας δηλώνουν ότι "προσεβλήθηκαν" (λες και τους αρνήθηκε το φοντανάκι ο κακοποιός!!) και άλλα τέτοια χαρωπά και αστεία.
Να είναι καλά οι άνθρωποι, μπορεί να έχουν πάει τη χώρα πίσω, μπορεί να κάψανε τη Πελοπόννησο, να χρεώσανε τα ταμεία με τα δομημένα, να κάνανε αλλαξοκωλιές με τους παπάδες στο βατοπέδι, να μην μπορούν να γράψουν έναν προϋπολογισμό, να σκανε σκάνδαλα χρηματισμού τους σαν τσιχλόφουσκες σε παιδικό πάρτι, ...., αλλά μας κάνουν και γελάμε!!
Και εμείς οι έλληνες το εκτιμάμε το καλό γέλιο και είμαστε διατεθειμένοι να το πληρώσουμε. Πως το λένε εκείνο το γραφικό .... «εγώ τις πληρώνω τις ζημιές μου!!!»
Δεν έχει φαγάκι σήμερις, ακόμα γελάω!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου