Ο κάθε πικραμένος

Αυτή η χώρα τελικά κατοικείται από πολλούς κομπλεξικούς ανθρώπους. Πως αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω τον κάθε πικραμένο που έχει άποψη επί παντός επιστητού. Μάλλον το λεω στραβά, είναι λογικό όλοι μας να έχουμε απόψεις και καλά κάνουμε να τις έχουμε και να τις λέμε. Δεν είναι η άποψη του καθενός λοιπόν που με ενοχλεί, είναι η εντύπωσή του, ότι επειδή έχει διαβάσει 2-3 φυλλάδες, έχει ακούσει και την επίσημη γραμμή του κόμματός του, του έχει πει και ο ξάδερφος Αστέριος 2 μαλακίες, τσούπ γίνετε μεγάλος γνώστης όλων των θεμάτων!

Έτσι, ανάλογα με την εποχή, έχουμε γεμίσει με γεωργοοικονομολόγους που γνωρίζουν το αγροτικό, με τρομοκρατο-λόγους που ξέρουν τα πάντα για την τρομοκρατία, με γιατρούς που γνωρίζουν απ’ έξω τον ιό «κοξάκι» και τις πιθανές επιπτώσεις της γρίπης των πτηνών σε θεία Μαριγούλα, με συνταγματολόγους που γνωρίζουν σε βάθος ότι η άποψη του Συμβουλίου της Επικρατείας για το γήπεδο είναι λάθος, και άλλα τέτοια τραγελαφικά. Οι περισσότεροι δε από εμάς, είμαστε πολύ άσχετοι με το ζήτημα για το οποίο μιλάμε για να μην πω αγράμματοι και απαίδευτοι.

Χτες βράδυ μπήκα σε site γνωστής πρωινής εφημερίδας, που δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες της να πουν τη γνώμη τους για διάφορα θέματα, και βέβαια το χτεσινό θέμα ήταν η Ολυμπιακή. Μιλάμε για το χαμό, με διάφορους μπουρδολόγους να λένε ότι τους κατέβει για τα πάντα, από την ασφάλεια του πτητικού της έργου, μέχρι για τον μισθό της αεροσυνοδού, και από το πόσο κοστίζει στο φορολογούμενο, μέχρι το τι πρέπει να γίνει για να μην φαλιρίσει. Και βέβαια να μαλώνουν μεταξύ τους, και να βρίζονται, και άλλα τέτοια κόσμια. Εκεί λοιπόν που το χάζευα, μου δημιουργήθηκε η απορία που στο καλό τα ξέρουν όλα αυτά που λένε, με τι στοιχεία μιλάνε για μισθούς και business plans, και στο φινάλε που στο καλό βρίσκουν το χρόνο όλοι αυτοί να γράφουν και να ξαναγράφουν σε τέτοια sites. Εγώ δυσκολεύομαι αφάνταστα να βρω τη μισή ώρα που θέλω την ημέρα να γράφω αυτό το κείμενο, αλλά μάλλον κάτι κάνω λάθος. Τέλος πάντων.

Μία δεύτερη απορία που μου δημιουργήθηκε είναι αυτή της περίφημης κοινωνικής συνοχής. Που στο καλό βρίσκετε αυτή η κυρία και μας κρύβετε;; που στο καλό είναι το ενδιαφέρον μας για τον διπλανό μας «υπάλληλο»; Γιατί είναι σαφές, για εμένα ότι είμαστε όλοι υπάλληλοι. Να καταλάβω ότι μπορεί να μας χαλάνε μία σειρά από πράγματα κυρίως στο δημόσιο τομέα, και εμένα άλλωστε μου τη δίνει αυτή η κατάσταση, αλλά από το σημείο του «πρέπει να αυξήσουμε την παραγωγικότητα και την αποδοτικότητα του δημόσιου τομέα» στο «να απολυθούν όλοι τους και να πάνε σπίτια τους», υπάρχει τεράστια διαφορά. Και να δεχτώ ότι πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι αν «απολυθούν όλοι» και πάνε σπίτι τους, όλους θα μας φαει η μαύρη μαρμάγκα, αλλά ότι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι σήμερα είσαι εσύ και αύριο εγώ, αυτό μου πέφτει βαρύ!! Και ότι όπως εσύ μιλάς έτσι για τους υπαλλήλους της ολυμπιακής, έτσι και κάποιοι άλλοι μιλάνε αντίστοιχα για εσένα;

Θυμάμαι μία συζήτηση που έκανα παλιά με ένα συνάδελφο, με θεωρητικά «αριστερές» πεποιθήσεις, που φώναζε και γκρίνιαζε για την κατάντια στα σχολεία και τους δασκάλους που δεν πληρώνονται και άρα δεν αποδίδουν, αλλά όταν ήρθε η ώρα της μεγάλης απεργίας των δασκάλων που του χάλασε τη βολή γιατί «τι να τα κάνω τα παιδιά;;;» τα είχε βάλει μαζί τους και έλεγε ότι πολύ κράτησε η απεργία και δεν έχουν δίκιο. Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις απεργίες, βγαίνει η κυβέρνηση και μας παρουσιάζει τους απεργούντες «ρετιρέ», ζάπλουτους με φεράρι υπαλλήλους, και επειδή ψιλοχαλάει η ζαχαρένια μας με την αντίδραση τους, ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι αλληλένδετα μέλη του ίδιου κοινωνικού ιστού, και έτσι αρχίζουμε μεγαλοπρεπέστατα μπινελίκια και βέβαια αποκτούμε και «άποψη».

Δεν ισχυρίζομαι ότι όλες οι απεργίες και όλες οι αντιδράσεις είναι δικαιολογημένες, είμαι όμως μέγας οπαδός του μέτρου (με εξαίρεση τη μαγειρική, εκεί δεν υπάρχει μέτρο!), που δεν ξέρω αν έχει χαθεί, γιατί δεν νομίζω ότι υπήρχε και ποτέ.

Για την Ολυμπιακή δεν ξέρω τι συμβαίνει, δεν πιστεύω και κανένα άλλωστε. Ξέρω όμως ότι με έχει εξυπηρετήσει άπειρες φορές (μην ξεχνάτε ότι για πολλά χρόνια έκανα ένα ταξίδι τη βδομάδα) και με έχει εκνευρίσει εξίσου άπειρες φορές. Ξέρω επίσης ότι οι υπάλληλοι της ολυμπιακής δεν είναι «πλούσιοι»!!! Έλεος επιτέλους με αυτή τη μαλακία. Αν ήταν έτσι η Ελλάδα θα ήταν χώρα πλουσίων, μία με τους ναυτεργάτες, μία με τους αγρότες, μία με τον ένα μία με τον άλλο. Εγώ παιδιά δεν ξέρω κανένα, μα κανένα, πλούσιο. Ξέρω ανθρώπους «τακτοποιημένους» που λένε. Έχω φίλους και συγγενείς που δουλεύουν και δούλευαν στην εταιρία, και μόνο πλούσιοι δεν είναι. Ίσως πιο «τακτοποιημένοι» από άλλους, ίσως πιο ευνοημένοι, αλλά όχι και πλούσιοι, και τέλος πάντων όχι άξιοι για απόλυση! Και όλα όσα λέγονται σε αυτά τα forum, από άσχετα ανθρωπάκια, τα βλέπω ως κομπλεξικές συμπεριφορές του κάθε πικραμένου!!

Για τη Κυριακή το μεσημέρι, χρειάζεστε ένα ζεστό, χουχουλιάρικο φαγάκι, να ταΐσετε την οικογένεια. Έτσι λοιπόν το μενού έχει ....

Γιουβαρλάκια αυγολέμονο

½ κιλό μοσχαρίσιο κιμά
1 φλιτζάνι ρύζι καρολίνα
3 αυγά
½ φλιτζάνι φρέσκα μυρωδικά ψιλοκομμένα (περισσότερο μαϊντανό, λιγότερο άνηθο, λίγο δυόσμο, λίγη ρίγανη, ότι έχετε τέλος πάντων, αν δεν έχετε φρέσκα τότε βάλτε 3 κουταλιές της σούπας ανάμικτα ξερά μυρωδικά)
Λάδι, αλάτι, πιπέρι
Αλεύρι για να τα αλευρώσετε
3 καρότα
χυμό από 1 λεμόνι

Πλάθετε τον κιμά, με το μισό ρύζι (ωμό) , τα μυρωδικά, το αλάτι και το πιπέρι και το ασπράδι από 1 αυγό και ελάχιστο λάδι. Αφού τον ζυμώσετε πολύ καλά τον πλάθετε σε μικρά μπαλάκια. Μη τα κάνετε πολύ μεγάλα, δεν ψήνονται καλά και δεν γίνονται νόστιμα Βάλτε τα για μία ώρα στο ψυγείο να «δέσουν». Τα βγάζετε από το ψυγείο και τα αλευρώνετε καλά, αλλά τα τινάζετε ώστε όταν θα μπουν στην κατσαρόλα να μην έχουν τόνους αλεύρι πάνω και λασπώσουν. Βράζετε σε μεγάλη κατσαρόλα 1 ½ λίτρο νερό (6 ποτήρια), όσο κοχλάζει το νερό, ρίχνετε με ένα κουτάλι και σιγά σιγά να μην πιστιλιστείτε και καείτε, τα γιουβαρλάκια. Βάζετε και τα καρότα κομμένα σε ροδέλες και το υπόλοιπο ρύζι. Αλατοπιπερώνετε δεόντως και ρίχνετε και λίγο λαδάκι. Θέλουν περίπου μισή ώρα βράσιμο σε χαμηλή φωτιά. Ίσως να χρειαστούν λίγο ακόμα νεράκι, αλλά μην τα κάνετε και σούπα! Όταν γίνουν τα αυγοκόβετε με το τα 2 αυγά και τον ένα κρόκο, με τον γνωστό τρόπο. Αν θέλετε τα πασπαλίζετε στο τέλος με φρέσκο άνηθο. Ανάλογα με τις ορέξεις σας μπορείτε να βάλετε παραπάνω λεμόνι στο αυγολέμονο.