Η ουρά

Κάθε πρωί δρόμο παίρνω και δρόμο αφήνω να πάω στη δουλειά. Με το δισάκι μου στον ώμο που λεει και το άσμα, διαβαίνω τον δρόμο για την εργασία. Ποιος είναι αυτός ο δρόμος; Η Αττική οδός βεβαίως βεβαίως, με τα 2,8 ευρώπουλα διόδια, με τις λωρίδες τις, το πρασινάκι της, το χαμόγελο και την ευγένεια. Βέβαια αν μου έδιναν εμένα τόσα λεφτά τόσοι άνθρωποι, όχι μόνο ευγενικιά θα ήμουνα αλλά και τα χέρια θα τους φίλαγα!

Εκεί λοιπόν που λετε σε αυτό το μεγάλο δρόμο, μια μεγάλη απελπισία μπορεί να σε πιάσει, μία τάση αυτοκτονίας, ένας ντουβρουτζάς ένα κάτι. Γιατί στο τέλος του μεγάλου αυτού δρόμου, υπάρχει η μεγάλη ουρά, ο μεγάλος θυμός, ο μεγάλος φορτηγατζής, για να μην σας πω και ο μεγάλος Λεμπόφσκι (για όσους θυμούνται την αριστουργηματική ταινία με τον Τζέφ Μπρίτζες).

Κάθε μέρα περνάω απ΄ εκεί. Οι φορτηγατζήδες στην προσπάθειά τους να κρατήσουν τα κεκτημένα τους, έχουν παρκάρει τα φορτηγά στην εθνική οδό. Αυτό το σημείο στη γέφυρα της μεταμόρφωσης ήταν πάντα δύσκολο φαντάσου που έχουν παρκάρει και τα φορτηγά στα πλάγια, γίνετε της μουρλής.

Μιας και έχει κλείσει η εθνική, το απίστευτο μποτιλάρισμα έχει μεταφερθεί στον μεγάλο μας δρόμο! Μέσα στην αττική οδό με τις 4 λωρίδες ανά κυκλοφορία όπου και να γυρίζεις το μάτι σου βλέπεις αυτοκίνητα σταματημένα, σαν να βλέπεις τα πάρκινγκ του ΟΔΔΥ από ψηλά. Τη Δευτέρα, κάτι ψυλλιάστηκα βλέποντας πάλι τον Τζωρζάτο στην τηλεόραση, και δεν μπήκα, έκανα τον γύρο του κόσμου μέσα από την Κηφισιά, και τα Μελίσσια. Φτάνω στο γραφείο μετά από μία ώρα, κατά τις 9:30 και ήμουνα μόνη μου! Τα έχασα, όταν μετά από μία ώρα κατά τις 10:30 ήρθαν οι υπόλοιποι συνάδελφοι, κατάλαβα πόσο σοφή ήταν η κίνησή μου.

Τα νεύρα όλων δεν ήταν τσατάλια, δεν ήταν κουρέλια, δεν ήταν μαρμελάδες ήταν πολύ χειρότερα. Δεν μίλαγαν. Δεν έλεγαν τι τράβηξαν, ήθελαν απλά να ξεχάσουν. Μέσα τους όμως έβραζαν. Όταν κατά τις 14:00 έγινε μία συνηθισμένη μάλλον στραβή, πάνω στη δουλειά απ΄ αυτές που συμβαίνουν πολύ συχνά, η Αννίκα έβαλε κάτι κλάματα, με δάκρυ κορόμηλο, με λυγμούς με απ΄ όλα! Τρομάξαμε να το συνεφέρουμε το παιδί. Εγώ δεν κατάλαβα την αιτία αυτής της τραγωδίας, οι άλλοι όμως μου είπανε συνωμοτικά .... την καταλαβαίνουμε ... εσύ δεν το έζησες!

Φεύγοντας από το γραφείο για το αεροδρόμιο (είπαμε πήγα Ρουμανία) ήταν φούλ τα φορτηγά παραταγμένα και μιας και είναι μεσημεριανή ώρα, τα λαμόγια ήταν όλα εκεί, είχαν καταπατήσει άλλη μία μισή λωρίδα είχαν απλώσει τραπεζάκια και καρέκλες και έκαναν καφενείο καπνίζοντας με τις φραπεδιές στο χέρι. Πάνω στην εθνική!!! Τα είχα πάρει στο κρανίο, ίσως κάποτε να αμφιταλαντεύτηκα για ένα κάποιο δίκιο των αιτημάτων τους, τώρα είμαι σίγουρη ότι μιλάμε για λαμόγια ολκής! Μου βγαίνει και το ρατσιστικό επιπλέον, όταν τους βλέπω στην τηλεόραση να μην μπορούν να αρθρώσουν καν μια στοιχειώδη πρόταση, ένα επιχείρημα και μόνο να φωνάζουν και να γκαρίζουν ξέρουν, γίνομαι άλλος άνθρωπος λεω ότι είμαι ανώτερη απ΄ αυτούς! Μετά βέβαια μετανιώνω.

Χτες πέρασα από δίπλα τους ξυστά. Ήθελα πραγματικά να πέσω απάνω τους, να τους πατήσω, δεν μπορεί, σκεφτόμουνα κάποιο ελαφρυντικό θα μου βρει ο δικαστής, κάτι εν βρασμό ψυχής, κάτι τέλος πάντων! Αρχίσανε και με βρίζανε και με μουντζώνανε, βγάζω και εγώ μεγαλοπρεπέστατα το μικροσκοπικό και χαριτωμένο χεράκι μου και τους κάνω ένα ωραιότατο κωλοδάχτυλο, που όμοιό του δεν έχουν ξαναδεί τα μανάρια μου.

Ζούμε δύσκολη εποχή, είμαι και σε επικίνδυνη ηλικία, το σαραντακάτι δεν γιατρεύεται πουλάκια μου, μην με σπρώχνετε στα άκρα με πολύωρα μποτιλιαρίσματα και άλλα τέτοια, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος κύριε Τζωρτζάτε μου. Και ψίτ κύριε αδικημένε εργάτη, μην πετάς τα σκουπίδια σου χάμω, ούτε να κατουράς στον δρόμο, δεν μπορείς να περάσεις πλέον από εκεί, μυρίζει σαν χωματερή, έλεος πια.

Το σημερινό φαγάκι είναι για μαμάδες πολυάσχολες, με παιδάκια που τους αρέσει το κοτόπουλο.

Κοτόπουλο φούρνου με μπύρα

1 μέτριο κοτόπουλο καθαρισμένο, πλυμένο, τα πάντα
150 γραμμάρια κεφαλοτύρι σε μεγάλους κύβους
1 μικρή ντομάτα
αλάτι, πιπέρι
μίγμα μπαχαρικών για κοτόπουλο ή ρίγανη
1 κουτάκι μπύρα

Αλατίζουμε και μπαχαριάζουμε το κοτόπουλο μέσα έξω καλά. Βάζουμε την ντομάτα ολόκληρη και τη γραβιέρα στην κοιλιά και την κλείνουμε λίγο με οδοντογλυφίδες για να μην μας χυθεί το τυρί στο ψήσιμο. Ακουμπάμε το κοτόπουλο στο κέντρο ενός πυρέξ και το περιχύνουμε με την μπύρα. Το ψήνουμε στους 180 βαθμούς αέρα για 1 ½ ώρα. Μέχρι τότε και η μπύρα έχει εξατμιστεί, και το κοτόπουλο έχει γίνει και ξεροψηθεί! Θέλει πατάτα τηγανιτή ή πουρέ. Μην ψήσετε και πατάτες μαζί, δεν πολυπάνε με την μπύρα. Στην κοιλιά μπορείτε να προσθέσετε και 1-2 φέτες μπέικον ή αντί για ντοματότυρο να βάλετε ένα κρεμμύδι και 2-3 σκελίδες σκόρδου. Πιο ωραίο κατά τη γνώμη μου, αλλά μάλλον τα παιδιά θέλουν τα τυριά!