Ο χαλίφης

Αυτός ο τύπος ο Αλαβάνος, έχει τρελή πλάκα τελικά. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι και ολίγον μουρλός κατά τη γνώμη μου. Τώρα ξέρω ότι προσβάλω τα αριστερά σας αισθήματα, και σας κάνω τα πολιτικά ιδεώδη κιμά, αλλά παρακαλώ παρακολουθήστε με προσοχή την δράση αυτού του ανθρώπου.

Κατ΄ αρχήν ξεκίνησε από το ΚΚΕ γιατί ως γνωστόν ένα είναι το κόμμα και το χρώμα. Είναι βέβαια σαν τη Πρωθυπουργάρα μας, εγγονός, γιος και αδελφός βουλευτών, ακολουθώντας τη προσφιλή συνήθεια των Ελλήνων πολιτικών να κληρονομούν τις έδρες τους. Βέβαια δεν έχω καταλάβει αφού είμαστε ΟΚ με αυτό και τους ψηφίζουμε μία χαρά, τι σόι ζόρι τραβάμε με τη μοναρχία και δεν θέμε εκείνον το αυθεντικά βλαμμένο, τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό κράτους; Άλλο θέμα όμως αυτό.

Για μία χιλιετία και βάλε ήταν ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ. Εκεί έκανε πόλεμο εκ των έσω το παλικάρι. Μέσα στο προπύργιο του καπιταλισμού, προσπαθούσε να τον αλλάξει και να τον γκρεμίσει. Τα αποτελέσματα της δράσης του είναι βέβαια ορατά. Χαμός στο ίσωμα με τον πόλεμο εναντίων του καπιταλισμού. Βέβαια τότε η Λιάνα δεν ήταν κομουνίστρια το κορίτσι και στερηθήκαμε τη χαρά να δούμε αυτούς τους δύο να συζητάνε περί σοσιαλισμού. Κάτι φαντασιώσεις που έχω ώρες ώρες!

Προφανώς το παλικάρι και πολύ άντεξε μέσα στο κόμμα, και όταν γύρισε ο κόσμος τούμπα εκεί κοντά στο 89-90, θυμάστε τείχη πέφτανε, κομουνισμοί γαμιώντανε, θυμάστε ... κάπου εκεί λοιπόν έγινε συνασπισμός. Βέβαια τότε και το κόμμα ήτανε συνασπισμός οπότε μικρή η διαφορά, αλλά το 91 μεσούσης του Μητσοτακισμού, κάνει ένα τσούπ το κόμμα και ξαναγίνετε περήφανο ΚΚΕ και το παλικάρι μας που έπρεπε να διαλέξει, διάλεξε να μείνει μαζί με υπόλοιπα λάιτ συντρόφια στον Συνασπισμό και αν αφήσει την αιματηρή επανάσταση για τη Λιάνα και την Αλέκα.

Όλο αυτό το διάστημα ήταν ευρωβουλευτής βέβαια, μπορεί και ο μακροβιότερος στην ελληνική ομάδα.

Το 2004 μας έφερε, την ολυμπιάδα, το γιούρο, τη νίκη στη γιουροβίζιον και τον Αλλλιέκο στη βουλή και στην προεδρία του Συν. Μεγάλη χρονιά αν δεν το έχετε καταλάβει. Τότε κέρδισε τη μάχη από τον Μιχάλη τον Παπαγιαννάκη που για μένα και κάποιους άλλους ήταν άλλης κλάσης πολιτικός, όχι κολοκύθια με τη ρίγανη! Λέγονται πολλά για αυτή τη μάχη, και καθόλου ωραία για λογαριασμό του Αλέκου μας, αλλά ποιος τώρα ακούει τις κακόβουλες φήμες. Εξάλλου η αριστερά αν κάτι ξέρει να κάνει καλά είναι οι ίντριγκες.

Κάθισε σχεδόν 3 χρόνια σε αυτή τη θέση, ήταν βλέπετε άρρωστος ο κακομοίρης και δεν μπορούσε να συνεχίσει. Έτσι λέγανε, εγώ τι να ξέρω γιατρός του είμαι; Με μία κίνηση απίστευτης γενναιοδωρίας, παρέδωσε ένα μεγάλο κόμμα που εκείνη τη δύσκολη εποχή έβγαζε δημοκοπικά και ένα 15%, μπορεί και παραπάνω, δεν θυμάμαι, το παρέδωσε λοιπόν στα νιάτα! Εντυπωσιακό εε! Αυτά είναι! Τέτοια κάνει η αριστερά και σε σκλαβώνει, σκεφτόμουνα η αφελής, που δεν είχα καταλάβει τη παράνοια που τον είχε χτυπήσει τον έρημο τον Τηνιακό, και δεν πάει στην παναγία να τον ψάλει λίγο, δύο βήματα δρόμος.

Έκανε πρόεδρο τον Αλέξη! Ωραίο παιδίιιιι, τι να σας λεω, τον βλέπεις στη τηλεόραση εκεί δίπλα στον Πρετεντέρη και αγαλλιάζεις, ανοίγει η καρδιά σου. Είναι και μπαλκονάτος, μια χαρά θα τα πήγαινε. Έλα όμως που ο κυρ Αλέκος, ούτε άρρωστος ήταν ούτε τίποτα και το μετάνιωσε, και πήγε μία μέρα και είπε στον μικρό Αλέξη, «εντάξει τώρα τα παιχνιδάκια σου και σε άλλη παραλία, μιλάει ο μπαμπάς και θέλει να κάτσει αυτός στην καρέκλα». Και ξαναέλα όμως που ο μικρός Αλέξης δεν ήταν τόσο μικρός ούτε τόσο «Αλέξης» και του είπε ένα φοβερό «πρίτς» !

Εκεί άρχισε ο πόλεμος των ρόουζ, μιλάμε για τον κακό χαμό της που...ανας το μπουγαδοκόφινο και άλλα τέτοια ωραία. Πήρε ο Αλέκος 2-3 από την παρέα, κράτησε ο Αλέξης τους υπόλοιπους και εδώ και 3 χρόνια κατάφεραν να κάνουν το μαγαζί καλοκαιρινό.

Ο ένας θέλει να παραμείνει χαλίφης και άλλος θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Με την πολιτική δεν ασχολούνται, όχι βέβαια, πως θα βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου, και μόνο. Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο, κατά τη δικιά μου γνώμη βέβαια, λες και άλλα προβλήματα δεν έχουμε, παρά μόνο τα προσωπικά παιχνιδάκια τους.

Βέβαια, όσο λαϊκίστικο και να ακούγεται αυτό, και οι δύο το έχουν λύσει το οικονομικό τους, με το χόμπι τους ασχολούνται. Φαινομενικά δεν πολυφταίει ο Αλέξης μας, ο άλλος του κάνει πόλεμο. Εγώ όμως πιστεύω ότι σε όλους τους καυγάδες φταινε πάντα και οι δύο πλευρές, και δεν μπορώ να παραβλέψω ότι είναι μία μάχη για την καρέκλα, για την επικράτηση, για το τίτλο και αν πραγματικά νοιάζεσαι για την πολιτική αυτή καθ’ εαυτή και την ουσία κάνεις και πίσω μερικές φορές, κυρ Αλέξη.

Ο άλλος είναι απλή περίπτωση ψυχασθενούς. Έχει γυναίκα ψυχίατρο το παλικάρι ας κάνει κάτι και αυτή, έλεος επιτέλους, χεστήκαμε για τις φιλοδοξίες του. Και αν τέλος πάντων είναι θεμιτές, που είναι, ας κατέβει στις εκλογές υποψήφιος, μόνος του με την παρέα του, να πάρει 0,00000000004% να το έχει να το χαίρεται, και να μας αφήσει και εμάς ήσυχους. Αμάν πια!

Τώρα είναι η εποχή του δαμάσκηνου, πάρτε να φτιάξετε μαρμελάδες και τσάτνεϊ. Εδώ θα σας δώσω μια συνταγή για ένα νοστιμότατο συνοδευτικό ενός ψητού φιλέτου κοτόπουλο, ή μίας διαιτητικής γαλοπούλας.

Ρύζι με φρέσκα δαμάσκηνα

1 κούπα καστανό ρύζι
¼ της κούπας ξανθές σταφίδες
¼ της κούπας κουκουνάρια καβουρδισμένα σε λίγο βουτυράκι
4 μεγάλα φρέσκα δαμάσκηνα κομμένα σε μικρά κυβάκια
¼ της κούπας χυμό λεμόνι
1 κουταλάκι του γλυκού μουστάρδα
1 κουταλάκι του γλυκού μέλι
½ κούπα λάδι
αλάτι και πιπέρι

Βράζουμε σε μία κατσαρόλα και σύμφωνα με τις οδηγίες 1 κούπα καστανό ρύζι. Το βρασμένο ρύζι το ανακατεύουμε με τις σταφίδες, το κουκουνάρι τα δαμάσκηνα και το αλατοπίπερο. Στο μούλτι χτυπάμε το λάδι με το λεμόνι, τη μουστάρδα και το μέλι και με αυτό περιχύνουμε το ρύζι και ανακατεύουμε καλά.