Υπουργείο Γεύσης

Πάντα έλεγα ότι ένα καλό γεύμα είναι πολιτισμός. Να σαβουριάζεις χάμπουργερ και άλλες βλακείες όπως τα αμερικανάκια είναι, και βέβαια, μεγάλη υποκουλτούρα. Επίσης εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που ξέρουν να τρωνε. Προσοχή όχι αυτούς που χλαπακιάζουν άνευ συναίσθησης τα πάντα αρκεί να είναι πολλά και λιπαρά, όχι βέβαια. Ούτε και τους άλλους τους δήθεν, που δεν αντιλαμβάνονται ένα καλό φαγητό αλλά το κρίνουν από την τιμή του και το τουπέ του γκαρσονιού που στο σερβίρει.

Αυτοί όμως που θα εκτιμήσουν πραγματικά ένα καλό κοκκινιστό, θα μυρίσουν την κανέλα και στο μοσχοκάρυδο, θα καταλάβουν το κάρδαμο στη ντοματοσαλάτα, θα υποδεχτούν με θέρμη την απλότητα της αλατσοελιάς, θα καταλάβουν την αξία ενός ώριμου μανουριού Θεσσαλίας. Αυτοί που ξέρουν να τρωνε.

Πρόσφατα ο κυρ Ηλίας ο Μαμαλάκης έχασε τη γυναίκα του, μέσα στη θλίψη του ο άνθρωπος έγραψε ένα πολύ ωραίο άρθρο για τη θρέψη. Βέβαια ο πιο ουσιαστικός σκοπός του φαγητού είναι η θρέψη, και σε δύσκολες περιόδους, πείνας ή και αρρώστιας, το να θραφεί για να επιβιώσει ο αγαπημένος μας είναι το πιο σημαντικό.

Αλλά στη ζωή μας κυρίως δεν περνάμε περιόδους πείνας, και ελπίζουμε οι αρρώστιες να είναι μακριά από εμάς, γιατί λοιπόν να μην τρωμε νόστιμα, σωστά, υγιεινά και γιατί όχι οικολογικά?

Να τρωμε τα λαχανικά στην εποχή τους, προϊόντα από τον τόπο μας, χωρίς πολλά ενεργοβόρα και καταστροφικά για την σιλουέτα και την υγεία μας τηγάνια, χωρίς πολύ κρέας, με λίγο ελαιόλαδο, με μπόλικο σκόρδο, βιολογικά, χωρίς φυτοφάρμακα, ......

Αυτά ακριβώς λοιπόν σκεφτόμουνα ότι θα μας φέρει ένα υπουργείο διατροφής, όπως άκουσα ότι δημιουργείται. Να πάνε στα σχολεία, να μάθουν στα παιδιά να τρώνε, όχι μόνο πατατάκια και κρουασάν, να πάνε στα σουβλατζίδικα να μάθουν τους ψήστες να κάνουν τις πίτες αλάδωτες – και να βάζουν και λίγο μαϊντανό στο κρεμμυδάκι, έλεος επιτέλους με την ανοστιά! – να μάθουν στον κόσμο ότι το ρεγκάτο και το γκούντα δεν είναι τυριά, από γάλα, πλαστικούρες είναι το φελέκι μου, που τα αγοράζουν με τους τόνους λες και δεν βγάζει τυριά αυτή η χώρα. Να μάθουν στους επίδοξους τηλεοπτικούς μάγειρες ότι η κρέμα γάλακτος δεν είναι γιατρειά για τα πάντα που τη βάζουν παντού, μόνο γεμιστά με κρέμα γάλακτος δεν έχω δει να φτιάχνουν.

Επίσης να μάθουμε επιτέλους ότι το φαγητό είναι αγάπη, και όχι υποχρέωση για να στεκόμαστε στα πόδια μας. Είναι πολιτισμός.

Βέβαια, σε αυτό το υπουργείο ο Γιωργάκης δεν έβαλε έναν Πάγκαλο, έναν Βενιζέλο, να το χαρούν λιγάκι το πράμα, αν και νομίζω ότι μάλλον σαβουριάζουν αυτοί οι δύο. Έβαλε τον αγαπημένο όλων μας, το γκομενάκι τον Loverδο (έτσι τον λεει η Λουκρητία μία πολύ εμπνευσμένη μπλόγκερ, που πολύ πάω), που και το σούσι ξέρει το παιδί και τη μοριακή την έχει κατακτήσει το παλικάρι.

Είναι στιλάτος, Γιώργος στάιλ, καλοντυμένος, λίγο κοντός βέβαια αλλά το παραβλέπουμε, και με όμορφη γυναίκα. Να σε πάει αυτός στου Λαζάρου να μην σου μείνει πεσκανδρίτσα στο πιάτο.

Αντε να δούμε λοιπόν τι στο καλό θα κάνει και αυτό το παλικάρι με τη διατροφή. Πιστεύω όμως ότι λόγω πρότερης θητείας στο συντάξεων, έχει λετζίτιμέιτ συμφέρον να μας ταΐζει κρέμες γάλακτος και μπέικα, μπας και τα τινάξουμε και γλιτώσουν τα ταμεία. Μάλιστα το έχει λάβει υπόψη του στις αναλογιστικές που έκανε.

Από τα παραπάνω ελπίζω να καταλάβατε ότι η σημερινή συνταγή είναι α) ντόπια β) υγιεινή γ) εποχική ...

Γλυκό του κουταλιού σταφύλι (το αγαπημένο του παιδικού μου φίλου Γιάννη)

1 κιλό σταφύλια σταφίδα, βιολογικά, με μικρές ρόγες και σφιχτές
½ κιλό ζάχαρη
½ φλιτζάνι νερό
χυμός από ½ λεμόνι
3 φύλα αρμπαρόριζα (προαιρετικά, αν δεν έχετε ελάτε σπίτι μου να πάρετε, αν και όλα τα φυτώρια τέτοια εποχή είναι τίγκα στην αρμπαρόριζα)

Πλένουμε σχολαστικά και ξερογιάζουμε το σταφύλι. Σε μία μεγάλη κατσαρόλα στρώνουμε μία στρώση ρόγες, πασπαλίζουμε με μπόλικη ζάχαρη, πάλι στρώνουμε ρώγες, πάλι ζάχαρη, μέχρι να τελειώσουν. Σκεπάζουμε την κατσαρόλα και την αφήνουμε όλη τη νύχτα στο ψυγείο. Δεν ανακατεύουμε τα σταφύλια για να μην μας σπάσουν οι ρώγες. Την άλλη μέρα βάζουμε την κατσαρόλα στην εστία στη χαμηλότερη θερμοκρασία (τα έβαλα στο 2 με μέγιστο το 9) και τα ζεσταίνουμε μέχρι να λιώσει η ζάχαρη και να κατεβάσουν τα σταφύλια λίγο υγρό, για 45 λεπτά με μία ώρα. Μετά ανεβάζουμε τη θερμοκρασία λίγο πιο πάνω από το μέτριο και προσθέτουμε το νερό. Βράζουμε και ξαφρίζουμε μέχρι να δέσει το σιρόπι. Προσθέτουμε και το λεμόνι και την αρμπαρόριζα και τα αφήνουμε λίγα λεπτά να αρωματιστεί το γλυκό. Προσοχή στο ανακάτεμα, πάντα με καθαρή ξύλινη κουτάλα και πού μαλακά ώστε να μην μας σπάσουν τα σταφυλάκια μας.

Τώρα γιατί αυτό είναι υγιεινό; Γιατί τρως μία κουταλιά με ένα γιαουρτάκι, και έχεις το γλυκό της ημέρας, απαλλάσσοντας τον εαυτό σου από τα πολλά λιπαρά και την υπερβολική ζάχαρη μιας τούρτας. Για αυτό !