Μπορούμε να μιλάμε, να συμφωνούμε και να μαλώνουμε όσο θέλετε για την ακτιβιστική του διαδρομή, για αυτόν τον λάιτ ακτιβισμό του που τον οδηγεί να συνομιλεί με δικτατορίσκους σας τον Μεντβέγιεφ, για την πολυπραγμοσύνη του όπου ασχολείται και σχολιάζει τα πάντα, αλλά και για τον αντίκτυπο όλων αυτών στις πωλήσεις του, για ότι θέλετε να μιλήσουμε, αλλά όχι για τη μουσική του! Εδώ βάζω βέτο.
Πάντα μου άρεσαν οι U2, όσο και αν μου την έδινε ο Μπόνο με τα μονίμως άσχημα γυαλιά μάσκα που φοράει ακόμα και στο κρεβάτι του. Για εμένα U2 είναι ο Εντζ που και σαν γκόμενος μου πάει περισσότερο (και ας μην υπάρχει τρίχα κάτω από αυτό το σκουφί) αλλά και γιατί μάλλον αυτός είναι ο μουσικός πίσω από το συγκρότημα. Βέβαια η μαύρη αλήθεια είναι ότι εγώ δεν καταλαβαίνω γρί από μουσική, με το ζόρι ξέρω τις νότες δηλαδή, και τα μουσικά μου γούστα βασίζονται απόλυτα στα ζωώδη μου ένστικτα που απαντάνε στο μου αρέσει δεν μου αρέσει. Τόσο απλά τα πράγματα δηλαδή. Όχι όπως οι άλλοι που κάθονται και σχολιάζουν τα ακόρντα του Ανταμ Κλέιτον όταν κατά βάθος πιστεύουν ότι το μπάσο είναι κάτι σαν τη Βιόλα ένα πράγμα. Βέβαια πως να το κάνουμε η Ελλάδα είναι γεμάτη από κομπλεξικούς, και πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί τους.
Επειδή λοιπόν μου αρέσει πάρα μα πάρα πολύ η μουσική των U2, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα πάω. Βέβαια ήμουνα σίγουρη ότι θα δούμε ένα μεγάλο υπερθέαμα με φώτα, καπνούς, εφέ, τα πάντα, και έτσι έπρεπε να έχω πόστο καλό, πόστο πιασάρικο, κερκίδα λοιπόν ήταν η απόφαση που συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους της παρέας, που κάνουν ότι θέλω εγώ όταν τους λεω ότι είμαι άρρωστη και δεν μπορώ!!! (μιλάμε για σατανικό σχέδιο έτσι ....)
Από την κερκίδα μας λοιπόν είχαμε μία πολύ ωραία θέα στο τεράστιο κακόγουστο χταπόδι που είχε στηθεί καταμεσής του σταδίου, όπως φαίνεται και από τη φωτό ...
... είναι η στιγμή που η τετράδα μπαίνει στο γήπεδο, τα μεγάφωνα παίζουν το ασύλληπτο Space Oddity του Ντέιβιντ Μπάουι, ….. Ground control to major Tom .... tribune σε μια άλλη εποχή. Όλα τα φώτα του σταδίου αναμμένα, άπλετο φως παντού.
Εκεί που οι πάντες επευφημούν τους πάντες, πέφτει σκοτάδι μαύρο και για τις επόμενες 2 ώρες το χταπόδι άλλαζε χρώματα σαν τρελό .... ο Μπόνο γύρναγε γύρω γύρω όπως όλοι οι σταρ αυτού του επιπέδου, η τεράστια οθόνη ανεβοκατέβαινε, μεγάλωνε – μίκραινε, ένας χαμός μιλάμε ... δεν μπορώ να περιγράψω.
Κάποια στιγμή άρχισε να λεει τις ιστορίες του, για την κρίση, τα χάλια μας και τα δικά τους βέβαια, Ιρλανδός είναι ο τύπος, και μέσα σε ένα γενικό κωλογλείψιμο για το πόσο σπουδαίος λαός είμαστε, ονόμασε τον Ετζ Ζέους, τον εαυτό του Μεγα Αλέξανδρο και το μόνο που δεν μας είπε, ωσάν άλλος αρχαιόπληκτος Αδωνης, είναι ότι είμαστε οι εκλεκτοί του θεού! Αυτό όμως το πιστεύουμε έτσι και αλλιώς για τον εαυτό μας, οπότε ο Μπόνο απλά θα το επιβεβαίωνε.
Ο επαρχιωτισμός μας βέβαια φάνηκε από την αμηχανία του πλήθους όταν άρχισε να μιλάει για την Αουνγκ Σαν Σου Κι, κάπως έτσι τέλος πάντων, Νομπελίστρια, αρχηγό της αντιπολίτευσης στη Βιρμανία, που βρίσκεται εδώ και 20 χρόνια σε κατ΄ οίκον περιορισμό. Και εμένα, που ασχολούμαι με αυτά, μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβω για ποια μίλαγε και το πήρα χαμπάρι μόνο όταν μίλησε για τη δικτατορία της Burma. Πόσο μάλλον η πλειονότητα των παρευρισκομένων, που δεν αναγνώρισε καν τον Ντεσμοντ Τούτου που προλόγισε το συγκλονιστικό ΟΝΕ.
Τέλος πάντων, τα έχουν αυτά οι δημοκρατικοί αγώνες αγαπητέ μου Μπόνο, παίζει και να μην σε καταλαβαίνουν και καθόλου οι καλοβολεμένοι δυτικοί που πληρώνουν χρυσά τις συναυλίες σου.
Ένα προβληματάκι βέβαια το είχα με τους γείτονες στην κερκίδα. Ο απ΄ εδώ μου ήτο γκρικ καμάκι, που μάλλον νόμιζε ότι πήγαινε σε συναυλία του Παστερ, ο απ΄ εκεί μου ήτο ο Βαγκ κανένα πρόβλημα, πίσω ήτο παιδάκια που και με κλώτσαγαν και νυστάζανε και λέγανε συνέχεια «πόοοοοοοοοοοτε θα φύυυυυυυυυυγουμεεεεεε» στην αναίσθητη μαμά τους που χεσμένα τα είχε, μπροστά μου ήτο γιδοβοσκοί και αυτοί σε λάθος συναυλία πήγανε, δεν κουνήθηκαν δεν χειροκρότησαν, δεν δεν δεν. Αλλά τι να κάνεις έτσι είναι αυτά !! ή κερκίδα γιδοβοσκοί και θέαμα ή αρένα χορός αλλά όχι θέαμα.
Όσοι δεν πήγαν στη συναυλία αυτή πραγματικά έχασαν, μιας και καθομολογουμένως ήταν ένα γεγονός που θα το θυμόμαστε πολλά χρόνια, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια. Για τους υπόλοιπους, άντε βρε παιδιά πάντα τέτοια!
Το σημερινό μας φαγακί είναι τόσο εύκολο, τόσο νόστιμο, τόσο μυρωδάτο που τι να σας λέω. Φτιάξτε το στα παιδάκια σας, στον καλό σας, σε κανένα τραπέζι με φίλους και καλό κρασί και πραγματικά θα με θυμάστε, η συνταγή βέβαια από τον κύριο Δρίσκα.
Ψαρονέφρι με λάιμ και μέλι
1 κιλό ψαρονέφρι κομμένο σε μπουκίτσες
4 κουταλιές στης σούπας χυμό λάιμ
ξύσμα από 2 λάιμ
2 κουταλιές της σούπας μέλι
4 κουταλιές της σούπας σόγια σος
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
3 σκελίδες σκόρδο λιωμένο
1 κουταλιά της σούπας τριμμένο τζϊντζερ
1 φλιτζάνι λευκό κρασί
λάδι, αλάτι και πιπέρι
Ανακατεύουμε σε ένα μπολ όλα τα υλικά και φτιάχνουμε μία μαρινάδα. Προσθέτουμα και το ψαρονέφρι και ανακατεύουμε καλά. Κλείνουμε καλά το μπόλ με διαφανή μεμβράνη και το βάζουμε 3-4 ώρες στο ψυγείο. Βγάζουμε το κρέας από την μαρινάδα και την κρατάμε στην άκρη. Σοτάρουμε σε ένα μεγάλο τηγάνι ή σε μία κατσαρόλα τα κομματάκια του κρέατος με λάδι, σε δυνατή φωτιά μέχρι να πάρει απ΄ όλες τις μεριές. Ρίχνουμε τη μαρινάδα, προσθέτουμε και ½ φλιτζάνι νερό, αλάτι και πιπέρι. Μαγειρεύουμε για 15 λεπτά περίπου μέχρι να γίνει το κρέας, σε μέτρια φωτιά. Υπέροχο με πουρέ πατάτας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου