Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Ο χοντρός, η χάρλεϊ και το σούσι

Σούσι και ξερό ψωμί. Είμαστε θαλασσινός λαός και έχουμε μία ιδιαίτερη σχέση με τα ψάρια. Πάντα αποτελούσαν μεγάλο κομμάτι τις διατροφής μας. Όσο περνάνε τα χρόνια όμως το ψάρι ακριβαίνει, και έτσι μία καλή σφυρίδα, ένα μεγαλούτσικο μαγιάτικο, ένας λαχταριστός ροφός, γίνονται όλο και πιο σπάνια εδέσματα στο πιάτο μας.

Αυτά για τους φτωχούς μεροκαματιάρηδες, γιατί για τους άλλους, το νέο μαστ στην ψαροφαγία λέγετε Σούσι. Προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ, και είναι το μόνο είδος που τρώγετε κατά τη γνώμη μου από την Ιαπωνική Κουζίνα. Από την άλλη βέβαια έχω ακούσει πάρα πολλούς Έλληνες να λένε «ωμά ψάρια δεν τρωω» λες και ο γαύρος μαρινάτος ή η σαρδέλα η παστή της Καλλονής είναι μαγειρεμένα ψάρια, αλλά το παραβλέπω και προχωράω.

Πήγαμε λοιπόν με παρέα χτες σε ένα μικρό συνοικιακό σουσάδικο, στη Νέα Ερυθραία. Το μαγαζί μας είναι γνωστό και οικείο πάμε τουλάχιστον μία φορά τον μήνα εκεί, συνήθως μεσοβδόμαδα, μετά τη δουλειά (εεεε ρε πούστη μου, Μανχάταν γενήκαμε!!). Είναι πάντα άδειο, έχει πάρα πολύ ησυχία, και με την πλινκι-πλονκι μουσικούλα που συνήθως έχει, τρως σε κατάσταση ζεν.

Εχτές βέβαια, μας βγήκε το ζεν από τη μύτη, καθώς είχαμε φαει τα μάκι μας, τα σασίμι και τα νιγκίρι είχαν προ πολλού εξαφανιστεί και λέγαμε να παραγγείλουμε το μους πράσινο τσάι που πραγματικά λατρεύουμε, όπου καταφτάνει οικογένεια με παιδάκια-εφήβους. Ο μπαμπάς ήταν 284,5 κιλά, με βερμούδα, μπάκα τεράστια, και σαγιοναρούλα. Ήρθε δε με ... μπρουμ, μπρουμ μπρουουουουουμμμμ, μπουμ μπου μπουμ, .... χαρλει νταβινσον!! Ο μπούρδας ... δηλαδή, αν πάρεις τέτοιο μηχάνημα, γίνεσαι και γκόμενος, έλεος.

Η σύζυγος ήρθε με μινι κουπερ κάμπριο, όπου διαπασών ήταν ένα ελληνικό σκυλοτράγουδο, αγνώστου προέλευσης. Τα 6 παιδιά, αγόρια και κορίτσια από 5 μέχρι 16 περίπου (μπορεί και να μην ήταν όλα δικά τους) ήρθαν με σκειτ και ποδήλατα πράγμα που σημαίνει, ότι έμεναν κάπου εκεί δίπλα.

Μέσα σε 20 λεπτά μας έπιασε πονοκέφαλος από τη φασαρία. Όλοι φωνάζανε, δεν μίλαγαν, φωνάζανε τόσο δυνατά, που βγήκαν από το απέναντι σπίτι και μας έκαναν παρατήρηση. Σε κανένα από τα παιδιά δεν άρεσε το σούσι, ήθελαν να φάνε τα ρολάκια με το κοτόπουλο (Καλιφόρνια μακι) αλλά χωρίς το φύκι. Να επιμένει η μανδάμ ότι το σούσι είναι υγιεινό και να κάνει παρατήρηση στη Φιλιπινέζα γκαρσόνα ο μπαμπάς ότι κακώς δεν έχουν μεγαλύτερη ποικιλία από μπύρες, βλέπεις το ινσαινταουτ με αυγά χελιδονόψαρου τρώγετε μόνο με μία παγωμένη άμστελ.

Μα .... μα τι να πω; Το φαγητό είναι κουλτούρα. Δεν μπορείς να παίρνεις την, κατά τα άλλα αποδεκτή, αισθητική του σουβλατζίδικου και να την μεταφέρεις στο σουσόμπαρο, και προφανώς το ανάποδο δεν παίζει εξίσου. Αν πάω δηλαδή σε σουβλατζίδικο και ζητήσω σάκε, δεν θα ήμουνα γελοία;

Επίσης, τι τα πας ρε συ βλάχουρα τα μικρά σε σουσάδικο; Αυτά με το ζόρι τρωνε κάτι άλλο εκτός από χάμπουργκερ, περιμένεις να φάνε κάτι τόσο περίεργο, όσο το ωμό ψάρι που και ενήλικες αποφεύγουν; Τέλος μανδάμ, όχι δεν πρέπει να φαει σούσι το 5-χρονο, όπως δεν έφαγες και εσύ στην Ανω Βουρβουρίτσα που γεννήθηκες και μεγάλωσες. Άσε το παιδί να μεγαλώσει και μετά αν το ίδιο θέλει να έρθει σε επαφή με άλλες γεύσεις και άλλες κουλτούρες, θα πάει μόνο του και θα φαει ότι θέλει.

Πάντως εγώ, δοκιμάζω με μεγάλη χαρά άλλες κουζίνες. Το σούσι πραγματικά μου αρέσει σε αντίθεση με άλλα της Γιαπωνέζικης κουζίνας που τα μπορώ καθόλου (κάτι πράσινες πάστες για παράδειγμα μέσα στις οποίες πλέουν κάτι σπανάκια – δεν ξέρω πως το λένε, δεν με νοιάζει!!). Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να φαω κάτι και να γίνω οπαδός μίας κουζίνας, απλά επειδή είναι της μόδας. Τέτοια κατάντια ποτέ. Χίλιες φορές ο Ελληνάρας με τα σουβλάκια του και μόνο, παρά ο Ελληνάρας με τα σούσι εν είδει σουβλακίου.

Κάτι εξωτικό τώρα από μία κουζίνα που προσωπικά δεν πολυαγαπάω. Η Ινδική κουζίνα είναι βασισμένη σε μιλιούνια μπαχαρικά. Σε μία χώρα σαν την Ινδία τα μπαχάρια ήταν απαραίτητα για να συντηρήσουν τα κρέατα αλλά και για να σκεπάσουν γεύσεις και μυρωδιές από ψιλο-χαλασμένα προϊόντα. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε μία παράδοση περίπλοκης και πραγματικά δύσκολης και περίτεχνης κουζίνας, που πολύς κόσμος λατρεύει. Δεν είμαι απ’ αυτούς αν και πολύ ευχάριστα πάω σε ινδικά εστιατόρια μία στις τόσες. Εξάλλου αν είσαι στην Αγγλία; Τι θα φας; Αρνί με μέντα ή ένα ωραιότατο κοτόπουλο ταντόρι με κάρυ και άλλα συμπαρομαρτούντα;; Το Ταντόρι είναι αδύνατον να γίνει στα σπίτια μας, θέλει πολλά κλαπατσίμπανα που δύσκολα βρίσκεις. Η παρακάτω προσομοιάζει όμως. Συστήνω στους φαν να τη δοκιμάσουν με καυτερό κάρυ, και ένα ωραιότατο ρύζι μπασμάτι.

Κοτόπουλο με κάρυ

1 μέτριο κοτόπουλο κομμένο σε παϊδάκια
1 γιαούρτι πρόβειο
250 γραμμάρια ξινόγαλο (υπάρχει σε όλα τα σουπερ μάρκετ – ηρεμήστε!)
4 γεμάτες κουταλιές της σούπας κάρυ (από καθόλου έως πολύ καυτερό)
αλάτι

Ανακατεύουμε το γιαούρτι με το κάρυ και το ξυνόγαλο και μαρινάρουμε το αλατισμένο κοτόπουλο στο μείγμα για 24 ώρες. Να φροντίσουμε να μαριναριστεί καλά απ΄ όλες τις πλευρές το κοτόπουλο. Το βγάζουμε το στραγγίζουμε λίγο σε χαρτί κουζίνας και το ψήνουμε σε σχάρα στο γκρίλ, μέχρι να γίνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: