Σουβλάκι

Δεν ξέρω αν το σουβλάκι με πίτα είναι Ελληνικό ή Αραβικό σνακ. Το σίγουρο είναι ότι έτσι όπως το φτιάχνουμε στην Ελλάδα δεν το βρίσκεις ούτε στην Τουρκία, ούτε στην Κύπρο, ούτε στην Αίγυπτο, ή αλλού. Και εμένα βέβαια το Ελληνικό σουβλάκι μου αρέσει, τα άλλα ανεξαρτήτως πως τα λένε, δεν είναι σουβλάκια.

Πρόσφατα μας έλεγε η Ζέφη ότι άκουσε την γυναίκα του Ιάπωνα πρέσβη να λεει ότι το καλύτερο φαγητό στην Ελλάδα είναι το σουβλάκι, και βέβαια όλοι συμφωνήσαμε, γιατί αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Δεν ξέρω κανένα να μην του αρέσει το Σουβλάκι.

Να μην μπούμε τώρα στη σαχλή κουβέντα πως λέγετε στην Αθήνα πως στη Θεσσαλονίκη, και τι εννοούμε όταν λέμε σουβλάκι, εγώ ξεκάθαρα εννοώ την πίτα με γύρο, αυτό είναι το σουβλάκι για το οποίο μιλάμε.

Μετά από αυτή τη συζήτηση, και μίας και είχα πολύ καιρό να φαω, πήγα τις προάλλες σε ένα γειτονικό σουβλατζίδικο και πήρα δύο πίτα-καλαμάκι. Έφαγα το ένα και το άλλο το πέταξα. Φουρκισμένη για την κατάντια του εθνικού μας φαγητού, θυμήθηκα ότι η κουβέντα μας περί σουβλακίου εκείνο το βράδυ είχε καταλήξει στο ότι σουβλατζίδικα υπάρχουν πολλά και ναι ο κόσμος τρωει ακόμα πολύ σουβλάκι, αλλά καλά σουβλατζίδικα δεν υπάρχουν πλέον και το καλό σουβλάκι έχει εξαφανιστεί.

Παλιά, αν και μικρότερη σε μέγεθος, δεν με έφτανε με τίποτα ένα σουβλάκι, ήταν πολύ λίγο, ένας αδύνατος άνθρωπος έτρωγε 2 και ένας κανονικός που πεινούσε μπορεί και 3. Τώρα, είσαι κοιλιόδουλο τέρας αν φας 2 κανονικά σουβλάκια ή είσαι έφηβος που έχει παίξει 1 ώρα μπάσκετ και μπορεί να φαει ένα μωρό με τα κωλόπανα που λένε.

Όταν ήμουν έφηβη οι πίτες ήταν μικρές σε διάμετρο, λεπτές σε πάχος, και διαβολικά νόστιμες. Τώρα είναι σχεδόν διπλάσιες και πολύ αφράτες, γευστικά, δε, μοιάζουν με τα άνοστα αφράτα ψωμάκια των χάμπουργκερ.

Το σωστό σουβλάκι είχε λίγο κρέας, αν ήταν από καλαμάκι υπήρχε η αναλογία 3-2, όπου 3 τα κομμάτια του χοιρινού 2 τα ξύγκια που λέγαμε τότε. Αν ήταν γύρος, τότε πάντα κεμπάπ, κλασικός γύρος δηλαδή, κιμαδένιος, λιπαρός και μαλακός, ότι αγριοκομμάτες από χοιρινό κρέας που συνήθως μυρίζει μπαχάρια, πολλά μπαχάρια, ύποπτα μπαχάρια, και πάντα σε μεγάλη ποσότητα, πολύ παραπάνω απ’ ότι χωράει η πίτα. Μα αν ήθελα να φαω μπριζόλα, θα έπαιρνα μπριζόλα όχι σουβλάκι.

Επίσης η ντομάτα πρέπει να είναι ζουμερή και λεπτοκομμένη. Όχι κόβω την ντομάτα στα 4 και βάζω ένα κομμάτι στο σουβλάκι μου. Το κρεμμυδάκι, ομοίως, πρέπει να είναι ψιλοκομμένο, να έχει και λίγο μαϊντανό μέσα να έχει πασπαλιστεί και με λίγο πάπρικα.

Και τέλος το τζατζίκι, έλεος επιτέλους!, δεν ξέρετε να φτιάχνετε τζατζίκι; αμάν. Βάλτε λίγο ξιδάκι, στραγγίξατε λίγο το αγγούρι, βάλτε λίγο λαδάκι. Αν είναι να μου στουμπώσετε το σουβλάκι μου με γιαουρτάγγουρο δεν θέλω να μου λείπει.

Πατάτες, σος μαγιονέζας, μαρούλια, και άλλα τέτοια δεν χωράνε στο σουβλάκι. Βάλτε τα αλλού, σε σάντουιτς, σε χοτ ντογκ, όπου θέλετε, αλλά το σουβλάκι πρέπει να είναι «φιτ» για να είναι νόστιμο. Και ας πρέπει να φας 3 για να χορτάσεις,

Η ισορροπία διαφορετικών γεύσεων, υλικών διαφορετικής υφής και μυρωδιάς, κάνει το σουβλάκι ότι είναι. Του δίνει την ανεπανάληπτη αξία που έχει και το ξεχωρίζει από τα σάντουιτς, από τους σαρμάδες και τα υπόλοιπα ατυχή φαγητά του δρόμου. Επίσης, αγαπητοί μου σουβλατζήδες, το σουβλάκι δεν είναι ποσότητα. Δεν είμαστε πεινασμένοι! Το σουβλάκι είναι γεύση! Δεν το τρωμε γιατί κάνει 2 ευρω και χορταίνουμε φτηνά, το επιλέγουμε μεταξύ δεκάδων άλλων φτηνών ταχυφαγητών γιατί έχει την απαραίτητη ισορροπία των Ελληνικών γεύσεων. Αντιλαμβάνομαι ότι ο ανταγωνισμός σας έκανε να το μεγαλώσετε και να το στουμπώσετε, αλλά δυστυχώς το καταστρέψατε, έχασε τη γεύση του και έγινε ένα άνοστο μπουχλουμπού.

Κρίμα!

Σελινόριζα με πατάτες και μανιτάρια ογκρατέν

1 μικρή σελινόριζα
3 μέτριες πατάτες
250 γραμμάρια φρέσκα μανιτάρια
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
1 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος light
1 φλιτζάνι τριμμένη γραβιέρα
1 φλιτζάνι τριμμένη μοτσαρέλα (αυτή που βάζουμε στην πίτσα, όχι τη φρέσκια)
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
αλάτι
πιπέρι

Καθαρίζουμε και κόβουμε τη σελινόριζα σε τέταρτα και στη συνέχεια κάθε τέταρτο σε φέτες. Κόβουμε τις πατάτες και τα μανιτάρια σε λεπτές φέτες. Κρατάμε μισό φλιτζάνι από τα τυριά για την επιφάνεια και ανακατεύουμε τα υπόλοιπα σε ένα βαθύ μπολ με τη κρέμα γάλακτος, τον μαϊντανό και το σκόρδο. Προσθέτουμε τη σελινόριζα, τις πατάτες και τα μανιτάρια, αλατοπιπερώνουμε και ρίχνουμε το μείγμα σε ένα πυρέξ. Πασπαλίζουμε την επιφάνεια με το υπόλοιπο τυρί, καλύπτουμε με ένα αλουμινόχαρτο και ψήνουμε για 30 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 220ο C πάνω κάτω ή 200 αέρα. Αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο και ψήνουμε άλλα 10 λεπτά μέχρι να γκρατιναριστεί η επιφάνεια. Συνταγή του Δρίσκα βέβαια, που είναι πάρα πολύ νόστιμη.