Αυτά που ζούμε τις τελευταίες μέρες και η έκταση τους, είναι πρωτοφανή φαινόμενα για την Ελληνική κοινωνία. Και αυτό είναι το μόνο δεδομένο στο οποίο συμφωνούμε όλοι. Σε όλα τα υπόλοιπα διαφωνούμε κάθετα μεταξύ μας, 11 εκατομμύρια Έλληνες έχουν 11 εκατομμύρια απόψεις.
Χτες βράδυ δεν ήθελα να κάτσω στον καναπέ και να βλέπω να καινε την Αθήνα, πήγα λοιπόν στην πισίνα όπου κακώς πίστευα ότι λόγω επεισοδίων δεν θα έχει κόσμο. Γινόταν χαμός, απόδειξη ότι στον αστό Έλληνα δεν καίγετε καρφάκι, αρκεί να μην πάθει τίποτα η δικιά του περιουσία.
Όταν γύρισα στις 10 το βράδυ, και άνοιξα την τηλεόραση, συνειδητοποίησα το μέγεθος και τον κακό χαμό που γινότανε. Άρχισε να χτυπάει το τηλέφωνο, μέχρι τις 12:00 είχα μιλήσει με πάρα πολλούς φίλους. Θεωρητικά όλοι είμαστε άνθρωποι της ίδιας γενιάς, της ίδιας παιδείας, της ίδιας μικροαστικής τάξης, κουβαλάμε όλοι την ίδια βαλίτσα!
Χτες το βράδυ λοιπόν όλοι μας ανοίξαμε, ασυνείδητα, την βαλίτσα μας, και ανασύραμε από μέσα παραστάσεις, ιδεολογίες και ιδεοληψίες, κατάλοιπα και απωθημένα, απόψεις που έχουν ριζώσει βαθιά μέσα μας. Είμαστε 40-ρηδες πλέον, τα παιδία της γενιάς του ’68, του πολυτεχνείου. Εμείς που σήμερα κινούμε την οικονομία που πλάθουμε το μέλλον, που αποφασίζουμε και έχουμε το μέγιστο της δύναμής μας. Εμείς που πιθανόν να είμαστε ταυτόχρονα γονείς 15-χρονων, ή και μικρότερων παιδιών. Εμείς που έχουμε πολλά χρόνια μπροστά μας για να βγούμε σε σύνταξη και να ηρεμήσουμε, όπως οι γονείς μας που δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν πλέον. Εμείς που μπορεί σήμερα να έχουμε δουλειά και να αγοράζουμε πανάκριβα τζιπ και αύριο να χάσουμε τη γη απ’ τα πόδια μας.
Εμείς λοιπόν κάτσαμε χτες και προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει. Ποιοι είναι αυτοί, ήταν το δικό μου πρόβλημα. Πίστευα ότι αν καταλάβω ποιοι είναι, τότε θα μπορέσω να βρω τις αιτίες για αυτή τη βίαιη συμπεριφορά. Την αφορμή την ξέρουμε άλλωστε. Δεκάδες απόψεις ακούστηκαν χτες, όσοι και οι φίλοι με τους οποίους μίλησα. Ο κάθε ένας έλεγε και κάτι διαφορετικό, ενδεδυμένο με τον κατάλληλο πολιτικό-κομματικό μανδύα βέβαια. Από το ότι είναι οι γνωστοί αναρχικοί που τυραννάνε την Αθήνα 30 χρόνια τώρα, μέχρι ότι είναι χούλιγκανς των γηπέδων, ότι είναι παιδία των Βορείων Προαστίων και βαριούνται και άρα βγήκαν τα «τσογλάνια» να τα σπάσουν, ότι είναι ακροαριστεροί που θέλουν να ρίξουν τον Καραμανλή, ότι είναι ακροδεξιοί που θέλουν να συσπειρώσουν στους νοικοκυραίους, ότι είναι μετανάστες, ότι είναι η γενιά των 700 ευρώ, τα πάντα. Μέχρι ότι είναι άνθρωποι του Ρουσόπουλου άκουσα, που «κρατάει» στα χέρια του ένοχα μυστικά του Καραμανλή από την ιστορία του Ζαχόπουλου (όσο φαιδρό και αν ακούγεται σας πληροφορώ ότι μου το είπε ταξιτζής γείτονας της μητέρας μου, και το εννοούσε ο μαλάκας!).
Πέραν όμως από το ποιοι είναι άκουσα και πάρα πολλές άλλες θεωρίες, πολλές από αυτές αγγίζουν τα όρια συνομωσίας, πράγμα που δεν πρέπει να μας εκπλήσσει μίας κοτζάμ υπουργός, ο Παυλόπουλος, βγήκε τα μεσάνυχτα και άρχισε τις ίδιες μαλακίες περί σχεδίου, ιδιοτελών σκοπών, ασύμμετρων απειλών και άλλα τέτοια σαχλά. Ο χαμός γίνετε για να πέσει ο Καραμανλής, ή για να μην πέσει και να ξεχαστεί το Βατοπαίδι. Είναι κοινωνική αντίδραση στα σκάνδαλα και στην οικονομική κρίση, είναι αντίδραση στην ηθική και πνευματική κατάπτωση της κοινωνίας, είναι καθαρή ανικανότητα της κυβέρνησης να επιβάλει την τάξη, δεν μπορεί η αστυνομία να επιβάλει την τάξη γιατί τότε θα πρέπει να πέσει ξύλο και θα φωνάζει μετά η αριστερά, φταιει ο Συνασπισμός που ενθάρρυνε στο παρελθόν τέτοια φαινόμενα, φταιει το Πασοκ που 20 χρόνια δεν μπαγλάρωσε τους αναρχικούς, φταιει η 17 Νοέμβρη, φταιει ο Λαλιώτης, ..., «ε ρε Χούντα που σας χρειάζεται»!!!
Ο κακός χαμός στο μυαλό μου χτες, οι απόψεις των φίλων μου από την μία, οι αναλύσεις των δημοσιογράφων από την άλλη, οι εικόνες που έβλεπα, ..., τα μηνύματα που προσλάμβανα ήταν τόσα πολλά και τόσο αντιφατικά που κουράστηκα. Δεν μπορούσα να τα επεξεργαστώ. Έχω και την δικιά μου βαλίτσα που επηρεάζει την κρίση μου, αλλά και πάλι ακόμα είμαι συγχυσμένη, δεν καταλαβαίνω τα πάντα. Ορισμένα πράγματα είναι μεν σαφή, όπως ότι δεν ήθελε η κυβέρνηση να το μαζέψει το πράγμα, αυτό ναι το πιστεύω, αν και πολλοί λένε ότι απλά δεν μπορούσε. Για εμένα σαν άνθρωπο δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω, έτσι και σε αυτή την περίπτωση κρίνω ότι δεν ήθελαν να τους σταματήσουν. Σαφές είναι επίσης ότι δεν μιλάμε για τα 200 άτομα των Εξαρχείων, αλλά για πολύ πιο πολυπληθείς ομάδες που μάλιστα δρούσανε σε όλη την Ελλάδα. Σαφές ήταν ότι όλος αυτός ο όχλος δεν έσπασαν τα πάντα γιατί πενθούσανε για το αδικοχαμένο μωρό, αυτό ήταν απλά η αφορμή, υπάρχουν βαθύτερα αίτια τα οποία μάλιστα είναι πολύ πιο σοβαρά όσο ανερμάτιστη και αδικαιολόγητη και να φαίνετε η χτεσινή συμπεριφορά. Ήταν θυμός, έλλειψη σεβασμού σε μία κοινωνία που μάλλον δεν τους σέβεται, ένα γενικευμένο «σας γράφω στα αρχίδια μου» και εσάς και τις περιουσίες σας. Έβλεπα και ξανάβλεπα έναν τύπο, μάλλον νεαρό από τον σωματότυπό του, να δείχνει και να ξαναδείχνει τα αρχίδια του, και θυμόμουνα έντονα μία δικιά μου εμπειρία σε μία διαδήλωση με πάρα πολύ ξύλο, όταν ήμουν φοιτήτρια, που ένας «υπάλληλος» των ΜΑΤ, για να με φοβίσει μου έδειχνε συνέχεια το όργανό του λέγοντας μου «μικρή θα σε κάνω να το γλύψεις»!
Ξέρετε υπάρχουν πολλοί σοφοί άνθρωποι που έχουν μιλήσει για τέτοια γεγονότα. Αλλά εμείς σε τέτοιες στιγμές δεν ακούμε τους σοφούς, ακούμε τους Καραμανλήδες και τους Παυλόπουλους, που τι να μας πουν αυτοί οι κακομοίρηδες! Είναι έτσι κι αλλιώς για λύπηση, ανθρωπάκια που ούτε να τα φτύσεις δεν θες. Αυτά όμως τα ανθρωπάκια δυστυχώς εξουσιάζουν ξεχνώντας ότι έχεις εξουσία πάνω στους ανθρώπους όσο δεν τους στερείς τα πάντα. Όμως, όταν συμβεί αυτό, τότε δεν τους εξουσιάζεις πια. Είναι και πάλι ελεύθεροι. Αυτό βέβαια δεν το είπα εγώ ο Αλεξαντερ Σολτζενιτσιν το είπε, κάτι ήξερε και αυτός από εξουσία! Επίσης οι χτεσινές εικόνες μου έφερναν στο μυαλό ένα αριστουργηματικό θεατρικό έργο του Μπρέχτ, το «Η άνοδος και η πτώση της πόλης του Μαχάγκονη», που περιέγραφε ακριβώς αυτό που έκανε ο κος Παυλόπουλος χτες με την αστυνομία. Θα συμβούλευα τον κύριο υπουργό, και καθηγητή πανεπιστημίου (δυστυχώς) να αφιερώνει πιο πολύ από τον χρόνο του στη λογοτεχνία και στο θέατρο, καλό θα του κάνει η παιδεία, ίσως να τον κάνει και καλύτερο πολιτικό!
Δεν ξέρω τι να πω, και δεν θέλω να βιαστώ να βάλω ταμπέλα σε όλο αυτό το χαμό. Με τον καιρό και ο θυμός θα μου φύγει, και το φτωχό μου μυαλό θα καταφέρει να χωνέψει τα γεγονότα και θα καταλήξει κάπου, τώρα όμως δεν μπορώ και δεν θέλω να το κάνω.
Για ένα όμως είμαι σίγουρη. Συντελούνται δραματικές αλλαγές στην Ελληνική κοινωνία (και μάλλον στην κοινωνία όλου του δυτικού κόσμου), και τις επιπτώσεις αυτών των αλλαγών τις έχουμε μπροστά μας, θα ζήσουμε για να τις βιώσουμε. Αν δεν ήμουνα άθεη θα έλεγα ο Θεός να βάλει το χέρι του, χαίρομαι όμως που δεν πιστεύω σε κανένα θεό, και έτσι ούτε αυτό δεν μπορώ να πω, ούτε σε αυτόν δεν μπορώ να ελπίζω. Μόνοι μας πρέπει να δώσουμε λύση στο πρόβλημα.
Μα τώρα αληθινά έχετε όρεξη για συνταγές!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου