Φταις ρε φίλε και εσύ

Δεν έγραψα τίποτα τις τελευταίες μέρες, γιατί και δεν έχω καταλάβει ακόμα τι έγινε και γιατί το να γράψω κάτι άλλο είναι άτοπο. Όχι ότι τώρα έχω καταλάβει, αλλά να ... σήμερα το πρωί μου ήρθε στο νου μια ιστορία που έχει σχέση με τα γεγονότα.

Όταν σπούδαζα και εγώ, είχα ένα καθηγητή, νέο και αρκετά ενδιαφέροντα άνθρωπο, που όμως είχε ορισμένες περίεργες εμμονές. Στις εξετάσεις, έβαζε πάντα εξαιρετικά δύσκολα θέματα, πολύ πιο δύσκολα από το επίπεδο των μαθητών. Διόρθωνε δε με πολύ αυστηρό τρόπο με αποτέλεσμα να περνάνε 2-3 άτομα κάθε εξάμηνο. Με τον καιρό μαζεύτηκαν χιλιάδες παιδιά να χρωστάνε το μάθημά του, που το δίνανε και το ξαναδίνανε, και στην τελική καθυστερούσαν το πτυχίο τους. Εγώ το μάθημά του το πέρασα με εξαντλητικό διάβασμα, όπου παπαγάλισα κυριολεκτικά εκατοντάδες σελίδες και τελικά κατάφερα να το περάσω με την 3η, αλλά το πέρασα!

Αυτός ο άνθρωπος έγινε στην πορεία συνάδελφος μου και με τον καιρό φίλος μου, είναι πολύ καλό παιδί αλλά έχει και κάποια τέτοια κολλήματα που πως να το κάνουμε είναι απαράδεκτα. Βέβαια έχει βρει τον κακό μπελά με αυτά που κάνει, και το αυτοκίνητο του σπάσανε, και τον ίδιο απειλήσανε, και μήνυση του κάνανε και τελικά τον έχουν καταγγείλει στο Υπουργείο και μέσα από τεράστιες γραφειοκρατικές διαδικασίες, κρίσεις και δεν ξέρω και εγώ τι, προσπαθούν να τον αλλάξουν ή να τον διώξουν, όχι μόνο οι μαθητές αλλά και οι συνάδελφοι του. Αυτός βέβαια, ως μάλλον προβληματική προσωπικότητα, έχει στυλώσει τα πόδια κάτω και δεν κάνει ρούπι από τις θέσεις του και την επιχειρηματολογία του που βέβαια λεει ότι δεν μπορώ και δεν πρέπει να περάσω μαθητές που δεν έχουν διαβάσει και δεν γνωρίζουν το αντικείμενο.

Να συμφωνήσω μαζί του, δεν πρέπει να περάσει μαθητές που δεν διαβάζουν και δεν έχουν διδαχτεί ουσιαστικά. Αλλά ποιος διδάσκει; Αυτός ή άλλος; Ποιος έχει χρέος να μάθει στα παιδιά το αντικείμενο στο οποίο θα τα εξετάσει; Για εμένα αυτός ο άνθρωπος δεν έχει καμία ικανότητα να διδάξει, καμία. Είναι μεν καλός μηχανικός, γνωρίζει πολύ καλά το θέμα, αλλά να «μεταδόσεις γνώσεις» απαιτεί άλλες ικανότητες και άλλα ταλέντα που δεν έχει, δεν κατανοεί ότι δεν έχει, και δεν παραδέχεται βέβαια ότι δεν έχει.

Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση το να είσαι δάσκαλος, απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενδιαφέρον και αγάπη για αυτό που κάνεις. Πρέπει να σε νοιάζει, και να μην το κάνεις γιατί είναι μια ακόμα δουλειά ή μία πολύ καλή εξέλιξη στην καριέρα σου. Επίσης πρέπει να έχεις αντίληψη του κόσμου στον οποίο ζουν οι μαθητές σου, από που προέρχονται, και «τι βαλίτσα κουβαλάνε». Αυτά για να είσαι καλός δάσκαλος, αλλιώς είσαι άλλος ένας διαχειριστής, σαν τον μπάρμπα που σου φέρνει κάθε μήνα τα κοινόχρηστα στην πολυκατοικία σου.

Έχω φίλους στον χώρο και γνωρίζω καλά και γιατί γίνανε ή θέλουν να γίνουν «δάσκαλοι» και πως αντιμετωπίζουν σε γενικές γραμμές αυτό που κάνουν. Από τη μία υπάρχει μία γενικότερη θεώρηση ότι όλα τα παιδιά είναι «ζαβά» και δεν ενδιαφέρονται να μάθουν και τους νοιάζει μόνο να παίζουν PRO και το πτυχίο το κυνηγάνε γιατί πρέπει, και εμείς δεν ήμασταν έτσι (είμαι η πρώτη που το λεω αυτό βέβαια) και από την άλλη η άποψη ότι εγώ δεν μπορώ να είμαι ο κούκος που τελικά δεν θα φέρει την άνοιξη, όταν όλα γύρω μου είναι στάχτη και μπούρμπερη, εγώ θα κάνω τα παιδία σωστούς επιστήμονες;

Σαφώς και υπάρχει ένα τεράστιο μπάχαλο στην παιδεία. Βεβαίως η παιδεία χειροτερεύει με ταχύτατους ρυθμούς. Τώρα αν αυτό οφείλετε στην τάδε ή στην δείνα πολιτική δεν ξέρω. Ξέρω όμως πολύ καλά ότι οφείλετε και στην έλλειψη «Δασκάλων». Και όταν δεν διδάσκεις εσύ που πρέπει, δεν μπορείς και να απαιτείς από τους μαθητές σου να έχουν διαδεχτεί.

Πολλοί λένε ότι δεν ήμασταν έτσι εμείς, δεν ξέρω, μπορεί και να ήμασταν, μπορεί και να μην ήμασταν. Άλλη γενιά, άλλες εποχές, άλλες απαιτήσεις, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή. Αυτή όμως είναι η ουσία, ποια γενιά είναι καλύτερη;

Είναι εύκολο να κριτικάρεις, πολύ εύκολο να καταδικάζεις, ακόμα πιο εύκολο να σχολιάζεις και να κάνεις τον έξυπνο. Αυτό που είναι δύσκολο είναι να κάνεις κάτι καλά και σωστά. Έτσι λοιπόν και ο φίλος μου ο καθηγητής δεν κάνει καλά την δουλειά του, αλλά κριτικάρει, κατηγορεί και θάβει αρκετά παιδιά. Κάποια από αυτά ίσως να αξίζουν αυτή τη συμπεριφορά, αλλά σίγουρα όχι όλα, έτσι με αυτή τη γενίκευση που κάνει, χάνουν οι πράξεις του κάθε νομιμοποίηση.

Τέλος θέλω να πω, ότι εγώ δεν είχα κανένα καλό δάσκαλο. Κανένα! Ούτε στο σχολείο, ούτε στις μετέπειτα σπουδές. Ίσως πολλοί συμμαθητές μου και συμφοιτητές μου να διαφωνούν, να θεωρούσαν κάποιους από τους καθηγητές μας, καλούς δασκάλους, εγώ όμως όχι! Τα έβγαλα όμως πέρα, με πολύ προσωπική δουλειά και κούραση. Νομίζω όμως ότι η σημερινή εποχή είναι πολύ πιο απαιτητική και δεν αρκεί η πολύ προσωπική δουλειά, για να τα βγάλεις πέρα. Αλλά και πάλι δεν είμαι πολύ σίγουρη για αυτό. Εσείς τι λετε;

Επανέρχομαι δριμύτερη με φαγάκια όμως. Σήμερα θα σας γράψω ένα εύκολο φαγητό που κάνω πάντα τα Χριστούγεννα, είναι πολύ πετυχημένο και αρέσει πολύ στην Ελληνική γευστική κουλτούρα. Αυτό το λεω γιατί συνήθως τα Χριστούγεννα, και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια βλέπουμε συνέχεια συνταγές γλυκοξυνες, με φρούτα, με ξηρούς καρπούς, αν και οι Έλληνες δεν είναι πολύ εξοικειωμένοι με τέτοια πιάτα, και είναι ακόμα οπαδού του κλασικού.

Κρέας με λαχανικά στη γάστρα

Για μία μέτρια γάστρα, όχι πολύ μεγάλη, περίπου 6 μερίδες

½ κιλό χοιρινό, κομμένο σε μικρά κομμάτια
1 λουκάνικο χωριάτικο σε ροδέλες (ότι σας αρέσει αλλά να μην είναι πολύ πικάντικο με πορτοκάλια και άλλα αρωματικά γιατί θα υπερισχύσει η γεύση του) ,
2 φιλέτα στήθος κοτόπουλο (ή γαλοπούλα) σε μικρά κομμάτια
(αν θέλετε βάλτε και άλλα κρέατα όπως αρνί και μοσχάρι πάλι κομμένο σε μικρά κομμάτια)
½ πράσινη πιπεριά σε λωρίδες
½ κόκκινη πιπεριά σε λωρίδες
1 μεγάλο κρεμμύδι κομμένο σε μεγάλα κομμάτια
1 μεγάλο καρότο σε ροδέλες
1 μεγάλη πατάτα κομμένη σε μέτρια κομμάτια
1/2 φλιτζάνι αρακά κατεψυγμένο
½ φλιτζάνι καλαμπόκι κατεψυγμένο
1 χοντρή φέτα λεμόνι
2 κουταλιές της σούπας Μουστάρδα, αλάτι, πιπέρι
¼ του κιλού κεφαλοτύρι σε κύβους (διαλέξτε ένα πικάντικο)

Βάζετε σε μία λεκάνη όλα τα υλικά μαζί εκτός από το κεφαλοτύρι, ωμά και άβραστα όπως είναι και τα ανακατεύετε καλά, να πάει παντού η μουστάρδα. Τα βάζετε στη γάστρα και την καπακώνετε. Τα ψήνετε για περίπου 2 ½ ώρες στους 200 βαθμούς αέρα ή 240 βαθμούς πάνω κάτω. Δεν προσθέτετε λάδι ή βούτυρο ή νερό, δεν χρειάζεται, το κρέας θα βγάλει τα υγρά του και θα μαγειρευτεί σε αυτά. Όταν είναι έτοιμο, βάζετε και το τυρί, και τα ανακατεύετε πάλι να πάει παντού. Το ψήνετε με ξεσκέπαστη γάστρα μέχρι να λιώσει το τυρί. Κατ΄ αρχήν τρώγετε σκέτο με πράσινη σαλάτα, αλλά αν θέλετε συνοδευτικό πάει πολύ με ρύζι.

Ότι πρέπει για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι σας μιας και η γαλοπούλα έτσι και αλλιώς θα είναι στεγνή και άνοστη. Εξάλλου γαλοπούλα ψήνουμε μόνο για την γέμιση!