Τελικά έχω πρόβλημα με τη νέα γενιά. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, κάτι από εδώ κάτι από εκεί, την ανικανότητα της ρημαδογενιάς του πολυτεχνείου, να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά της θα την πληρώσουν τα πιτσιρίκια.
Λοιπόν φαντασθείτε μπαμπά ετών 50, καθηγητή λυκείου, κατά προτίμηση μαθηματικό ή φυσικό, που «συμμετείχε» στο τότε πολυτεχνείο (αυτό ελέγχετε ιστορικά), με γιο γύρω στα 20, σημερινός φοιτητής. Και οι δύο συμμετέχουν σε όλες μα όλες τις πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις και αποχές, για να διαμαρτυρηθούν για τα πάντα, από τα σοβαρά όπως η δολοφονία του πιτσιρικά πέρσι και το άρθρο 16 για την παιδεία, μέχρι τα πιο γελοία όπως το Θιβέτ και οι Πουκαμάρος.
Ο κύριος Καθηγητής ως νέος ήταν μέλος της Πασπουνδαστικής, μοίραζε Οδηγητή και Ριζοσπάστη, μεγαλώνοντας βρήκε τη φώτιση του και έγινε εσωτερικού, άντε και Πασόκ για κάποιους. Από τον Χαρίλαο πήδησε στον Λεωνίδα ή στον Ανδρέα, όταν κατάλαβε ότι ο Στάλιν δεν ήταν ακριβώς σαν τον Γκάντι ένα πράγμα, αλλά λίγο προς τον Χίτλερ έφερνε το παλικάρι. Ένα βράδυ βλέποντας το τείχος του Βερολίνου να πέφτει από την τηλεόρασή του, έπαθε ένα ντουβρουτζά και μαζί με τους άλλους συντρόφους, έχασε τη λαλιά του για κάποιες βδομάδες. Όταν την ξαναβρήκε, είπε ένα «τα έλεγα εγώ» και έτσι έκλεισε τα νταλαβέρια του με την ιστορία, εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε ήσυχος.
Κάπου εκεί στη δεκαετία του ‘80 διορίσθηκε καθηγητής σε λύκειο, έτσι απλά. Χωρίς κανένα ιδιαίτερο αγώνα, χωρίς να περάσει από ΑΣΕΠ, ΜΑΚΕΣ, ΣΤΑΚΕΣ, χωρίς να μαζέψει μόρια, χωρίς να πρέπει να γίνει πρώτα σταζιέρ, μετά συμβασιούχος, μετά συμβασιούχος που κάλυπτε μόνιμες και διαρκείς ανάγκες και άλλα τέτοια, διορίστηκε καθηγητής γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, και γιατί τότε ότι πέρναγε και ότι πετούσε πάνω από το υπουργείο το προσλάμβαναν, και διότι καιρός ήταν να αποκατασταθούν αυτοί που τόσα χρόνια ζούσαν στην μαύρη πλευρά του φεγγαριού και λόγο φακέλου δεν μπορούσαν να διοριστούν στο δημόσιο.
Παράλληλα, έκανε και κάποια ιδιαίτερα, σε παιδιά της γειτονιάς μωρέ, γιατί είχαν αδυναμίες, και το σχολείο (που ο ίδιος δίδασκε) δεν μπορούσε να τα καλύψει. Εξάλλου με αυτό τον τρόπο συμπληρωνόταν το εισόδημα, που έτσι και αλλιώς για τους καθηγητές είναι απαράδεκτο, πως θα ζήσουν με 30 000 δραχμές! (σημερινά κάπου 88 ευρώ).
Στο εντωμεταξύ είχε γεννηθεί και ο γιος του ο Αλκιβιάδης (σιγά μην βγάλουμε το παιδί Παναγιώτη σαν τον πατέρα μου αυτά είναι μικροαστικά κατάλοιπα). Αν και βολεμένος μικροαστός πλέον, είχε πολλά επαναστατικά όνειρα για αυτό το παιδί. Στην ηλικία των 4-ρων ο μικρός ήξερε ότι «δεν πίνουμε κόκα κόλα» όχι γιατί είναι ότι χειρότερο για την υγεία αλλά γιατί «είναι όργανο των καπιταλιστών αμερικανών που στοχεύει στην υποδούλωση των λαών», τώρα πως το έλεγε όλο αυτό ο μικρός ψευδίζοντας κιόλας είναι άλλο θέμα, αλλά όπως έλεγε και ο πατέρας «οι σωστές βάσεις κάνουν το παιδί ενεργό πολίτη» (σ.σ. αυτό το ενεργός πολίτης δεν είμαι σίγουρη ότι είναι της εποχής ή νέο φρούτο, ίσως να έπρεπε να γράψω συνειδητοποιημένο).
Εδώ πρέπει να κάνουμε ένα διαχωρισμό. Σε αυτή τη φάση διχάστηκε το ταργκετ γκρουπ μας, οι Πασόκοι όντας πλέον αντιπολίτευση γράφτηκαν στην τοπική, ενώ οι «πραγματικοί» αριστεροί (υπάρχει λόγος για τα εισαγωγικά) συνέχισαν αυτό που έμαθαν τόσα χρόνια σε συγκεντρώσεις, και συναντήσεις καθοδήγησης, αντιπολίτευση στα πάντα.
Στην περίπτωση που ο μπαμπάς είχε κάνει μεγάλο άλμα και ήταν Πασοκος, τότε ο πιτσιρικάς είχε συμμετάσχει σε όλες τις αφισοκολλήσεις των δεκαετιών ‘ 80 και ‘ 90, ήταν δε η μασκότ της τοπικής όπου και διάφορες κυρίες, όλες γραμμένες στις ΕΓΕΣ βέβαια, τον ντάντευαν και του μάθαιναν όλα τα μυστικά της Δεξιάς, του προδότη Μητσοτάκη, αλλά και χρήσιμα πράγματα όπως πως να κάνουμε την επιχορήγηση για τα κτήματα στο χωριό, ξηροκάρπια στους ναούς του πολιτισμού που μόλις είχαν ανοίξει στην Συγγρού. Επίσης το παιδί, έμαθε και ξένες γλώσσες Λαλιώτικα (γλώσσα σπάνια την άκουγες μόνο στην Χαριλάου Τρικούπη και το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν ότι δεν έβγαζε κανένα χρήσιμο νόημα), Εκσυγχρονιστικά (γλώσσα λιγότερο σπάνια, την απαντούσες παντού στην Ελλάδα, με κύριο χαρακτηριστικό ότι άλλο καταλάβαινες άλλο εννοούσε ο ομιλητής και άλλο κακό σε έβρισκε) και άλλα.
Μεγαλώνοντας ο μπαμπάς, γινόταν όλο και περισσότερο δεξιός-συντηρητικός, ο γιος όλο και περισσότερο τσογλαναράς του στιλ: έχω τα άπειρα δικαιώματα, τη λέξη υποχρέωση δεν μου τη μάθανε, καλό το αυτοκίνητο που μου πήρε ο μπαμπάς αλλά δεν ανεβάζει γκάζια, όνειρό μου είναι να γίνω σύμβουλος υπουργού (αν είναι δυνατόν να με βάλετε σε κανένα ταμείο να παίξω και εγώ λίγο δομημένα), εχθρός μου είναι ο Ονεδίτης και «θα εργαστώ για το καλό του τόπου» αλλά το νετγουόρκινγ είναι απαραίτητο φίλε!
Αυτός ο πιτσιρικάς, πέρσι ήταν στην πορεία για τον φόνο του μικρού Αλέξη, και αυτοί που τα σπάγανε ήταν συναγωνιστές του και παιδιά με πολύ οργή (για τα όνειρα που προδόθηκαν και άλλες τέτοιες μπούρδες τύπου άρλεκιν)! φέτος όμως έχει πάρει αμπάριζα τα μπλογκς, κάνει συμπολίτευση με ποστς, τα χώνει σε όποιον δεν προσκυνάει στο μεγαλείο του Μιχάλη, και οι περσινοί του συναγωνιστές-επαναστάτες είναι τσογλάνια. Ο μπαμπάς όμως είναι περήφανος για τον γιο!
Η άλλη ανίατη περίπτωση γονέα, αυτή του «εγώ είμαι ο μόνος γνήσιος αριστερός και έχω πάντα και μόνο δίκιο», μεγαλώνοντας γίνετε όλο και περισσότερο επαναστάτης. Αν και 50 πλάς, δεν έχει αφήσει απεργία για απεργία, διαδήλωση για διαδήλωση. Βεβαίως και κάνουμε ακόμα ιδιαίτερα που άλλωστε έχουν πληθύνει και η ταρίφα αναλόγως, και όλα αυτά στα μαύρα, βεβαίως, αλλά ως γνήσιος αριστερός «θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα στο δημοσιοϋπαλληλίκι με ταυτόχρονη μαύρη εργασία ενάντια στον καπιταλισμό και στην πασοκική λαίλαπα, γιατί η εργασία είναι δικαίωμα».
Εδώ θέλω να κάνω μία μεγάλη παρένθεση και να ζητήσω να μου εξηγήσετε τι σημαίνει η εργασία είναι δικαίωμα. Βεβαίως και είναι δικαίωμα, μα μας στερεί κανένας το δικαίωμα να δουλέψουμε; Ζούμε σε εποχή χούντας που αποφασίζει κάποιος ότι ο άλφα και ο βήτα με τα χι πολιτικά πιστεύω δεν επιτρέπετε να δουλέψει; Όχι βέβαια, θες να δουλέψεις τράβα δούλεψε! Αν τώρα θες να δουλέψεις σώνει και ντε στο δημόσιο, ή σε κάποιες συνθήκες που εσύ έχεις αποφασίσει ότι σου αξίζουν, και τέτοια δουλειά δεν βρίσκεις συγνώμη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σου στερεί κανείς το δικαίωμα να δουλέψεις. Άτοπο το σύνθημα σύντροφοι! Κλείνει η παρένθεση.
Ο καλός αυτός πενηντάρης έχει πλακωθεί με όλους τους ματατζήδες που έχουν υπηρετήσει στην αστυνομία από το 1970 μέχρι και σήμερα. Παρόλη τη μαζοχιστική αυτή αντιμετώπιση της ζωής του (δικιά του είναι άλλωστε) αισθάνεται περήφανος για την πολιτική του υπόσταση, για τον αγώνα του να μην καταργηθεί το άσυλο, για τον αγώνα του για 24ωρο 3 ήμερη εργασία με όλες τις αποδοχές, την κατάργηση των τραπεζών, και θεσμοθέτηση του 15ου μισθού, φορολογώντας την μαικροσφοτ. Βλέπετε δεν γνωρίζει ο μάγκας ότι η μαικροσοφτ (και τα κέρδη της) δεν είναι ελληνική επιχείρηση, πιστεύει ακόμα ότι έχουμε τόσους πλούσιους σε αυτή τη χώρα που αν τους φορολογήσουμε σωθήκαμε.
Καλά κάνει και τα πιστεύει όλα αυτά, δικαίωμά του είναι άλλωστε, με τούτα όμως και με εκείνα, εκείνο το ρημάδι τον γιο του τον έκανε οπαδό της 27ης συνιστώσας του Σύριζα. Ξέρετε τώρα αυτής της συνιστώσας που υποστηρίζει ότι όταν γίνει η επανάσταση πρέπει να φοράμε μπλουζάκια κόκκινα για να δένουν με το αίμα που θα χυθεί στους δίκαιους αγώνες μας.
Ο πιτσιρικάς λοιπόν, σπουδάζει, και διαδηλώνει. Το στυλάκι είναι λίγο πολύ γνωστό: έχω τα άπειρα δικαιώματα, τη λέξη υποχρέωση δεν μου τη μάθανε, καλό το αυτοκίνητο που μου πήρε ο μπαμπάς αλλά δεν ανεβάζει γκάζια, κλπ, κλπ. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες διαφορές, δεν θέλει το παιδί να γίνει σύμβουλος υπουργού (αν και εκεί θα καταλήξει, μιας και ο προηγούμενος θα γίνει υπουργός), θέλει να ζει την αιώνια επανάσταση! Για να γίνει όμως αυτό, καλό θα ήταν να χωθώ κάπου στο δημόσιο, που δεν θα πρέπει να εργάζομαι τρελά, θα μπορώ να απεργώ για τα πάντα (τόλμα να κάνεις απεργία στον ιδιωτικό τομέα και έλα σφύριξέ μου), θα κάνω διαδηλώσεις και πορείες για τα πάντα (όχι όμως για τα δικαιώματα των ιδιωτικών υπαλλήλων, αυτοί επέλεξαν να υπηρετούν το κεφάλαιο) και θα έχω άπειρο χρόνο να κάνω κριτική. Στο εντωμεταξύ όμως, θα πάω στην πορεία για τον Αλέξη, θα πλακωθώ με τα μπατσόνια, γιατί νέος είμαι βράζει το αίμα μου, και ο μπαμπάς θεωρεί ότι έτσι πρέπει να κάνω. Θα τα κάνω λίμπα γιατί θέλουν να καταργήσουν το άσυλο και έτσι που θα οχυρώνομαι όταν μας κάνουν ντου οι μπάτσοι;, και τέλος πάντων έχω και εγώ δικαίωμα στο δικό μου πολυτεχνείο. Ένα, δύο, τρία, πολλά πολυτεχνεία. Τραλαρί, τραλαρό.
Αυτές είναι μόνο δύο από τις περιπτώσεις μπαμπάδων που υπάρχουν. Για την φανταστακή περίπτωση μπαμπά δεξιό που ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν η χούντα έκανε καλό ή κακό στην Ελλάδα, δεν θα σας γράψω, φαντασία έχετε! Φανταστικά πρόσωπα βέβαια, ζωγραφισμένα με υπερβολή. Αλλά όπως είπε και ο Γουντι Αλλεν στην ταινία, «για να κάνεις κάτι σήμερα πρέπει να έχεις κάποιο πιστοποιητικό ικανότητας, για να γίνεις γονιός γιατί δεν υπάρχει τέτοιο πιστοποιητικό;»
Αμυγδαλωτά
600 γραμμάρια αμύγδαλα ασπρισμένα
1/3 του φλιτζανιού σιμιγδάλι ψιλό
3,5 φλιτζάνια άχνη
½ κουταλάκι του γλυκού βανίλια
2-3 ασπράδια
ανθόνερο
Χτυπάμε στο μούλτι λίγα λίγα τα αμύγδαλα μέχρι να τα κάνουμε όλα σκόνη. Βάζουμε σε ένα μπολ, τα αμύγδαλα σκόνη, το σιμιγδάλι, ένα φλιτζάνι άχνη και τη βανίλια. Τα ανακατεύουμε καλά να αναμιχθούν όλα τα υλικά. Σε άλλο μπολ χτυπάμε τα 2 ασπράδια καλά, και τα ανακατεύουμε με τα υπόλοιπα υλικά. Κανονικά πρέπει να γίνει μία εύπλαστη ζύμη. Αν όμως είναι πολύ στεγνή η ζύμη προσθέστε και το 3ο ασπράδι καλά χτυπημένο. Βάλτε τα υλικά στο ψυγείο για 1 ώρα να δέσουν. Με χέρια βρεγμένα με ανθόνερο (ή λαδωμένα με ηλιέλαιο) πλάθουμε μικρά μπαλάκια. Τα απλώνουμε σε λαμαρίνα καλυμμένη με λαδόκολλα, και ψήνουμε στους 180 βαθμούς αέρα για 15 λεπτά. Όσο είναι ακόμα ζεστά τα ραντίζουμε με ανθόνερο και τα τυλίγουμε με άχνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου