Δεν προλάβαμε να φτάσουμε στη πόλη και αμέσως στον Λούβρο τρέξαμε. Είμαστε βλέπετε πολύ της τέχνης παιδάκια, και χωρίς 4-5 πίνακες δεν περνάει η μέρα μας. Το μετρό του Παρισιού είναι τεράστιο, τεράστιο λέμε. Όπου και να είσαι βρίσκεσαι κοντά σε μία στάση, και όταν λέμε κοντά, εννοούμε 300-500 μέτρα, δυο βήματα δρόμος δηλαδή. Αυτό εκτός από άνεση και ευκολία, σημαίνει και άλλα πράγματα, βρώμα για παράδειγμα, ή δαιδαλώδης διαδρόμους, ή χιλιάδες σκαλάκια. Δεν είναι δυνατόν να έχεις τέτοιο εκτεταμένο δίκτυο και ταυτόχρονα να μπορείς να το έχεις σε συνθήκες-επίπεδο Αθηναϊκού Μετρό. Δεν γίνετε.
Με το μετρό λοιπόν φτάσαμε το Καρουσέλ του Λούβρου, το υπόγειο δηλαδή κάτω από την πλατεία με την περίφημη πυραμίδα, που είναι γεμάτο μαγαζιά και να τα μάρμαρα, και να οι γρανίτες, τι να σας λεω, άλλο πράγμα. Αφού είχαμε αγοράσει τα εισιτήρια μας χωρίς ουρά (πράγμα που το φοβόμαστε πολύ) βρήκαμε ένα σημείο που έλεγε «προς Λούβρο» και στηθήκαμε και εμείς σε μία ούρα, από τις πολλές που βλέπεις σε αυτή τη πόλη. Εκεί που καθόμασταν και κάτι περιμέναμε, δεν ξέρω και εγώ τι, ακούμε τις σειρήνες να ουρλιάζουν όχι πολύ δυνατά είναι η αλήθεια, και τα μεγάφωνα να λένε σε διάφορες γλώσσες, «παρακαλούμε πολύ να βγείτε αμέσως από το κτήριο, υπάρχει πρόβλημα!».
Όσο και να θες να το παίξεις ψύχραιμος, ένας πανικός σε πιάνει, πως να το κάνουμε. Είσαι σε ένα υπόγειο, σε ένα χώρο που δεν γνωρίζεις, με χιλιάδες κόσμου, σε ξένη χώρα, που μόλις έφτασες, δεν γίνετε να μην χεστείς απάνω σου. Γυρνάγαμε γύρω γύρω να βρούμε την έξοδο, μαζί με όλους τους άλλους. Βέβαια καπνό δεν βλέπαμε, φωτιά δεν μυρίζαμε, αλλά ένας χαμός γινότανε. Μέχρι τέλος πάντων να βρούμε το δρόμο μας, και να ανέβουμε απάνω, προσπαθούσα να μετρήσω όλους τους εχθρούς των Γάλλων, και το αν έχουν στείλει στρατό στο Αφγανιστάν, και τι στάση έχουν κρατήσει στο Ιράν.
Τελικά μπήκαμε στο Λούβρο. Και βέβαια είναι ένα τεράστιο μουσείο, όπου και 2ο ζευγάρι πόδια να είχες, πάλι δεν θα μπορούσες να το δεις. Επιλέξαμε να δούμε τα Ελληνικά, τα Αιγυπτιακά και τα άλλα τέτοια εκθέματα και όχι τόσο πολύ τους πίνακες, μιας και από πίνακα άλλο τίποτα στη ζωή μου, έλεος δεν μπορώ άλλο. Δύο πράγματα μπορώ να σας πω, α) βρώμα! Ρε παιδάκι μου μιλάμε ότι όλες οι προθήκες έζεχναν. Μέσα στη σκόνη και στις αράχνες, αρχαία αριστουργήματα, εκτίθενται χωρίς καμία ντροπή. Πάρτε ένα άζαξ, ένα κάτι και καθαρίστε λιγάκι βρέεεεε! β) ελάχιστοι επιβλέποντες! Το μουσείο αυτό, πέραν από τεράστιο έχει μοναδικά εκθέματα, είναι απαράδεκτο να μην υπάρχει κάποιος να επιβλέπει, ο κάθε τρελός μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά. Αυτό βέβαια οφείλετε στο ότι οι προϋπολογισμοί των μουσείων στη Γαλλία έχουν μειωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια, μιας και ο «πολιτισμένος» κύριος Σαρκοζί θεωρεί ότι τα μουσεία δεν χρειάζονται τόσο προσωπικό. Μάλιστα οι εναπομείναντες υπάλληλοι κάνουν που και που απεργίες, αλλά ποιος τους ακούει. Βέβαια το σωστό είναι ότι αφού δεν είναι σε θέση η Γαλλική Πολιτεία να φροντίζει σωστά όλους αυτούς τους θησαυρούς που άλλοι λαοί έφτιαξαν και αυτοί απλά έκλεψαν, να τους γυρίσει πίσω να τελειώνουμε. Άντε γιατί α!
Μετά το Λούβρο, ως κλασικοί τουρίστες, έπρεπε να πάμε στον Πύργο του Αϊφελ. Σάββατο μεσημεράκι, όλοι εμάς περίμεναν απ΄ ότι καταλάβατε. Φτάσαμε και βρήκαμε μία εντυπωσιακή λαοθάλασσα, χιλιάδες κόσμου να περιμένουν να ανέβουν στην κορυφή από το ένα και μοναδικό ασανσέρ που ήταν ανοιχτό. Μεταβολή και σπίτι, που θα κάτσουμε στο απόλυτο κρύο να περιμένουμε κανένα 4-ωρο για να ανέβουμε να δούμε τη θέα. Υπάρχει και ο τουρ ντε Μονπαρνάς, όπως μας πληροφόρησε Έλληνας εμιγκρές που ζει 35 χρόνια στην πόλη, με πολύ καλύτερη θέα, και χωρίς ουρά. Ο συγκεκριμένος κυριούλης μας ενημέρωσε για πολλά απίθανα πράγματα όπως ότι ο καφές στο Ριτζ κάνει μόνο 7 ευρώ και εκεί τον πίνει πάντα ο Νίκος μας (τι ποιος Νίκος μας; ο Αλιάγας ντε!), που οι βρωμογάλλοι του κόψανε την εκπομπή του παιδιού, και ότι στο Μπούντα Μπαρ, το Σάββατο το βράδυ πίνει το ποτό του ο Στέλιος μας (όχι ο Καζαντζίδης, ο Παρλιάρος), και ότι η Όπερα την Κυριακή έχει μία παράσταση που δυσκόλεψε πολύ την Μαρία μας, και που 40 χρόνια περίμενε για να την δει. Μην ρωτήσετε ποια Μαρία, μία είναι η Ελληνίδα Μαρία που τραγούδαγε Όπερες! Και δεν είναι η Πενταγιώτησα. Επίσης μάθαμε ότι Γάλλοι είναι ηλίθιοι που ψήφισαν τον Σαρκοζί, και αύξησε τα όρια της σύνταξης στα 69, αλλά την άλλη τη Σοσιαλίστρια δεν την θέλανε γιατί είχε δεν-ξέρω-και-γω-πόσα παιδιά με δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ο υ ς άνδρες παρακαλώ!
Τι άλλο κάναμε; πήραμε το Χοπ ον Χοπ οφ και γυρίσαμε γύρω γύρω. Εκκλησιαστήκαμε στη Παναγία των Παρισίων, που την έχουν πλύνει από την τελευταία φορά που πήγα, ακούσαμε το κήρυγμα στα Γαλλικά και χριστό δεν καταλάβαμε, βολτάραμε στη Μονμάρτη, μαζί με 6 εκατομμύρια άλλους τουρίστες, γυρίσαμε 2 φορές το Μουσείο Ορσέ, ψάχνοντας να βρούμε τη Σφαγή της Χίου του Ντελακρουά, που τελικά βρίσκετε στο Λούβρο, περιμέναμε μισή ώρα μέσα στο βρωμόκρυο στη Βαστίλη το λεωφορείο να περάσει και αναρωτιόμασταν γιατί η κολώνα που στήθηκε ακριβώς στο σημείο της γκιλοτίνας, γράφει Ιούλιος του 1830 και όχι 1789 που έγινε και η επανάσταση; και βέβαια ψάχναμε να βρούμε που θα φαμε τα περίφημα γαλλικά πιάτα, χωρίς να χρειαστεί να πουλήσουμε και τα 3 σπίτια που έχουμε στην κατοχή μας (συνολικά).
Η Γαλλική κουζίνα είναι η πιο περίπλοκη και η πιο τεχνική κουζίνα του κόσμου. Πέραν της ιστορίας με του γνωστούς σεφ και τα αστεράτα εστιατόρια, τα κρασιά και τα γλυκά, το πόσο έχει εξελιχθεί η γαστρονομία στη χώρα αυτή το καταλαβαίνεις ακόμα και από το σάντουιτς στα όρθια που λένε. Ήθελα να πάω σε ένα τουλάχιστον καλό εστιατόριο, αλλά δεν ήθελα και να δώσω 300 ευρώ για ένα πιάτο φαΐ (δεν είναι υπερβολή). Η αλήθεια είναι ότι το ψάξαμε δεν το αφήσαμε στην τύχη. Φάγαμε λοιπόν και πολύ καλά και μάλλον οικονομικά για Παρίσι. Αν πάτε ρωτήστε με!
Τέλος είδαμε διαδήλωση. Ήρεμα τα πράγματα, σε ένα μάλλον μη κεντρικό δρόμο, περίπου 500 άτομα, υπάλληλοι του δήμου ήταν φώναζαν – αν καταλάβαμε καλά – για το ασφαλιστικό. Μπροστά πήγαινε το αυτοκίνητο της αστυνομίας, ακολουθούσαν ένα ένα τα κόμματα, πρώτο το ΚΚ και πίσω τα άλλα, με πλακάτ, με ντουντούκες λέγον συνθήματα, τραγούδια, και ήσυχα ήσυχα πήγαιναν στο δημαρχείο. Εκεί κάθισαν μπροστά στην είσοδο, δεν ενοχλούσαν κανένα, έλεγαν τα δικά τους, κανένας δεν τους έδινε σημασία και όλα καλά όλα ανθηρά. Επειδή δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι κόμματα ήταν από τα αρχικά τους, πήραμε το Γιάννη και μας κατατόπισε, μιας και δεν υπάρχει κόμμα στον κόσμο που δεν ξέρει τα αρχικά του αυτό το παιδί!
Ωραία ήταν, πολύ ωραία! Έτσι για να τιμήσουμε το ταξίδι, θα σας γράψω μία κλασική γαλλική συνταγή, Μούς Σοκολάτας. Έχετε υπόψη σας ότι υπάρχουν γενικά 3 ειδών μους σοκολάτας, αυτά με τα πολλά αυγά, αυτά με τα λίγα αυγά και τη σαντιγί και αυτά με καθόλου αυγά. Η τελευταίες είναι βέβαια η πιο εύκολες αλλά και η πιο βουτυράτες θα έλεγα. Εμένα το μίγμα σαντιγί με σοκολάτα δεν με τρελαίνει. Αντίθετα η πιο κάτω μους είναι πραγματικός θάνατος, και βέβαια είναι η απόλυτα αυθεντική συνταγή. Πρέπει να σας πω, ότι παρασυρόμενη από τη έντονη φιλολογία για την μοριακή γαστρονομία, έφτιαξα και μία μους σοκολάτας με νερό, που θεωρητικά είναι ασύνδετα υλικά. Υπάρχει μία πανεύκολη συνταγή, που μάλιστα μου είπαν ότι μία παραλλαγή της έφτιαξε πρόσφατα και ο Παρλιάρος στην τηλεόραση, που όλοι μπορούν να φτιάξουν χωρίς τα συμπράγκαλα που συνήθως θέλει η μοριακή μαγειρική. Λοιπόν την έφτιαξα και μπορώ να σας πω ότι καλά κάνει η θεωρία και λεει ότι νερό με σοκολάτα δεν πάνε. Δεν είναι το ζητούμενο να φτιάξουμε κάτι απλά και μόνο για να το φτιάξουμε, αέρα από μελιτζάνες ιμάμ για παράδειγμα!, όσο τεχνικό και περίπλοκο και να είναι αυτό δεν παύει να είναι αέρας! Το ζητούμενο είναι να φτιάξουμε κάτι νόστιμο. Και η μους με σοκολάτα και νερό, μπορεί να είχε την υφή μίας μους, νόστιμη δεν ήταν.
Μους Σοκολάτας
320 γραμμάρια μαύρη σοκολάτα (τουλάχιστον 52% κακάο, αλλά αν βρείτε παραπάνω ακόμα καλύτερα)
6 αυγά μέτρια
60 γραμμάρια βούτυρο (αν γίνετε μισό ανάλατο, μισό αλατισμένο)
30 γραμμάρια ζάχαρη
μία πρέζα αλάτι, ή κρεμόριο για τη μαρέγκα
Λιώστε τη σοκολάτα σε φούρνο μικροκυμάτων ή σε μπεν μαρί. Στο εντωμεταξύ χτυπήστε σε πολύ σφιχτή μαρέγκα τα αυγά με το κρεμόριο ή την πρέζα αλάτι. Στη λιωμένη σοκολάτα προσθέστε τη ζάχαρη, ένα ένα τους κρόκους και στο τέλος το βούτυρο. Ομογενοποιήστε και αφήστε λίγο το μίγμα να κρυώσει. Ανακατέψτε στο μίγμα τη μαρέγκα με ελαφριές κινήσεις και από κάτω προς τα πάνω με μία πλαστική μαρίζ, μέχρι να ομογενοποιηθεί και η μαρέγκα. Βάλτε τη μους σε ποτήρια, ή σε ένα μεγάλο μπόλ και βάλτε την στο ψυγείο για 6 ώρες τουλάχιστον μέχρι να σφίξει.
Με το μετρό λοιπόν φτάσαμε το Καρουσέλ του Λούβρου, το υπόγειο δηλαδή κάτω από την πλατεία με την περίφημη πυραμίδα, που είναι γεμάτο μαγαζιά και να τα μάρμαρα, και να οι γρανίτες, τι να σας λεω, άλλο πράγμα. Αφού είχαμε αγοράσει τα εισιτήρια μας χωρίς ουρά (πράγμα που το φοβόμαστε πολύ) βρήκαμε ένα σημείο που έλεγε «προς Λούβρο» και στηθήκαμε και εμείς σε μία ούρα, από τις πολλές που βλέπεις σε αυτή τη πόλη. Εκεί που καθόμασταν και κάτι περιμέναμε, δεν ξέρω και εγώ τι, ακούμε τις σειρήνες να ουρλιάζουν όχι πολύ δυνατά είναι η αλήθεια, και τα μεγάφωνα να λένε σε διάφορες γλώσσες, «παρακαλούμε πολύ να βγείτε αμέσως από το κτήριο, υπάρχει πρόβλημα!».
Όσο και να θες να το παίξεις ψύχραιμος, ένας πανικός σε πιάνει, πως να το κάνουμε. Είσαι σε ένα υπόγειο, σε ένα χώρο που δεν γνωρίζεις, με χιλιάδες κόσμου, σε ξένη χώρα, που μόλις έφτασες, δεν γίνετε να μην χεστείς απάνω σου. Γυρνάγαμε γύρω γύρω να βρούμε την έξοδο, μαζί με όλους τους άλλους. Βέβαια καπνό δεν βλέπαμε, φωτιά δεν μυρίζαμε, αλλά ένας χαμός γινότανε. Μέχρι τέλος πάντων να βρούμε το δρόμο μας, και να ανέβουμε απάνω, προσπαθούσα να μετρήσω όλους τους εχθρούς των Γάλλων, και το αν έχουν στείλει στρατό στο Αφγανιστάν, και τι στάση έχουν κρατήσει στο Ιράν.
Τελικά μπήκαμε στο Λούβρο. Και βέβαια είναι ένα τεράστιο μουσείο, όπου και 2ο ζευγάρι πόδια να είχες, πάλι δεν θα μπορούσες να το δεις. Επιλέξαμε να δούμε τα Ελληνικά, τα Αιγυπτιακά και τα άλλα τέτοια εκθέματα και όχι τόσο πολύ τους πίνακες, μιας και από πίνακα άλλο τίποτα στη ζωή μου, έλεος δεν μπορώ άλλο. Δύο πράγματα μπορώ να σας πω, α) βρώμα! Ρε παιδάκι μου μιλάμε ότι όλες οι προθήκες έζεχναν. Μέσα στη σκόνη και στις αράχνες, αρχαία αριστουργήματα, εκτίθενται χωρίς καμία ντροπή. Πάρτε ένα άζαξ, ένα κάτι και καθαρίστε λιγάκι βρέεεεε! β) ελάχιστοι επιβλέποντες! Το μουσείο αυτό, πέραν από τεράστιο έχει μοναδικά εκθέματα, είναι απαράδεκτο να μην υπάρχει κάποιος να επιβλέπει, ο κάθε τρελός μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά. Αυτό βέβαια οφείλετε στο ότι οι προϋπολογισμοί των μουσείων στη Γαλλία έχουν μειωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια, μιας και ο «πολιτισμένος» κύριος Σαρκοζί θεωρεί ότι τα μουσεία δεν χρειάζονται τόσο προσωπικό. Μάλιστα οι εναπομείναντες υπάλληλοι κάνουν που και που απεργίες, αλλά ποιος τους ακούει. Βέβαια το σωστό είναι ότι αφού δεν είναι σε θέση η Γαλλική Πολιτεία να φροντίζει σωστά όλους αυτούς τους θησαυρούς που άλλοι λαοί έφτιαξαν και αυτοί απλά έκλεψαν, να τους γυρίσει πίσω να τελειώνουμε. Άντε γιατί α!
Μετά το Λούβρο, ως κλασικοί τουρίστες, έπρεπε να πάμε στον Πύργο του Αϊφελ. Σάββατο μεσημεράκι, όλοι εμάς περίμεναν απ΄ ότι καταλάβατε. Φτάσαμε και βρήκαμε μία εντυπωσιακή λαοθάλασσα, χιλιάδες κόσμου να περιμένουν να ανέβουν στην κορυφή από το ένα και μοναδικό ασανσέρ που ήταν ανοιχτό. Μεταβολή και σπίτι, που θα κάτσουμε στο απόλυτο κρύο να περιμένουμε κανένα 4-ωρο για να ανέβουμε να δούμε τη θέα. Υπάρχει και ο τουρ ντε Μονπαρνάς, όπως μας πληροφόρησε Έλληνας εμιγκρές που ζει 35 χρόνια στην πόλη, με πολύ καλύτερη θέα, και χωρίς ουρά. Ο συγκεκριμένος κυριούλης μας ενημέρωσε για πολλά απίθανα πράγματα όπως ότι ο καφές στο Ριτζ κάνει μόνο 7 ευρώ και εκεί τον πίνει πάντα ο Νίκος μας (τι ποιος Νίκος μας; ο Αλιάγας ντε!), που οι βρωμογάλλοι του κόψανε την εκπομπή του παιδιού, και ότι στο Μπούντα Μπαρ, το Σάββατο το βράδυ πίνει το ποτό του ο Στέλιος μας (όχι ο Καζαντζίδης, ο Παρλιάρος), και ότι η Όπερα την Κυριακή έχει μία παράσταση που δυσκόλεψε πολύ την Μαρία μας, και που 40 χρόνια περίμενε για να την δει. Μην ρωτήσετε ποια Μαρία, μία είναι η Ελληνίδα Μαρία που τραγούδαγε Όπερες! Και δεν είναι η Πενταγιώτησα. Επίσης μάθαμε ότι Γάλλοι είναι ηλίθιοι που ψήφισαν τον Σαρκοζί, και αύξησε τα όρια της σύνταξης στα 69, αλλά την άλλη τη Σοσιαλίστρια δεν την θέλανε γιατί είχε δεν-ξέρω-και-γω-πόσα παιδιά με δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ο υ ς άνδρες παρακαλώ!
Τι άλλο κάναμε; πήραμε το Χοπ ον Χοπ οφ και γυρίσαμε γύρω γύρω. Εκκλησιαστήκαμε στη Παναγία των Παρισίων, που την έχουν πλύνει από την τελευταία φορά που πήγα, ακούσαμε το κήρυγμα στα Γαλλικά και χριστό δεν καταλάβαμε, βολτάραμε στη Μονμάρτη, μαζί με 6 εκατομμύρια άλλους τουρίστες, γυρίσαμε 2 φορές το Μουσείο Ορσέ, ψάχνοντας να βρούμε τη Σφαγή της Χίου του Ντελακρουά, που τελικά βρίσκετε στο Λούβρο, περιμέναμε μισή ώρα μέσα στο βρωμόκρυο στη Βαστίλη το λεωφορείο να περάσει και αναρωτιόμασταν γιατί η κολώνα που στήθηκε ακριβώς στο σημείο της γκιλοτίνας, γράφει Ιούλιος του 1830 και όχι 1789 που έγινε και η επανάσταση; και βέβαια ψάχναμε να βρούμε που θα φαμε τα περίφημα γαλλικά πιάτα, χωρίς να χρειαστεί να πουλήσουμε και τα 3 σπίτια που έχουμε στην κατοχή μας (συνολικά).
Η Γαλλική κουζίνα είναι η πιο περίπλοκη και η πιο τεχνική κουζίνα του κόσμου. Πέραν της ιστορίας με του γνωστούς σεφ και τα αστεράτα εστιατόρια, τα κρασιά και τα γλυκά, το πόσο έχει εξελιχθεί η γαστρονομία στη χώρα αυτή το καταλαβαίνεις ακόμα και από το σάντουιτς στα όρθια που λένε. Ήθελα να πάω σε ένα τουλάχιστον καλό εστιατόριο, αλλά δεν ήθελα και να δώσω 300 ευρώ για ένα πιάτο φαΐ (δεν είναι υπερβολή). Η αλήθεια είναι ότι το ψάξαμε δεν το αφήσαμε στην τύχη. Φάγαμε λοιπόν και πολύ καλά και μάλλον οικονομικά για Παρίσι. Αν πάτε ρωτήστε με!
Τέλος είδαμε διαδήλωση. Ήρεμα τα πράγματα, σε ένα μάλλον μη κεντρικό δρόμο, περίπου 500 άτομα, υπάλληλοι του δήμου ήταν φώναζαν – αν καταλάβαμε καλά – για το ασφαλιστικό. Μπροστά πήγαινε το αυτοκίνητο της αστυνομίας, ακολουθούσαν ένα ένα τα κόμματα, πρώτο το ΚΚ και πίσω τα άλλα, με πλακάτ, με ντουντούκες λέγον συνθήματα, τραγούδια, και ήσυχα ήσυχα πήγαιναν στο δημαρχείο. Εκεί κάθισαν μπροστά στην είσοδο, δεν ενοχλούσαν κανένα, έλεγαν τα δικά τους, κανένας δεν τους έδινε σημασία και όλα καλά όλα ανθηρά. Επειδή δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι κόμματα ήταν από τα αρχικά τους, πήραμε το Γιάννη και μας κατατόπισε, μιας και δεν υπάρχει κόμμα στον κόσμο που δεν ξέρει τα αρχικά του αυτό το παιδί!
Ωραία ήταν, πολύ ωραία! Έτσι για να τιμήσουμε το ταξίδι, θα σας γράψω μία κλασική γαλλική συνταγή, Μούς Σοκολάτας. Έχετε υπόψη σας ότι υπάρχουν γενικά 3 ειδών μους σοκολάτας, αυτά με τα πολλά αυγά, αυτά με τα λίγα αυγά και τη σαντιγί και αυτά με καθόλου αυγά. Η τελευταίες είναι βέβαια η πιο εύκολες αλλά και η πιο βουτυράτες θα έλεγα. Εμένα το μίγμα σαντιγί με σοκολάτα δεν με τρελαίνει. Αντίθετα η πιο κάτω μους είναι πραγματικός θάνατος, και βέβαια είναι η απόλυτα αυθεντική συνταγή. Πρέπει να σας πω, ότι παρασυρόμενη από τη έντονη φιλολογία για την μοριακή γαστρονομία, έφτιαξα και μία μους σοκολάτας με νερό, που θεωρητικά είναι ασύνδετα υλικά. Υπάρχει μία πανεύκολη συνταγή, που μάλιστα μου είπαν ότι μία παραλλαγή της έφτιαξε πρόσφατα και ο Παρλιάρος στην τηλεόραση, που όλοι μπορούν να φτιάξουν χωρίς τα συμπράγκαλα που συνήθως θέλει η μοριακή μαγειρική. Λοιπόν την έφτιαξα και μπορώ να σας πω ότι καλά κάνει η θεωρία και λεει ότι νερό με σοκολάτα δεν πάνε. Δεν είναι το ζητούμενο να φτιάξουμε κάτι απλά και μόνο για να το φτιάξουμε, αέρα από μελιτζάνες ιμάμ για παράδειγμα!, όσο τεχνικό και περίπλοκο και να είναι αυτό δεν παύει να είναι αέρας! Το ζητούμενο είναι να φτιάξουμε κάτι νόστιμο. Και η μους με σοκολάτα και νερό, μπορεί να είχε την υφή μίας μους, νόστιμη δεν ήταν.
Μους Σοκολάτας
320 γραμμάρια μαύρη σοκολάτα (τουλάχιστον 52% κακάο, αλλά αν βρείτε παραπάνω ακόμα καλύτερα)
6 αυγά μέτρια
60 γραμμάρια βούτυρο (αν γίνετε μισό ανάλατο, μισό αλατισμένο)
30 γραμμάρια ζάχαρη
μία πρέζα αλάτι, ή κρεμόριο για τη μαρέγκα
Λιώστε τη σοκολάτα σε φούρνο μικροκυμάτων ή σε μπεν μαρί. Στο εντωμεταξύ χτυπήστε σε πολύ σφιχτή μαρέγκα τα αυγά με το κρεμόριο ή την πρέζα αλάτι. Στη λιωμένη σοκολάτα προσθέστε τη ζάχαρη, ένα ένα τους κρόκους και στο τέλος το βούτυρο. Ομογενοποιήστε και αφήστε λίγο το μίγμα να κρυώσει. Ανακατέψτε στο μίγμα τη μαρέγκα με ελαφριές κινήσεις και από κάτω προς τα πάνω με μία πλαστική μαρίζ, μέχρι να ομογενοποιηθεί και η μαρέγκα. Βάλτε τη μους σε ποτήρια, ή σε ένα μεγάλο μπόλ και βάλτε την στο ψυγείο για 6 ώρες τουλάχιστον μέχρι να σφίξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου