Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Θα ήθελα

Κάθομαι σπίτι μου Κυριακή απόγευμα και γράφω. Η τηλεόραση είναι ανοιχτή και από την τραπεζαρία ακούω ότι παίζει χαζοχαρούμενα σήριαλ. Ανησυχώ. Αν και είναι μία ήρεμη χειμωνιάτικη Κυριακή, αν και είναι γιορτή, αν και θα πάω να δω τον βαφτισιμιό μου το μεσημέρι, αν και θα πάω θέατρο το απόγευμα, αν και θεωρητικώς όλα είναι καλά, εγώ ανησυχώ.

Γιατί πέρσι τέτοια μέρα ένα φασιστόμουτρο, ένα αντικοινωνικό ζώο, επικίνδυνο για την δημόσια υγεία, δολοφόνησε ένα πιτσιρικά. Σκότωσε ένα παιδί, γιατί αδυνατούσε να καταλάβει τα αυτονόητα, ότι δηλαδή, ένας πιτσιρικάς 15 χρονών είναι μικρό παιδί εντελώς ακίνδυνο, ανυποψίαστο, και τέλος πάντων δεν σκοτώνουμε κόσμο, τελεία και παύλα! Πόσες φορές πρέπει να το πούμε;

Έχουμε μάθει να διαδηλώνουμε. Βγαίνουμε στο δρόμο για κάθε σοβαρή και γελοία αιτία. Καλό είναι αυτό. Αν και τώρα τελευταία έχει εκφυλισθεί. Δυστυχώς όταν ονειρεύομαι είμαι αθεράπευτη, σε τέτοιες φάσεις λοιπόν της ζωής μου, ελπίζω στην Αριστερά. Από την άλλη πλευρά, απογοητεύομαι, η αριστερά με έχει προδώσει πάρα πολλές φορές (δεν με κατέδωσε στους Γερμανούς βέβαια, εννοώ πολύ πιο ήπια προδοσία). Μία μέρα πρέπει να σας γράψω για τη Ρουμανία, και τον τρόπο που αντιδρά ή δεν αντιδρά ο κόσμος εκεί, έτσι για να δείτε τι σημαίνει κακομαθημένος.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά; παραμιλώ;

Ναι βαδίζω και παραμιλώ, που λεει και το τραγούδι. Γιατί θα ήθελα να μην είχε δολοφονηθεί ο πιτσιρικάς πέρσι. Θα ήθελα να μην είχε δοθεί η εντολή για απραξία στην αστυνομία. Θα ήθελα να μην είχε καεί η Αθήνα. Θα ήθελα να διαδηλώναμε για πολύ πιο ουσιαστικά ζητήματα και όχι για τα μικροσυμφέροντα της μίας και της άλλης συντεχνίας. Θα ήθελα να μπορούσα να δήξω αλληλεγγύη σε μία κοινωνική ομάδα που πραγματικά πλήττεται. Θα ήθελα να μπορούσα να διαμαρτυρηθώ για αυτή την άδικη δολοφονία. Θα ήθελα η δίκη αυτής της υπόθεσης να γίνει στην Αθήνα, όπως ζητάει η μάνα του πιτσιρικά, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα καεί πάλι η πόλη μας. Θα ήθελα να μπορούσα να πάω στην πορεία σήμερα, όπου θα διαμαρτυρόμουνα βουβά για αυτή την αδικία. Θα ήθελα να μπορούσα να πάω θέατρο μετά την πορεία στο κέντρο, να δω το τρίτο στεφάνι που έχω πάρει εισιτήρια.

Αλλά όχι δεν θα πάω στην πορεία. Όπως δεν πάω και στην πορεία του Πολυτεχνείου. Όταν το σκέφτομαι να πάω να μην πάω, αναρωτιέμαι τι δουλειά έχω εγώ εκεί;; Τι δουλειά έχω εγώ σε μία εκδήλωση που θα καταλήξει σε εμπόλεμη ζώνη. Τι δουλειά έχω εγώ με αυτούς τους δεν-ξέρω-πως-να-τους-ονομάσω, που νομίζουν ότι «έχουμε πόλεμο» και άρα πρέπει και να σπάσουμε ότι βρούμε μπροστά μας και να διαλύσουμε το σύμπαν. Και έτσι δεν πάω. Σε μία δημοκρατία, αυτός ο φασιστικός τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς, μου στερεί το δικαίωμα να εκφραστώ και εγώ μέσω μίας πορείας.

Βέβαια, χιλιάδες κόσμος θα κατέβει, και μόνο λίγοι είναι αυτοί που θα κάνουν φασαρίες. Έτσι είναι, αλλά αφού οι «χιλιάδες κόσμος» δεν μπορεί να απομονώσει αυτούς τους πυροβολημένους, αφού δεν μπορεί να περιφρουρήσει την πορεία, τότε δεν θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πανηγύρι, όπου ψεφτο-αναρχικοί και βαρεμένοι χουλιγκάνια-αντιεξουσιαστές έχουν στήσει βεντέτα με ανεγκέφαλους μπάστους-πραίτωρες.

Πως να το κάνουμε δηλαδή, δεν είμαι οπαδός καμίας βίας, ούτε της κρατικής ούτε της «άλλης». Ούτε και πιστεύω ότι έχουμε «εξέγερση», όπως λέει ο εκέινος ο γελοίος ο Αλαβάνος. Δεν υπάρχουν σε δυτική χώρα συνθήκες εξέγερσης. Είμαστε ζορισμένοι, και βέβαια είμαστε! Έχουμε τεράστια προβλήματα; και βέβαια έχουμε, την φούσκα που δημιούργησε η πλουτοκρατία θα την πληρώσουμε εμείς; έτσι είναι μην απατάστε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δικαιούται κανένας στο όνομα καμίας ιδεολογίας να κάνει γιούρια και όποιον πάρει ο χάρος. Όπως δεν δικαιούται καμία ομάδα να με τρομοκρατεί με τέτοιον τρόπο που σήμερα μία όμορφη Κυριακή, φοβάμαι να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας να πάω να δω θέατρο. Για εμένα ο όποιος τέτοιος «ιδεολογικός» προβληματισμός εκφράζετε στις εκλογές, και όχι σπάζοντας τα πάντα. Απλά πράγματα. Δεν θέλω να μιλήσω για τις οσφυοκαμψία κάποιων που πιστεύουν ότι πρέπει σώνει και ντε να γίνει επανάσταση, να φέρουμε κάποιους άλλους χουντέους του λαού αυτή τη φορά να μας κάνουν ότι θέλουν. Για αυτούς δεν θέλω να μιλήσω.

Δεν θα πάω στην πορεία σήμερα. Η μικρή η Κατερίνα όμως θα πάει. Ήρθε από τα Γιάννενα για να πάει στην πορεία. Αισθάνεται ότι κάνει κάτι. Μικρό και κακομαθημένο είναι τι να πεις. Πήρε αεροπλάνο, πλήρωσε ένα σκασμό λεφτά, και άφησε ένα σημαντικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα, για να αισθάνεται ότι επαναστατεί. Όχι δικά της λεφτά βέβαια, δεν θα τα ξόδευε έτσι αν τα είχε δουλέψει. Θα την παραδεχόμουνα αν αντί να «μυξοκλαίγεται» για τον «συμμαθητή της που έφαγαν οι μπάτσοι» να ήταν στην Κοπενχάγη σήμερα και να διαμαρτυρόταν για τις μαλακίες των μεγάλων. Γιατί αυτές είναι οι πραγματικές και εσκεμμένες μαλακίες, αλλά δυστυχώς πάνε άπατα τέτοια θέματα! Μιλάω σαν συντηρητικός συνταξιούχος τώρα. Το ξέρω, έτσι είναι. Όμως, εγώ δεν θα γίνω συνταξιούχος, δεν θα τα καταφέρω μάλλον, κάπου στο δρόμο μέχρι τα 65 μου που θα έρθει η ώρα μου, θα με βρει το εγκεφαλικό, ο καρκίνος και το έμφραγμα. Και ξέρω ότι αυτά που κάποιοι σήμερα διαλύουν για να κάνουν τον επαναστάτη του κώλου, εγώ τα έχω πληρώσει. Όπως επίσης ξέρω ότι και η ιδεολογική διύλιση του κώνωπα, που κάνουν οι περισσότεροι σύντροφοι, δεν λύνει το πρόβλημα το μεγαλώνει.

Φεύγω τώρα, θα επανέλθω αργότερα.

Γύρισα!

Πήγα στους κουμπάρους μου στην Πολιτεία, άλλος κόσμος! Και επειδή υπάρχει αυτός ο άλλος κόσμος, νομίζουν οι σύντροφοι, ότι προσφέροντας απλόχερα ένα εγκεφαλικό στον Πρύτανη του Πανεπιστημίου, θα τον αλλάξουν. Μαλακίες λεω εγώ.

Άφησα τον άλλο κόσμο λοιπόν, στην ησυχία του, και πήρα το μετρό για την Ομόνοια. Εδώ και μέρες είχα κλείσει εισιτήρια για το τρίτο στεφάνι, που ανεβάζει το εθνικό στο θέατρο Ρεξ. Συγκλονιστικό βιβλίο, ελπίζω να είναι και καλό θεατρικό. Ελπίζω .... γιατί δεν το είδα τελικά. Κατεβήκαμε στην Ομόνοια απλά για να μάθουμε ότι η παράσταση αναβλήθηκε, «λόγω των δύσκολων ημερών που ζούμε», έτσι μας είπαν.

Είχα χρόνια να κατέβω στην Ομόνοια, πολλά χρόνια. Η βρώμα χτες ήταν απερίγραπτη. Το κάτι άλλο!! Έκαναν απεργία βλέπετε οι σκουπιδιάρηδες. Ότι θυμάται χαίρεται ο κάθε ένας σε αυτή τη χώρα! Έτσι να κάνουν απεργία να είναι γεμάτοι οι σκουπιδοκάδοι, εύφλεκτο υλικό για τα τσογλάνια. Εκτός από τη βρώμα όμως, η κατάσταση ήταν απερίγραπτη, δεκάδες οι μετανάστες, οι ναρκομανείς, οι κλοσάρ. Κατά τα άλλα δεν υπήρχαν φασαρίες, τουλάχιστον την ώρα που ήμασταν εμείς. Όλα ήταν ήσυχα, αν και οι ορδές των βαρβάρων είχαν προφανώς περάσει νωρίτερα, είχαν γράψει «έχουμε πόλεμο» παντού, και είχαν κάψει ότι κάδο βρήκαν μπροστά τους. Εγώ από πόλεμο δεν ξέρω, έχω ακούσει όμως και έχω μάθει ότι ο πόλεμος είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. Ο πιτσιρικάς όμως που την έγραψε τη μαλακία του, δεν του έμαθε κανένας τι σημαίνει πόλεμος.

Μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και φύγαμε από το κέντρο με μία μελαγχολία για το μέλλον, τόσο της πόλης αυτής όσο και των παιδιών της. Γυρίσαμε στο προάστιό μας, και πήγαμε και είδαμε την νέα ταινία του Γούντι Αλλεν. Ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών, κατά τη γνώμη μου βέβαια, μας έδωσε χτες το μήνυμα της ημέρας. Οι άνθρωποι είναι χαμηλής νοημοσύνης και αυτοκαταστροφικοί. Μην την χάσετε αυτή την ταινία, δεν πρέπει.

Έχω πάει σε πάρα, μα πάρα πολλές πορείες. Δεν είμαι τόσο συντηρητική και συμβατική όσο νομίζετε. Μέχρι και σήμερα συμμετέχω σε διαδηλώσεις. Και ναι έχω μεγάλο θυμό μέσα μου, αισθάνομαι «ριγμένη» από την κοινωνία. Δεν έχει νόημα να εξηγήσω τι εννοώ, έτσι είναι τα πράγματα. Δεν διανοήθηκα όμως, για χάρη καμίας ιδεολογίας, ή θυμού, ή πόνου, να αδικήσω κάποιον άλλο με την συμπεριφορά μου. Δεν θεωρώ «δικαίωμα μου», την αντικοινωνική συμπεριφορά. Πιστεύω ότι αυτός που θεωρεί δικαίωμα του να «επαναστατεί» σπάζοντάς τα όλα, καλά κάνει, αλλά πρέπει να δέχεται και τους κανόνες και τους νόμους της πολιτείας, αλλιώς να πάει να ζήσει στη ζούγκλα με τον ταρζάν και να αφήσει την πολιτεία που τόσο δεν του αρέσει να πορεύετε με τον τρόπο που αυτή ξέρει.

Και για να κλείσω, πρέπει να σας πω ότι για εμένα οι αστυφύλακες θα είναι πάντα μπάτσοι, και γουρούνια και δολοφόνοι. Απαραίτητοι όμως. Ας είμαστε ικανοί να χτίσουμε μια πολιτεία χωρίς μπάτσους. Δεν είμαστε. Μία πολιτεία που οι μπάτσοι είναι αστυφύλακες, που δεν σκοτώνουν παιδάκια στο δρόμο γιατί έχουν μανίες, που δεν χτυπάνε με την μηχανή τους καθηγήτριες φυσικής γιατί έτσι τους τη βάρεσε, και που δεν συλλαμβάνουν προληπτικά ότι κινείται και ότι πετάει για να τους αφήσουν μετά ελεύθερους. Είναι αστυφύλακες που δεν «κατασκευάζουν» ενόχους, φυτεύοντας ενοχοποιητικά στοιχεία αριστερά και δεξιά, και δεν λειτουργούν «εν βρασμό». Αν δεν μπορέσουν να ελέγξουν τον «βρασμό τους» να κάτσουν σπίτι τους.

Και δεν είμαστε ικανοί να έχουμε τέτοιους αστυφύλακες γιατί θέλουμε να παρανομούμε «ομαδικά» και να μην μας λεει κανένας τίποτα! Γιατί θέλουμε λεει να υπάρχει μία γειτονιά στην Αθήνα, τα Εξάρχεια, που δεν επιτρέπετε να πατήσει αστυφύλακας. Γιατί παρακαλώ;;; Γιατί θέλουμε να υπάρχει ένα πεζοδρόμιο στην Αθήνα, αυτό της πανεπιστημίου μπροστά από τη Πρυτανεία, που είναι λεει Άσυλο Ιδεών, και ως τέτοιο επιτρέπετε να γίνετε τις πόπης από μολότωφ και πέτρες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο γιατί σε αυτή τη χώρα, τη βία την ονομάζουμε ιδέα, και έτσι έχουμε άσυλο, μην χέσω! Γιατί θέλουμε να κάνουμε πορείες για το ασφαλιστικό και απαιτούμε να μπουκάρουμε μέσα στο υπουργείο και αν δεν μας αφήνουν θα τα κάνουμε λίμπα. Έτσι μας επιβάλει η ιδεολογία μας, για να μην πω η κουλτούρα μας. Γιατί από την άλλη υπάρχει κάποιος πολιτικός που «γουστάρει» να απαγορεύσει τη διαδήλωση μπροστά από την Αμερικάνική Πρεσβεία για παράδειγμα και στέλνει καμιά 200-αριά ματ να ρίξουν 5-6 τόνους δακρυγόνα να βρισκόμαστε. Και όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει, όπως λεει και ο Νιόνιος.

Προφανώς σας κούρασα με τις μαλακίες μου, αλλά Κυριακή είναι και αν και αργά το βράδυ πλέον έπρεπε να τα γράψω. Δεν χρειάζεται να συμφωνείτε μαζί μου. Δεν νομίζω ότι αυτά που πιστεύω είναι τα σωστά, και ότι έχω πάντα δίκιο. Ούτε είστε υποχρεωμένοι να τα διαβάσετε. Εγώ όμως τα είπα και καθάρισα.

Η παρακάτω συνταγή είναι της μαμάς μου. Φτιάχνει τα ωραιότερα μουστοκούλουρα του κόσμου, μικρά και τραγανά, σαν μπισκοτάκια. Πήγα μερικά στο γραφείο την περασμένη βδομάδα και τους άρεσαν. Ιδού η συνταγή.

Μουστοκούλουρα

1 ποτήρι – 250 γραμμάρια - μούστο (επειδή ο μούστος υπάρχει συγκεκριμένη εποχή του χρόνου μόνο, μπορείτε να τον αντικαταστήσετε με ½ ποτήρι πετιμέζι και ½ ποτήρι νερό)
1 ποτήρι ζάχαρη (αν τα θέλετε πιο άγλυκα βάλτε λιγότερη)
1 ποτήρι λάδι
1 κιλό αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
½ ποτηράκι του κρασιού κονιάκ
1 κουταλάκι κανέλα
1 κουταλάκι γαρίφαλο
1 γεμάτη κουταλιά της σούπας σόδα

Σε μία λεκάνη ανακατεύουμε το μούστο με τη ζάχαρη και το λάδι, μέχρι να λιώσει η ζάχαρη. Αν βαριέστε, αφήστε τα κάποια ώρα στο μπολ και η ζάχαρη θα λιώσει μόνη της μέσα στα υγρά. Προσθέτετε το κονιάκ, τα κανελογαρίφαλα, τη σόδα και στο τέλος το αλεύρι. Ανακατεύετε λίγο μέχρι να πετύχετε μία μαλακιά ζύμη. Πλάστε μικρά μουστοκουλουράκια σε διάφορα σχέδια, αλλά για να γίνουν τραγανά μην τα κάνετε μεγάλα κρατήστε τα μικρά. Αυτή η διαδικασία αρέσει ιδιαίτερα στα μικρά και είναι ο κύριος λόγος να φτιάξετε μουστοκούλουρα μαζί με παιδάκια, που σας υπόσχομαι θα το καταευχαριστηθούν. Τα απλώνετε σε λαδόκολλα πάνω σε λαμαρίνα και τα ψήνετε στον αέρα, στους 200 βαθμούς για πολύ λίγο, 10-15 λεπτά δηλαδή, μέχρι να γίνουν. Βγάλτε τα και αφήστε τα να στεγνώσουν και να κρυώσουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια: