Χρόνια (μου) Πολλά

Γενέθλια σήμερις. Με την ανάστροφη πορεία που έχω αποφασίσει να ακολουθήσω κλείνω τα 40 και μπαίνω στα 39. Δεν κατάλαβα δηλαδή, κακό είναι να μετράμε ανάποδα; Γιατί για τη πρωτοχρονιά μετράμε ανάποδα; Γιατί για την εκτόξευση πυραύλων μετράμε ανάποδα; Έτσι και για τα δικά μου γενέθλια μετράμε ανάποδα!

Θα γιορτάσω τα γενέθλια με τους γνωστούς κολλητούς στον κυρ Νιόνιο. Ο Σαββόπουλος είναι η δικιά μου τεράστια αγάπη. Ξέρω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι τον θεωρούνε απλά καλό, εγώ όμως έχω κόλλημα μαζί του (όπως και με ένα παμπάλαιο συγκρότημα τους Supertramp), σε κάθε εκδρομή, σε κάθε ταξίδι πρώτα οι συνεπιβάτες στο αυτοκίνητο θα ακούσουν τα Άπαντα του Σαββόπουλου και μετά θα παίξει άλλο σιντι στην τοστιέρα! Η φίλη μου η Εφη μία μέρα είχε ζαλιστεί τόσο πολύ με τη Σαββοπουλίαση, που είπε «Τι θα γίνει επιτέλους με αυτά τα κομουνιστικά!!!».

Βέβαια αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Ο αδελφός της μητέρας μου, είχε ένα τεράστιο «πράμα» με μπομπίνες και άκουγε με μανία Σαββόπουλο, όλα τα τρυφερά μου χρόνια, το ίδιο και η θεία Ιουλία, που όμως είχε μανία και με τον Χατζηδάκη. Κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι της Γιαγιάς, με έβαζαν να ακούσω είτε το Φορτηγό, είτε το Χαμόγελο της Τζοκόντας, είτε το Χάπι Ντέι, είτε τον Μεγάλο Ερωτικό. Τραγικά πράγματα και ακούσματα για μωρό παιδάκι δηλαδή. Με τον καιρό αγοράσαμε και εμείς πικ-απ και μπορεί μεν ο πρώτος δίσκος που μπήκε σπίτι να ήταν το Breakfast in America, των Supertramp, o δεύτερος όμως ήταν τα 10 χρόνια κομμάτια.

Ο κυρ Νιόνιος όμως δεν είναι μεγάλος γιατί έγραψε καταπληκτική μουσική, αυτό το έχει κάνει καλύτερα ο Χατζηδάκης ίσως, ή γιατί τραγούδησε υπέροχα τα τραγούδια του, αυτό το έκανε καλύτερα η Μπέλου (Ζεϊμπέκικο) και η Δόμνα Σαμίου (Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας), αλλά γιατί είναι ένας παμμέγιστος ποιητής, από τους λίγους που έχει αυτή η χώρα. Αν κάποιος διαβάσει απλώς τους στίχους του, χωρίς να μουρμουρίσει τη μουσική θα το καταλάβει.

Με μοναδική απλότητα έχει γράψει ... μη μιλάς άλλο για αγάπη, η αγάπη είναι παντού, στην καρδιά μας, στη ματιά μας, τρωει τα χείλη τρωει το νου.. ... σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει, οι δρόμοι θα είναι αδειανοί και η πολιτεία μου πιο ξένη .... σ’ αυτό το τόπο όσοι αγαπούνε (αν αγαπούνε) τρωνε βρώμικο ψωμί, και οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή.... άσε τα θαύματα τη μάσκα πέταξε, εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε.

Αυτά λοιπόν θα κάνουμε σήμερα, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι καλύτερο για τη μέρα!

Δεν πρόλαβα να φτιάξω κεράσματα για το γραφείο, έτσι πήγα και πήρα διάφορα κις και κέρασα τους συναδέλφους. Πήρα όμως και λίγα μικρά φινανσιέρ που είναι πολύ νόστιμα και τόσο μικρούλια! Είχα ξαναπάρει τέτοια και ήξερα ότι αρέσουν πολύ, αλλά δεν φανταζόμουνα τέτοιο χαμό. Υποσχέθηκα ότι θα γράψω τη συνταγή σήμερα για όσους θέλουν να τα κάνουν σπίτι. Δεν είναι δύσκολα, μόνο που θέλουν ειδικές φορμίτσες σιλικόνης με μικρές θηκούλες για να γίνουν αυτά τα μικρούλικα γλυκάκια, και είναι λίγοι αυτοί που θα έμπαιναν στον κόπο να αγοράσουν φορμίτσες. Σας προτείνω να τα φτιάξετε και σε πρώτη φάση να τα βάλετε σε μεγάλες φόρμες, αυτές για μάφιν για παράδειγμα, και αν δείτε ότι σας αρέσουν, τότε αγοράστε και τις μικρές σιλικονούχες φορμίτσες με τις οποίες άλλωστε μπορείτε να κάνετε και άλλα πράγματα, σοκολατάκια ας πούμε.

Φινανσιέρ

Λιωμένο βούτυρο για βουτύρωμα της φόρμας
140 γραμμάρια ασπρισμένο αμύγδαλο, λιωμένο στο μούλτι μέχρι να γίνει πούδρα
210 γραμμάρια άχνη
70 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
185 γραμμάρια ασπράδια (από 5-6 αυγά)
185 γραμμάρια βούτυρο γάλακτος
μία πρέζα αλάτι

Βουτυρώνετε πολύ πολύ καλά με ένα πινέλο τις φορμίτσες. Πρέπει να βουτυρωθούν πολύ καλά γιατί έχουν τη τάση να κολλάνε ακόμα και σε φόρμα σιλικόνης. Βάλτε τη βουτυρωμένη φόρμα στο ψυγείο να παγώσει το βούτυρο (βοηθάει να μην κολλάνε τόσο πολύ). Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 230 βαθμούς (πάνω κάτω). Σε ένα μεγάλο μπολ κοσκινίζουμε την άχνη και προσθέτουμε τη πούδρα αμυγδάλου, και ανακατεύουμε. Σε άλλο μπολ κοσκινίζουμε το αλεύρι και προσθέτουμε μία πρέζα αλάτι. Ανακατεύουμε τα δύο μίγματα, άχνης και αλευριού.

Τώρα θα φτιάξετε beurre noisette! είναι ένα ειδικά επεξεργασμένο βούτυρο, που μυρίζει υπέροχα σαν καβουρδισμένα φουντούκια και το χρησιμοποιούν πολύ συχνά στη ζαχαροπλαστική για να δώσει άρωμα. Λιώνουμε σε σιγανή φωτιά το βούτυρο, αφού λιώσει, θα δούμε ότι το λίπος διαχωρίζεται από τα συστατικά του γάλακτος και ανεβαίνει στην επιφάνεια, ενώ τα συστατικά του γάλακτος, ένα άσπρο πράγμα δηλαδή, παραμένουν κάτω. Συνεχίζουμε να ζεσταίνουμε το μίγμα, τα συστατικά του γάλακτος θα θερμανθούν και σιγά - σιγά θα αρχίσουν να αλλάζουν χρώμα και να γίνονται καφέ. Όταν αποκτήσουν το χρώμα του φουντουκιού, αποσύρουμε το μίγμα από τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει λίγο.

Ρίχνουμε ένα ένα τα ασπράδια στο μίγμα με το αλεύρι, το αμύγδαλο και την άχνη και τα ανακατεύουμε καλά, να ομογενοποιηθούν. Στο τέλος προσθέτουμε και το βούτυρο και ομογενοποιούμε επίσης. Το μίγμα αυτό είναι αρκετά υγρό και για να γεμίσουμε με αυτό τις φορμίτσες καλό είναι να χρησιμοποιήσουμε κορνέ, αλλά αν βαριέστε χρησιμοποιήστε κουτάλα και απλά γεμίστε τον τόπο! Επίσης μπορείτε να τα κάνετε σοκολατένια προσθέτοντας λίγο κακάο στο μίγμα, ή να βάλετε ένα ξινούτσικο βατόμουρο (είτε από τα κατεψυγμένα είτε από κονσέρβα) σε κάθε ένα φορμάκι. Απλά ακουμπήστε το απάνω και αυτό θα μπει σιγά σιγά μέσα όσο ψήνετε.

Τώρα για το ψήσιμο: θέλουν ελάχιστο ψήσιμο και αρκετή προσοχή, ώστε να μην γίνουν μπισκότα. Ψήστε τα για 7 λεπτά στους 230 βαθμούς. Μόλις αρχίζουν να φουσκώνουν χαμηλώστε τη θερμοκρασία στους 205 βαθμούς και αφήστε τα για άλλα 7 λεπτά, να πάρουν χρώμα. Σβήστε το φούρνο και αφήστε τα μέσα για άλλα 2-3 λεπτά. Βγάλτε τα και αφήστε τα να κρυώσουν αρκετά πριν τα ξεφορμάρετε.