Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

Σάββατο – Καρυδόπιτα

Το Σάββατο είναι η καλύτερη μέρα της εβδομάδας. Θεωρητικά τουλάχιστον.

Δεν δουλεύεις, μπορείς να πας για ψώνια, έχεις σχεδόν πάντα έξοδο το βράδυ, δεν σε νοιάζει να ξενυχτήσεις γιατί η επόμενη είναι Κυριακή, οι εφημερίδες είναι καλές, και άλλα πολλά.

Υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος: συνήθως ξυπνάς νωρίς γιατί είσαι ακόμα στο ρυθμό της εβδομάδας, πας για ψώνια μαζί με άλλους 5 εκατομμύρια Αθηναίους, πίνεις όλες τις μπόμπες των μπαρ και τρως όλα τα υπόλοιπα των εστιατορίων γιατί βγαίνεις μαζί με τα παραπάνω μιλιούνια κόσμοι, και το χειρότερο οδηγούν στο δρόμο ΚΑΙ οι δημόσιοι υπάλληλοι, που τις άλλες μέρες παίρνουν το μετρό.

Σήμερα λοιπόν Σάββατο, χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις, ξύπνησα στις 7:30 (γιατί?), και αφού έβαλα ψωμί να γίνετε, σκέφτηκα ότι είναι καλή ιδέα να κάνω τη Τρίτη το τραπέζι στους κουμπάρους μου και στη Γωγούλα, ξεκίνησα να πάω να πάρω τον Μπακαλιάρο. Έφτιαξα τη λίστα με τα ψώνια – γιατί έτσι πρέπει λένε, μην πας ποτέ στο βασιλόπουλο χωρίς λίστα! Κάτι σαν το προπατορικό αμάρτημα ένα πράγμα – ξεκίνησα.

Στο τσακ γλίτωσα τρακάρισμα με 60-άρης που είχε στη διαπασών μια ραδιοφωνική εκπομπή πολιτικού περιεχομένου, και αφού με έβρισε που έφταιγε, προχώρησα να χαρώ τη μέρα. Λοιπόν τα Σάββατα στα σούπερ μαρκετ, βλέπεις πολλούς χαρωπού κυρίους να ψωνίζουνε με τα παιδάκια τους. Αυτοί είναι μία ιδιαίτερη φυλή με πολλές ιδιαιτερότητες. Εμένα μου αρέσουν αυτοί που δεν καταλαβαίνουν την τύφλα τους και σε κάθε δεύτερο βήμα παίρνουν τη γυναικούλα τους για διευκρινήσεις, όταν δε η αγαπημένη τους σιχτιρίζει και δεν την ξαναπαίρνουν αρχίζουν και ρωτάνε εσένα, ποιο είναι το καλό μαλακτικό ρούχων και αλλά τέτοια χαζά. Ήμουνα στο διάδρομο με τα λάδια και ένα γλυκύτατο αγοράκι 4 χρονών περίπου, που ο μπαμπάκας του το είχε βάλει στο κάθισμα του καροτσιού, ..., μου έπιασε το χέρι. Δεν με άφηνε! Κοίταζε το χέρι μου, μου το φύλαγε, πολύ γλυκός και κούκλος σας λεω. Άρχισα να του μιλάω, και τον ρωτάω πως τον λενε, τότε ο χαμογελαστός μπαμπάς μου ψιθυρίζει, ότι δεν μιλάει. Αν και μου κόπηκαν λίγο τα γόνατα, συνέχισα να του μιλάω μιας και ο πιτσιρικάς δεν μου άφηνε το χέρι, Προσπαθώντας να φύγω έκανα να τον πλησιάσω να τον φιλήσω, τότε αγρίεψε ο μικρός και με έσπρωξε, μου ψιθυρίζει πάλι ο μπαμπάς, ότι γίνετε επιθετικός όταν τον αγκαλιάζουν και τον φιλάνε. Ευχήθηκα και έφυγα, αλλά απ’ ότι καταλαβαίνετε, πάει το Σάββατο. Χάλασε! Ένα παιδάκι αυτιστικό που δεν επικοινωνεί καθόλου, κάπου μέσα σου λες ότι είναι καλά γιατί είναι στο δικό του κόσμο, αλλά αυτά τα παιδάκια με ελαφρύ αυτισμό, που δεν τα ξεχωρίζεις με την πρώτη ματιά είναι πολύ δύσκολο να τα αντιμετωπίσεις. Άστα σου λεω!

Το δεύτερο συμβάν της ημέρας έχει να κάνει με τη γιαγιούλα που πήγε βασιλόπουλο να «διαλέξει καλά φτερά παστού μπακαλιάρου» ωσάν να πήγαινε σε προπολεμικό μπακάλικο. Αφού βέβαια δεν βρήκε χύμα, παρά μόνο συσκευασμένο, ρώτησε τον υπάλληλο στα τυριά που είναι ο «κανονικός» ο μπακαλιάρος. Τότε ο νεαρός (20-22 ετών περίπου) της είπε ότι δεν έχουν χύμα γιατί οι πελάτισσες δεν θέλουν να τον πιάνουν τον μπακαλιάρο και άρα αυτοί τον συσκευάζουν και μπορεί να βρει μόνο τέτοιον. Τότε η γιαγιά είπε την ατάκα της ημέρας, που θα δεξιά στην κορυφή της σελίδας. Κατέρρευσε ο κόσμος γύρο της σας λεω!!!

Στην επιστροφή, με μούντζωσε μία κυρία γιατί δεν πάτησα κάτι παιδάκια με ποδήλατο που ήταν μπροστά μου και με το καλό έφτασα σπίτι....

Και βρήκα λοιπόν τη συνταγή της καρυδόπιτας, που όπως σας είπα είναι παρά πάρα πολύ απλή, γιατί δεν θέλει μαρέγκα. Η συνταγή είναι του Βαγγέλη Δρίσκα, που αυτό το μήνα κάνει κάτι πολύ ωραία σεμινάρια μαγειρικής και τα παρακολουθώ μαζί με τη Φιφή.

Καρυδόπιτα με Σοκολάτα.

Προσοχή: η Ζαχαροπλαστική είναι σχεδόν χημεία, πρέπει λοιπόν να είστε πολύ ακριβής στα υλικά.

2 φλ. Γαλέτα
2 φλ. Καρυδόψιχα
1/3 φλ. Αλεύρι
2 κ. γλ. μπεικιν παουντερ
1 κ. γλ. Κανέλα
½ κ. γλ. Μπαχαρι
½ κ. γλ. Γαρυφαλο σκόνη
1 φλ. Ζάχαρη
3 αυγά (κανονικό μέγεθος όχι τα large)
½ φλ. Ηλιέλαιο
½ φλ. Γάλα
1/3 φλ. Κονιάκ ή μαυρο ρούμι
βούτυρο και αλεύρι για το ταψι

Για το σιρόπι:
1 φλ. Ζαχαρη
1 πορτοκάλι
1 κ. γλ. Γαρίφαλα καρφιά
1 ξύλο κανέλας
200 γρ κουβερτούρα (52% τουλάχιστον)

Σε μπολ ανακατεύουμε όλα τα στερεά και σε άλλο μπολ χτυπάμε τα υγρά. Ρίχνουμε τα υγρά στα στερεά, και ανακατεύουμε ελαφρά. Τα βάζουμε στο βουτυρωμένο/αλευρωμένο ταψί και τα ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 140 βαθμούς αέρα για περίπου μία ώρα. Με οδοντογλυφίδα τρυπάμε την επιφάνεια σε πολλά σημεία και αφήνουμε να κρυώσει καλά.

Για το σιρόπι βάζουμε 3 φλ. Νερο και τη ζάχαρη, τα μπαχαρικά και το πορτοκάλι κομμένο στη μέση (να το πλύνετε πρώτα καλά και να είναι βιολογικό από αυτά που δεν έχουν κερώσει). Το βράζουμε, σε σιγανή φωτιά για 10 λεπτά και τότε ρίχνουμε την κουβερτούρα που έχουμε ψιλοκόψει. Βράζουμε άλλα 5 λεπτά να λιώσει η κουβερτούρα και με το ζεστό σιρόπι περιχύνουμε (μέσα από ένα σουρωτήρι να κρατήσουμε τα μπαχαρικά) το κρύο γλυκό. Το αφήνουμε να κρυώσει λίγο πριν το κόψουμε. Αν μας αρέσει η σοκολάτα μπορούμε να φτιάξουμε μια επιπλέον σος σοκολάτας και να τη σερβίρουμε μαζί.

Για τη σος σοκολάτας: Λιώνουμε σε μπεν-μαρί άλλα 200 γρ. Σοκολάτας, και αφού λιώσει προσθέτουμε 100 γρ. Γάλα, 100 γρ. Κρέμα γάλακτος και μια κουταλιά βούτυρο. Τα ομογενοποιούμε και έχουμε μία πολύ ωραία σος σοκολάτας. Αν θέλουμε να αποφύγουμε το μπεν-μαρί, τότε ζεσταίνουμε σε σημείο βρασμού το γάλα και την κρέμα, και τα ρίχνουμε σιγά-σιγά και ανακατεύοντας πάνω στη ψιλοκομμένη σοκολάτα. Στο τέλος βάζουμε το βούτυρο.

Για το σερβίρισμα κόβουμε ένα κομμάτι καρυδόπιτα και περιχύνουμε με τη σος, όποιος θέλει (και έχει) βάζει και ένα φυλλαράκι μέντας από πάνω.

Καλό Σαββατόβραδο!

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Δεν φταίει η κυρία στο Βασιλόπουλο, το μαλακισμένο φταίει που δεν καταλαβαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να βγεις για ψώνια και να βρεις ΜΟΝΟ συσκευασμένο μπακαλιάρο! Οσοι ξέρουν να διαλέγουν, δεν είναι δυνατόν να επαφίονται στην κουφή επιλογή του κάθε άσχετου που συσκευάζει με μοναδικό κριτήριο το βάρος και τ μέγεθος απο το κεσεδάκι!
Η ατάκα της βέβαια, επαραμένει ΑΠΑΙΧΤΗ!!!