Μήδεια

Μήδεια φάε μύδια, έλεγε ο Μπόστ! Ο Παπαϊωάννου όμως, λεει πολλά περισσότερα.

Έχετε πολλές φορές ακούσει την έκφραση, «αν δεν μπορείς να το πεις τότε χόρεψέ το». Η χτεσινή παράσταση της Μήδειας, που είδαμε στο Παλλάς, ήταν η τρανή απόδειξη ότι δεν χρειάζονται λόγια για να εκφραστείς, και ότι η πιο έντονη γλώσσα είναι αυτή του σώματος.

Μία σκηνή όλο το έργο ... όρθια πάνω σε καρέκλες η Μήδεια, μετατρέπει τον θρήνο της εγκατάλειψης σε οργή. Οι καρέκλες γίνονται πόδια και με τη σειρά τους όργανα. Ο θυμός ξεχείλιζε από κάθε πόρο του σώματός της. Δυστυχώς δεν μπορώ να το περιγράψω! Πρέπει να το δείτε.

Αναμφισβήτητα ο Παπαϊωάννου είναι ο πιο ταλαντούχος καλλιτέχνης στην χώρα μας σήμερα. Τον λεω καλλιτέχνη γιατί δεν ξέρω πως να τον πω, χορογράφο? Σκηνοθέτη? Δεν ξέρω.

Αν και η τελετές του ήταν οι πιο εμπνευσμένες παραστάσεις του – κατά τη γνώμη μου -, το Δύο που είδαμε πέρσι μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Είχα βέβαια κάποιες αντιρρήσεις για το θέμα, απλά γιατί είμαι γυναίκα και βέβαια δεν αντιλαμβάνομαι τον ανδρικό ψυχισμό στον οποίο αναφερόταν το έργο. Τότε λοιπόν έλεγα ότι θα ήθελα πάρα πολύ να δω ένα γυναικείο θέμα από αυτόν τον άνθρωπο, έτσι από περιέργεία να δω πως θα το προσεγγίσει.

Ήξερα ότι παλιά είχε κάνει μια Μήδεια δεν την είχα όμως δει, τότε που ήταν άσημος (αυτό βέβαια δείχνει το μέγεθος της παιδείας μου που είναι πολύ μικρό! Δεν πάω να δω μία πρωτοποριακή παράσταση ενός μη-γνωστού καλλιτέχνη, περιμένω να γίνει πασίγνωστος και μετά αρχίζω τις αμπελοφιλοσοφίες για το ταλέντο του, αλλά τέλος πάντων!). Όταν λοιπόν άκουσα ότι μετά το Δύο, ετοίμασε μία Μήδεια, κρυφογέλαγα μέσα μου, καθώς για μένα αυτός ο μύθος είναι ... όλα τα λεφτά!!!

Να εξηγηθώ ... μιλάμε για καθαρά γυναικείο θέμα, μιλάμε για θέμα ταμπού για όλες τις κοινωνίες από αρχαιοτάτων χρόνων, μιλάμε για τον έρωτα, μιλάμε για τη μητρότητα, μιλάμε για την σύγκρουση έρωτα και μητρότητας που διαλύει, διαλύει τα πάντα, μιλάμε για την σύγκρουση του συναισθήματος με τα γονίδια, μιλάμε για το μένος της εξαπατημένης γυναίκας, μιλάμε για τον αριβισμό του άνδρα, μιλάμε για μία ιστορία που συμβαίνει συνέχεια σε όλες τις εποχές σε όλες τις κοινωνίες και που σε τελική ανάλυση είναι μάλλον στη φύση του ανθρώπου.

Πρόσφατα μίλαγα με τον Βαγγέλη, για το πως ο ερχομός ενός παιδιού μπορεί να χαλάσει τη σχέση του ζευγαριού, για το πως ο άνδρας απειλείται από το ίδιο του το παιδί, για το πως και πόσο συχνά, ηθελημένα ή ακούσια, τα παιδιά γίνονται το μέσο εκδίκησης ή διεκδικήσεων μεταξύ του ζευγαριού, η Μήδεια είναι η ακραία παρουσίαση του τελευταίου και ας λέμε συχνά ότι δεν υπάρχουν Μήδειες στη ζωή.

Εύκολα λες ότι η Μήδεια παρουσιάζει τον κακό εαυτό της γυναίκας, το ίδιο και η Κάρμεν άλλωστε για κάποιους άλλους. Εύκολα τη λες σκύλα. Εύκολα βλέπεις το έργο με το μάτι του μισογύνη, όπως το παρουσίασε ο Αριστοφάνης στις Θεσμοφοριάζουσες, εύκολα λες «υστερικές γυναίκες», όπως είπε χτες ο Βαγγέλης, και «κάθαρμα Ιάσονας» όπως είπα εγώ. Είναι όμως έτσι; Δεν ξέρω, μπορεί και να είναι, ανάλογα πως εισπράττεις το μήνυμα.

Ο Παπαϊωάννου όμως, δεν παρουσίασε μία υστερική γυναίκα, δεν παρουσίασε μία μαύρη ψυχή, δεν παρουσίασε έναν αριβίστα Ιάσονα. Για εμένα δεν πήρε θέση. Απλά παρουσίασε με την τέχνη του τα «γεγονότα», τον πόθο (μοναδική η σκηνή που το ζευγάρι κάνει σεξ – και όχι έρωτα), την αγάπη, το παιχνίδι, την πίστη (του σκύλου στη Μήδεια), τη ζήλια, τον θυμό! Άφησε όλους εμάς να ερμηνεύσουμε το μύθο όπως θέλουμε, όπως νοιώθουμε, όπως αισθανόμαστε εκείνη τη στιγμή, και αυτό ήταν υπέροχο.

Πέραν αυτών, έπαθα την πλάκα μου με τους χορευτές. Ειδικά τις δύο κοπέλες. Αυτά δεν ήταν κορμιά, ήταν πλαστελίνη, είχαν απίστευτη ελαστικότητα και σε ορισμένα σημεία νόμιζα ότι τα κόκαλα λύγιζαν. Επίσης θέλω να προσθέσω, ότι μάλλον δεν έχουν φαει ποτέ στη ζωή τους. Είναι ένα σπάνιο είδος που, μετά τον θηλασμό, δεν ξαναέφαγαν. Πρέπει να ήταν και οι δύο μαζί 17 κιλά.

Η μουσική ήταν του Μπελίνι, από πολλές όπερες όμως, και το δέσιμο των κομματιών ήταν υπέροχο.

Η παράσταση, είναι καταπληκτική. Προσωπικά μου άρεσε πιο πολύ από το Δύο, αν δεν είναι ιεροσυλία να κάνεις κάποιος τέτοιες συγκρίσεις. Όσοι δεν το έχετε κανονίσει να πάτε, υπάρχουν ακόμα εισιτήρια.

Μετά την παράσταση, πάτε δίπλα στο καφέ να πιείτε ένα κρασάκι, όπως κάναμε εμείς. Θέλει λίγο χρόνο – και κουβεντούλα - αυτό το θέαμα «να κατέβει», μην το φάτε αμάσητο, κρίμα είναι ....

Σήμερα έχει νόστιμο διαιτικό φαγάκι να ισοσκελίσουμε την χτεσινή κραιπάλη με την πατατόπιτα.

Σολομός στο φούρνο με ροζ σάλτσα

4 φιλέτα σολομού, από αυτά τα μεσαία με το δερματάκι από πάνω
λάδι, αλάτι χοντρό, πιπέρι, χυμό από 1 λεμονάκι

για τη ροζ σάλτσα (που πάει πολύ ωραία και με άλλα ψάρια αλλά και γαρίδες ψητές)
1 κρόκο αυγού
1 κουταλιά του γλυκού μουστάρδα σκόνη
χυμό από 1 λεμόνι
ηλιέλαιο όσο τραβήξει
1 κουταλιά σούπας πελτέ ντομάτας
1 κουταλιά της σούπας ουίσκι
1 κουταλιά της σούπας ψιλοκομμένο άνηθο

Μαρινάρετε το σολομό στο λάδι, το λεμόνι και το αλατοπίπερο για 1 ώρα. Σε προθερμασμένο φούρνο και στους 200 βαθμούς αέρα, ψήνετε τα φιλέτα για περίπου 20 λεπτά με το δέρμα προς τα πάνω. Για τη σάλτσα, βάλτε στο μπλέντερ το κρόκο με τη σκόνη μουστάρδας και τα χτυπάτε συμπληρώνοντας λιγο λίγο λάδι και λεμόνι (το λάδι το ρίχνετε συνεχώς σαν κλωστούλα να πέφτει), μέχρι να γίνει πηχτή μαγιονέζα. Στο τέλος προσθέστε το ουίσκι, τον πελτέ και τον άνηθο, και ανακατέψτε μέχρι να ομογενοποιηθούν. Βάλτε την στο ψυγείο για 1 ώρα τουλάχιστον αν δέσει.

Μόλις ψηθούν τα φιλέτα σερβίρετέ τα με πατατούλες βραστές βάζοντας μία κουταλιά της σούπας σάλτσα πάνω από κάθε φιλέτο. Ταιριάζουν βέβαια και με κουνουπίδι βραστό, ή απλή πράσινη σαλάτα.

Καλό Σαββατοκύριακο!