Ο Γρηγόρης και η Μαρίνα

Τα διδύμια της παρέας μου, τα ξέρουν σχεδόν όλοι. Είμαστε φίλες σχεδόν 30 χρόνια τώρα, και λογικά έχουμε φαει μαζί ψωμί και αλάτι. Ο κύριος Γρηγόρης και η κυρία Μαρίνα, είναι οι γονείς τους, και βέβαια όλη η παρέα έχει φαει, πιει και διασκεδάσει, σπίτι τους, είτε στην Αθήνα παλιά είτε στον Ωρωπό τελευταία.

Από το Σάββατο η Μαρίνα είναι στην εντατική. Αυτό από μόνο του ακούγεται τρομερό, για όσους δεν ξέρουν την Μαρίνα, γιατί για εμάς που την ξέρουμε καλά, μόνο νέο δεν είναι. Πάλι η Μαρίνα στην εντατική θα έπρεπε να είναι ο τίτλος!

Η έρημη η γυναίκα είναι αυτό που λέμε φιλάσθενη, αλλά ταυτόχρονα είναι και ο λόγος να σχίσουν οι γιατροί τα πτυχία τους. Από μικρή έχει διαγνωσμένη σκλήρυνση κατά πλάκας, έχει χρόνια διαβήτη, έχει ένα νεφρό πάρα πολλά χρόνια τώρα, έχει αφαιρέσει όλα τα γυναικολογικά όργανα βεβαίως, τα εμφράγματα και τα εγκεφαλικά έχουμε σταματήσει να τα μετράμε, ομοίως και τις εγχειρήσεις που έχει κάνει για διάφορους λόγους. Τώρα στα 70 +, μπαινοβγαίνει στο νοσοκομείο όπως άλλες γυναίκες θα πήγαιναν κομμωτήριο, και είναι καλά!!

Μπορεί να σας κάνει εντύπωση που κάνω πλάκα με το θέμα, αλλά έτσι είναι η Μαρίνα και αυτή κάνει πλάκα με την κατάστασή της. Βέβαια με τα πολλά που έχει περάσει τα χάνει μερικές φορές, όπως τότε που είδε τον Γρηγόρη με την ρόμπα που σου δίνουν για να μπεις στην Εντατική και τον ρώτησε «Γρηγόρη μου τι έχεις; γιατί σε βάλανε στην εντατική;», ή την άλλη φορά που έβριζε τη Μιρέλα γιατί ενώ ήταν στην εντατική δεν της είχε φέρει καλλυντικά να μακιγιαριστεί.

Οι γιατροί όταν την εξετάζουν πρώτη φορά, δεν πιστεύουν το ιστορικό της. Οι κοπέλες βαριούνται πλέον να εξηγούν και να μην τους πιστεύουν και έτσι τα έχουν όλα γραμμένα και απλά τα δίνουν στον νέο γιατρό που τυχαίνει να την αναλάβει ως περιστατικό. Στην αρχή, που δεν ξέρουν με τι έχουν να κάνουν, παίρνουν τεθλιμμένο ύφος και λένε ... «άσχημα τα πράγματα! Δεν θέλουμε να σας δώσουμε ελπίδες» και άλλα τέτοια, στην πορεία σχίζουν τα διπλώματά τους, γιατί η κα Μαρίνα είναι ο Λάζαρος προσωποποιημένος! Πέντε γιατρούς έχει πεθάνει!!

Ούτε ο κυρ Γρηγόρης, δεν είναι κανα θηρίο υγείας. Και αυτός με τα εγκεφαλικά του και τα εμφράγματα, αλλά κρατιέται καλά, και βέβαια φροντίζει και τη Μαρίνα.

Όλη η παρέα σήμερα θα βγάλει έξω τον κυρ Γρηγόρη. Θα τον πάμε βόλτα να ξεσκάσει ο άνθρωπος.

Όταν ήμασταν πιο μικρά το σπίτι αυτών των ανθρώπων ήταν πάντα ανοιχτό. Υπήρχε μια μεγάλη κουζίνα, με ένα τραπέζι που μας χώραγε όλους. Παίζαμε μπιρίμπα με τις ώρες, πίναμε φραπέδες με παγωτάκι που μας έφερνε ο κυρ Γρηγόρης από το ζαχαροπλαστείο κάτω από το σπίτι. Ερχότανε ο άνθρωπος κατάκοπος από τη δουλειά πάντα αργά το απόγευμα, και εμείς είχαμε κάνει κατάληψη στο σπίτι του. Όχι μόνο δεν γκρίνιαζε για την φασαρία μας, και την αναρχία που φέρναμε στο σπίτι του, αλλά πάντα μας παράγγελνε πίστες, ή σουβλάκια, μας έκανε πλάκα και μας έλεγε απίθανες ιστορίες, τρελαινόμασταν όλοι για τις ιστορίες του κυρ Γρηγόρη.

Η κυρία Μαρίνα, δεν είχε ποτέ φαγητό στο σπίτι, ήταν καλομαθημένη, και αρχόντισσα, καμία σχέση με της άλλες μαμάδες, του «φάε» και του «μη», της άρεσε που πηγαίναμε σπίτι της, αδιαφορούσε για την ακαταστασία που δημιουργούσαμε και τη βρώμα, δεν την ένοιαζε αν υπάρχει φαγητό για τον άνδρα της και τα παιδιά της, αλλά το μακιγιαζ ήταν πάντα τέλειο, και το χτένισμα κομμωτηρίου στην ημερήσια διάταξη. Με ένα τσιγάρο στο χέρι, μας έκανε τράκα, και είχε ένα χιούμορ τόσο καυστικό, που μερικές φορές σε έφερνε σε δύσκολη θέση.

Τα καλύτερά μου χρόνια τα θυμάμαι στο σπίτι στην Ιλιδος, παρέα με τον Φώτη, και τις δίδυμες, το τσιγάρο της κυρίας Μαρίνας και τις ιστορίες του κυρίου Γρηγόρη.

Είμαι σίγουρη ότι σύντομα η Μαρίνα θα βγει από την εντατική, λίγο καταβεβλημένη, λίγο πιο «σπασμένη» βέβαια, αλλά όλο αυτό δεν μου αρέσει. Πιστεύω ότι για αυτή τη γυναίκα, τόσο κοκέτα, τόσο καθωσπρέπει, τόσο αρχόντισσα, όλη αυτή η ταλαιπωρία πλέον είναι εξευτελισμός. Αλλά τι να κάνεις;

Ούτε για τον κύριο Γρηγόρη πάλι είναι ευχάριστη αυτή η κατάσταση. Την λάτρεψε αυτή τη γυναίκα, δεν της χάλασε ποτέ χατίρι, και τώρα παιδεύεται, τυραννιέται και να την φροντίζει και να την αισθάνεται έτσι να σβήνει, σιγά σιγά.

Για μένα και οι δυο τους είναι γονείς, όπως οι δίδυμες είναι αδελφές, και αυτό που κρατάω είναι οι όμορφες αναμνήσεις και η τρέλα αυτών των ανθρώπων, που ακόμα εκφράζετε με τον τρόπο της ... με την Μαρίνα που δεν της αρέσει η νυχτικιά της εντατικής, και με τον Γρηγόρη που θέλει να πετάξει τα παλιά έπιπλα και να πάρει από το ΙΚΕΑ, τα μοντέρνα ... «αυτά με το πλέξιγκλας».

Sui Generis άνθρωποι.

Τι φαγάκι να σας γράψω τώρα; Λεω να σας γράφω για ψαράκι, που είναι και το αγαπημένο μου πιάτο άλλωστε.

Τσιπούρα Γεμιστή

4 μικρές τσιπούρες (300 γρ. η κάθε μία)
½ ποτήρι ελαιόλαδο
ξύσμα από 1 λεμόνι
1 ποτήρι λευκό κρασί, ξηρό
αλάτι και πιπέρι

4 φέτες ψωμί μπαγιάτικο
1 ποτήρι γάλα
2 μέτρια κρεμμύδια ψυλοκομμένα
1 φλιτζάνι μαϊντανό ψιλοκομμένο
1 αυγό

Μουλιάζετε το ψωμί στο γάλα και το στύβετε καλά να βγάλει όλα τα υγρά. Το ανακατεύετε με το αυγό, το κρεμμύδι και τα 2/3 από τον μαϊντανό να γίνει ένα ομοιογενές μίγμα. Πλένετε τις τσιπούρες και τις σκουπίζετε καλά με απορροφητικό χαρτί. Τις αλατοπιπερώνετε και εσωτερικά και τις γεμίζετε με το μίγμα. Τις δένετε με ένα σπάγκο κουζίνας, για να διατηρηθεί το σχήμα τους και να μην χυθεί η γέμιση. Βάζετε τις τσιπούρες σε ταψί, τις περιχύνετε με το λάδι και τις πασπαλίζετε με τον υπόλοιπο μαϊντανό και με το ξύσμα του λεμονιού. Τις ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο για 20 λεπτά στους 220 βαθμούς πάνω κάτω. Στη μέση του ψησίματος τις περιχύνετε με το κρασί. Ταιριάζουν πολύ με πατατοσαλάτα, ή κολοκύθια βραστά.