Πολύ καλοί οι Pink Martini χτες βράδυ σε μία όμορφη και κατάμεστη για τον Λυκαβηττό βραδιά. Αυτά τα παιδία από το Ορεγκον της Αμερικής, είναι πολύ έντεχνα, με πολλά όργανα – 10 μουσικοί έπαιζαν χτες – και μια καταπληκτική φωνή.
Βέβαια, δεν ξέρω πόσο συναυλιακοί είναι, με την έννοια που δίνουμε εμείς εδώ στις συναυλίες σαν αυτές του Λυκαβηττού. Θέλω να πω ότι οι άνθρωποι ξεκίνησαν με το Bolero του Ravel, έπαιξαν πολλά τραγούδια από διάφορες χώρες, στα κινεζικά και στα κροατικά, είχαν βιρτουόζους μαζί τους να παίζουν έργα για Βιολί και Τσέλο, ωραία πράγματα αλλά, μάλλον όχι για το κοινό που είχε μαζευτεί χτες στο θέατρο.
Το απόγευμα πριν τη συναυλία έλεγα σε ένα φίλο ότι θα πάω με «αυτούς και εκείνους», και μου είπε «ο Βασίλης έρχεται για τις χαζογκόμενες που θα μαζευτούν!». Αυτό μάλλον αδικεί τον Μπιλ που δεν είναι τέτοιος τύπος καθόλου, παρ΄ όλα αυτά η διαπίστωση παραμένει, οι χαζογκόμενες θα πήγαιναν χτες να δουν Pink Martini στο Λυκαβηττό.
Όπως καταλαβαίνετε είχα μία έγνοια, μία αγωνία. Θα έχει τέτοιες; και πως είναι δηλαδή; Μέσα στο άγχος μου το μεγάλο, έκανα και πολύ αισιόδοξες εκτιμήσεις για το πως θα πάμε εκεί. Είπαμε να πάμε με το αυτοκίνητο νωρίς, να το παρκάρουμε «πάνω». Καλή η σκέψη πιθανών αλλά στην εκτέλεση αποτύχαμε γιατί κανονικά για να μας αφήσουμε να πάμε απάνω έπρεπε να είμαστε εκεί κατά τις 6 το πρωί, αλλιώς δεν έχεις πιθανότητες. Εμείς, σαν τη τρελή χαρά φύγαμε από το σπίτι στις 7:50, για να δούμε συναυλία στις 9:30, λες και έπρεπε να πάμε στη Θήβα και όχι στο καράκεντρο της Αθήνας. Μέσα από ασύλληπτη κίνηση, Δευτέρα απόγευμα με καύσωνα μιλάμε τώρα, καταφέραμε να είμαστε στη περιφερειακή του Λυκαβηττού στις 8:35, όπου επικρατούσε ο κακός χαμός, με μία συνεχόμενη ουρά μέχρι την στροφή για να ανέβεις προς το Θέατρο. Εκεί κάτσαμε κανα 20-λεπτό, όπου και αγχωθήκαμε μίας και πέρναγε η ώρα, ήταν σαφές ότι το αυτοκίνητο δεν μπορούσαμε να το ανεβάσουμε απάνω, και άρα κάτι έπρεπε να το κάνουμε! Αφού αφήσαμε μερικούς να ανέβουν με τα πόδια, μίας και είχαμε τα εισιτήρια όλης της παρέας μαζί μας, τρέχαμε σαν τρελοί, εγώ και η Φιφή στο κολωνάκι να βρούμε να παρκάρουμε και μετά να δούμε πως θα ανέβουμε απάνω. Τελικά παρκάραμε κάπου, με τρεχάλα φτάσαμε στο Τελεφερίκ, όπου δεκάδες τουρίστες περίμεναν να ανέβουν να θαυμάσουν τη θέα, ενώ εγώ είχα το εγκεφαλικό στο στόμα, λόγω τρεξίματος, καθυστέρησης και φυσικά ζέστης! Άντε και φτάνουμε στη κορυφή, άλλο τρέξιμο να πάμε στο θέατρο (δεν είναι μικρή η απόσταση σας λεω), να βρεθούμε τελικά στο θέατρο στις 9:35, έχοντας χάσει κανα κιλό ιδρώτα. Εκεί δύο άτομα κράταγαν θέσεις για 8, αλλά τελικά καλά τα είχαν καταφέρει.
Ο κόσμος; πολλές «κοπελιές» δηλαδή, ρομαντικές κοριτσούδες, με τις φίλες τους, γυναικοπαρέες που τους αρέσει η Latin και τρελαίνονται με το Amando Mio. Πολλές φοιτήτριες και αρκετές γιάπισσες θα έλεγα, με τα σινιέ αλλά light φουστανάκια! Μια χαρά δηλαδή. Γέλασα ιδιαίτερα με μερικούς τύπους που είδα, όπου προφανώς τους είχε σύρει η γκόμενα μαζί, γιατί δεν τρελάθηκαν με κάθε γνωστό Latin που έπαιζε η μπάντα, ούτε θεωρούσαν το Come stas Yiolanda (έτσι γράφετε;) ρομαντική ευκαιρία να αγκαλιαστούν στο φεγγαρόφωτο. Ήταν προφανές ότι προτιμούσαν μια άλλη συναυλία, αλλά πως να το πεις αυτό στην «Δανάη» (πάντα κάπως έτσι τις λένε αυτές) χωρίς να σου κάνει μούτρα για κανα μήνα!
Είχα την αίσθηση ότι όλοι αυτοί μάλλον απογοητεύτηκαν, γιατί κάτι άλλο περίμεναν, κάτι πιο δυνατό, πιο χορευτικό και ξεσηκωτικό και λιγότερο έντεχνο, αλλά δεν πειράζει. Υπήρχαν και μερικοί, λίγοι βέβαια, που έφυγαν στη μέση, ήταν προφανές ότι για κάτι άλλο είχαν προετοιμαστεί.
Τέλος πάντων, είχε αρκετές χαζογκόμενες, άλλα όχι με την έννοια της ρουβίτσας, μάλλον στο πιο κουλτουρέ θα έλεγα. Ωραία ήταν όμως, χάσαμε και τα κιλά μας με την ανάβαση – κατάβαση, είχε και δροσιά, δεν έπεσε και το θέατρο να μας πλακώσει, πέρασε και αυτό!
Α! Να μην το ξεχάσω ήταν και εκείνη η σκουλικαντέρα, το δεξί του ρουσό; που βγαίνει με την περήφανη φαλάκρα και λεει «ουδέν σχόλιο», λες και κόλλησε η κασέτα! Αυτός ντε! Ήρθε κύριος με το υπουργικό, αυτόν προφανώς τον αφήκανε να ανέβει απάνω, 20 δευτερόλεπτα πριν αρχίσει στις 9:50, γεμάτο το θέατρο, αλλά μίας και ήταν free sitting, κάτι φουσκωτοί του κράταγαν θέσεις από νωρίς. Καταχάρηκα όμως γιατί δεν έβλεπε τίποτα και μίας και του είχαν κρατήσει θέσεις κάτω και στο κέντρο, έβλεπε τις πλάτες αυτών που είχαν κατακλύσει την αρένα!!! Έτσι είναι δικέ μου, πριν ασκήσεις την εξουσία σου, πριν βάλεις κάποιους να σου κρατάνε θέσεις, φρόντισε να μάθεις αν θα γεμίσουν την αρένα η όχι, Λυκαβηττός είναι αυτός, όχι Ηρώδειο!
Αυτά τα χτεσινά, επειδή κάποιοι πανικοβλήθηκαν με τη πρόταση γάμου που έγραψα, να σας πω ότι είναι ο Μικρός ο Αποστόλης που παντρεύετε την Ξανθή! Πάρτε τον να του ευχηθείτε!
Ένα «ελαφρύ» φαγάκι σήμερα, μίας και κάνει ζέστη. Αλλά μην μου πείτε ότι δεν το έχετε φαει σε κάποιο φοιτητικό ταξίδι στην άγονη με το «Αιγαίο»; αν όχι δεν είμαστε στην ίδια γενιά!
Μακαρονάδα Καραβίσια
½ κιλό μακαρόνια με τρύπα
4 φλιτζάνια ζωμό κρέατος από 1 κύβο
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
5 κουταλιές της σούπας βούτυρο φρέσκο και μυρωδάτο
2 κουταλιές κορν φλάουερ
αλάτι, πιπέρι και μπόλικο τριμμένο κεφαλοτύρι
Βράζετε τα μακαρόνια σύμφωνα με την συσκευασία, και παράλληλα φτιάχνετε τη σάλτσα. Στο μισό βούτυρο σοτάρετε το κρεμμύδι, μέχρι να μαλακώσει, σβήνετε με τον ζωμό και αφήνετε να βράσει μέχρι να μείνει το 1/3. Αλατοπιπερώνουμε, και δένουμε τη σάλτσα με το κορν φλάουερ. Αφού βράσουν τα μακαρόνια τα καιμε με το υπόλοιπο βούτυρο, και τα περιχύνουμε με την πηχτή σάλτσα. Με το κεφαλοτύρι συμπληρώνουμε λίγο τις θερμίδες μιας και απ΄ ότι καταλάβατε αυτό το πιάτο είναι μάλλον «ελαφρύ»!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου