Generation Y

Έχει πέσει πολύ δουλειά τελευταία, και πολύ βλακεία! Ο ανταγωνισμός έχει αυξηθεί πολύ. Αυτό βέβαια θεωρητικά δεν είναι κακό, το αντίθετο μάλιστα. Έλα όμως που ο κόσμος είναι γεμάτος απο μετριότητες – και ότι χώρος περισσεύει το γεμίζουν οι βλάκες. Οι μετριότητες λοιπόν αυτές – που υπάρχουν σε όλους τους χώρους βέβαια όχι μόνο στη δικιά μου δουλειά – κάπως πρέπει και αυτοί να ζήσουν. Κάπως να πορευτούν. Τι κάνουν λοιπόν; λαμογιές, ψέματα, πασαλείμματα, κουκουλώματα και βέβαια χαμηλή ποιότητα και πολλά φρου φρου και αρώματα. Αυτό μπορούν να κάνουν αυτό κάνουν.

Άντε τώρα εσύ, που δεν είσαι μετριότητα, που δεν σε χαλάει ο ανταγωνισμός γιατί πραγματικά πιστεύεις ότι λειτουργεί σαν καρότο, που έχεις κάθε καλή διάθεση να κάνεις καλή δουλειά, να μην κοροϊδέψεις κανένα, να μην ρίξεις κανένα να είσαι τίμιος και σωστός, άντε να σταυρώσεις δουλειά.

Και καλά τώρα εγώ, με 20 χρόνια στο κουρμπέτι, έχω δει πολλά και διάφορα, τουλάχιστον δεν εκπλήσσομαι. Τι γίνετε όμως με το generation Y;

Πρόσφατα έμαθα ότι οι γεννημένοι μετά τον πόλεμο και μέχρι και τη δεκαετία του ΄50, λέγονται baby boomers. Η δικιά μου η γενιά του ΄60 και του ΄70, λέγονται generation X, και τα Βενιαμίν της δουλείας, δηλαδή οι γεννημένοι το ΄80 και πέρα, είναι οι Generation Y. Ψάχνουν οι Human Resource Managers και οι ψυχολόγοι στην Αμερική - μόνο εκεί ασχολούνται με τέτοια – ποια είναι λεει τα χαρακτηριστικά αυτών των παιδιών και τι τους κινητοποιεί.

Εγώ δουλεύω με πολλά τέτοια παιδιά, και πρέπει να σας πω ότι αισθάνομαι πολύ άβολα όταν συνειδητοποιώ, ότι το αυτονόητο για μένα είναι άγνωστο για αυτά. Αυτοστιγμεί γίνομαι γριά!, όχι απλά μεγάλη, γριά!!!

Βεβαίως αυτά τα παιδία δεν ξέρουν τι σημαίνει cold war era, ακόμα και να τους το πεις στα Ελληνικά, δεν θα το καταλάβουν, όπως και εγώ βέβαια δεν μπορούσα να καταλάβω πως στην κατοχή που πέθαιναν άνθρωποι από την πείνα. Τι να τους πεις, αφού ζουν στην εποχή της anorexia nervosa. Είναι δεκάδες τα πράγματα που δεν έχουν ζήσει, η Ζέφη ξέρει και τα λεει πολύ καλά, ας τα γράψει σε σχόλιο, αν θέλει.

Όταν όμως έρχεται η ώρα για δουλειά, εκεί καταλαβαίνεις, ότι μάλλον χαμένα είναι τα έρμα – και δεν το λεω καθόλου υποτιμητικά. Σε γενικές γραμμές δεν τους έχει λείψει τίποτα. Απολύτως! Οι γονείς τους φοβούμενοι μην γίνουν καταπιεστικοί, δεν τα ζορίσανε για τίποτα. Ούτε θα γίνεις αυτό, ούτε δούλεψε όπου να΄ ναι, ούτε από κάπου να ξεκινήσεις , τίποτα. Ότι σε ευχαριστεί κάνε! Ότι σε κάνει ευτυχισμένο. Έλα όμως που εγώ δεν ξέρω κανένα στα ΄20 του να ξέρει τι τον κάνει ευτυχισμένο. Εγώ ήμουνα μάλλον τεμπέλα σε εκείνη την ηλικία. Τι με κάνει ευτυχισμένο; οι συνεχείς διακοπές! Αυτό θα έλεγα, αν με ρώταγαν ποτέ. Βέβαια, εμένα δεν με ρώτησαν, η δουλειά ήρθε καπάκι από τις σπουδές χωρίς ανάσα.

Δεν λεω ότι είναι τεμπελάκια, το αντίθετο, θέλουν όλα να δουλέψουν, τι να κάνουν δεν ξέρουν και πως να το κάνουν βέβαια. Βγαίνει λοιπόν στη γύρα η generation Y, και σύμφωνα με τους ψυχολόγους ενδιαφέρετε μόνο για την προσωπική καριέρα, χωρίς αυτή να την βλέπει ως εξέλιξη σε μία δουλειά, ένα αντικείμενο, μία εταιρία, αλλά το αντίθετο, πολλά αντικείμενα, σε πολλές εταιρίες. Όσο πιο πολλά τόσο το καλύτερο. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό, αλλά έτσι λένε οι μελέτες! Σε αντίθεση με την δικιά μου την γενιά που σε γενικές γραμμές έχει -λένε – δείξει μία εντυπωσιακή δέσμευση τόσο σε επαγγελματικά αντικείμενα όσο και σε εταιρίες.

Αυτό όμως χαλάει τη δικιά μου ψυχική υγεία!!! Γιατί καλά και άγια, όλα αυτά, πόσα όμως παιδιά θα εκπαιδεύσω, σε πόσα θα κάνω επαγγελματικό προσανατολισμό, και πόσα ψυχολογικά – δεν ξέρω τι θα γίνω όταν μεγαλώσω – προβλήματα θα λύσω;

Άνθρωπος είμαι δεν είμαι πέτρα!!!

Αυτά για σήμερις, δεν έχει φαγάκια.